FanFic.nl

De honderdste Hongerspelen

Gerard Way [district 12]

Het eerste daglicht likte aan de hemel toen Gerard Way zijn huis verliet en richting de velden sloop. Hij vond het fijn om er te zijn voor iedereen opstond. Hij vond het fijn om te luisteren naar de stilte, hoe de stilte geleidelijk veranderde in het zachte gefluister van ontbijtende mijnwerkers, hoe het gefluister aanzwol tot een rumoerigheid die hem van de velden verdreef en richting de mijnen stuurde.
Vandaag zou het anders gaan. Hij zou niet richting de mijnen gestuurd worden; hij had een dag vrij. Voor het eerst in jaren. Maar niet om op vakantie te gaan of om zijn huis te verbouwen of zijn verre familie in andere districten te bezoeken.
Hij had een dag vrij om absoluut helemaal niets te doen. Het Capitool had hem verboden weg te gaan, verboden te werken, verboden bezigheden te verrichten die niet instantaan onderbroken konden worden.
Ze hadden er niet bij vermeld waarom. Ze hadden hen slechts het verbod opgelegd en de speculaties deden al flink de rondte. De boete was vervroegd of de president kwam op visite. Sommige naïevelingen geloofden dat ze een beloning zouden krijgen omdat de districten alweer vijfentwintig jaar braaf het Capitool gehoorzaamden.
Gerard had andere ideeën, maar hij zei het niet. Het was allemaal niet belangrijk. Alles wat belangrijk was, was het dauwnatte gras onder zijn dunne pyjama, de ondeugende grassprietjes die in zijn nek kriebelden, de zon die zich langzaam omhoog trok aan de verkleurende hemel.
Hij wist niet hoe lang hij daar lag voor hij voetstappen hoorde. Hij hield zijn adem in, probeerde weg te kruipen in het knielange gras. De voetstappen hielden even stil en Gerard bad in die paar seconden dat ze weer de andere kant op zouden verdwijnen.
De kansen waren toen al niet in zijn voordeel. Toen de voetstappen hun weg vervolgden, kwamen ze exact zijn richting op.
‘Ik wist wel dat ik je hier zou vinden,’ zuchtte een bekende stem. Gerard staarde naar de hemel, deed alsof hij het niet hoorde.
‘Het punt is,’ ging de stem verder, ‘dat ik niet de enige ben die weet dat je hier frequent komt. Het Capitool zal vragen gaan stellen als ze je niet kunnen vinden en vroeg of laat zal iemand hierheen verwijzen. Ze zullen je vinden en straffen omdat je geprobeerd hebt te ontkomen.’
Gerard haalde zijn schouders op.
‘Alsjeblieft?’ smeekte de stem.
‘Wat?’
‘Kom mee terug naar huis.’
Toen Gerard niet reageerde, nam de jongen naast hem plaats in het vochtige gras. Hij volgde Gerards blik de verte in, eindeloos ver, voorbij de bomen en voorbij de horizon, voorbij het Capitool dat ergens daar lag, of misschien wel een paar honderd kilometers achter hun rug. Gerard had ooit gehoord dat de wereld rond was. Hij wist niet of het waar was, wist bijzonder weinig over alles wat niet district twaalf was, maar ergens vond hij het een fijne gedachte. Het Capitool was voor hem, achter hem en naast hem – het maakte hem niet uit.
‘Gerard, alsjeblieft,’ smeekte de jongen (man, eigenlijk: ze waren allebei al ver in de dertig, maar hij was zijn broer en zichzelf altijd als jongens blijven zien) maar Gerard antwoordde nog steeds niet. Niet met woorden. Hij zuchtte enkel.
‘Als ze erachter komen dat je hier bent –’ begon Mikey opnieuw, maar nu onderbrak zijn broer hem: ‘Dan wat, Mike?’ snauwde hij. ‘Dan slaan ze je? Dan geven ze je zweepslagen? Dan vermoorden ze je? Dan dwingen ze je mee te spelen in de Spelen?’
Mikey reageerde niet, staarde nog steeds in de verte. Vanaf de zijkant kon Gerard zien dat hij precies de angsten van zijn broer had uitgesproken.
‘Ik dacht,’ ging Mikey verder met een klein stemmetje, ‘ik dacht dat je misschien je haar terug kon verven, naar bruin. Zodat je niet zo opvalt.’
‘Waarom zou ik?’
‘Snap je het dan niet? Het Capitool mag kiezen. Ze krijgen lijsten met duizenden pasfoto’s voor hun neus, ze gaan heus niet iedereen uitgebreid bestuderen. Alleen degenen die eruit springen. En jij springt eruit, met je rode haar. Niet zo’n beetje ook.’
‘Ik kan niet nu nog haarverf vinden, niemand mag werken – dus ook geen haarverf verkopen. Daarbij heb ik geen geld.’
‘Je kunt het afscheren,’ opperde Mikey.
‘Kan,’ beaamde Gerard.
Ze bleven een poosje stil, met z’n tweeën in het veld. De zon duidde aan dat het al tegen half zeven liep – tijd om terug te gaan naar het district. Tijd om te ontbijten en zich onder de mijnwerkers te mengen. Tijd om te doen alsof het een doodnormale dag was en de Hongerspelen leuk waren.
‘Je gaat het niet doen, hè?’ vroeg Mikey.
Gerard schudde zijn hoofd, zonder zijn ogen los te maken van de horizon. Hij zei niets.
‘Ik snap het niet,’ stootte de blonde broer wanhopig uit. ‘Ik snap het niet. Het is zo iets kleins. Je haar groeit zo snel weer terug, en je hebt het wel vaker bruin gehad, of zwart desnoods, zwart kan ook. Als het maar niet zo’n exotische kleur is, als het maar niet opvalt, als ze je maar niet kiezen, als ze je maar niet van me wegnemen.’
Gerard reageerde niet.
‘Ben je dan niet bang?’ vroeg Mikey zachtjes.
‘Bang waarvoor?’ weerkaatste Gerard, niet onder de indruk.
‘Om gekozen te worden.’
‘Waarom zou ik?’
‘Ik bedoel, niet om vervelend te doen, maar de kans dat je levend uit de arena komt is… nihil.’
‘Dus?’
‘Dus gekozen worden betekent sterven.’
‘Dus?’
‘Dan ga je dood, G!’ riep Mikey over de eindeloze velden heen. Gerard stelde zich voor dat ze het in het Capitool konden horen. Dan ga je dood. Ja, dan ga je dood. Jullie gaan allemaal dood. Eén voor één, terwijl de hele wereld toekijkt. Dood. ‘Dus?’
‘En pijnlijk, pijnlijk ook nog, terwijl er gif van een slang door je heentrekt, of terwijl je doodbloedt, of terwijl, terwijl, terwijl – God, G, alsjeblieft, ben je dan niet bang? Niet een heel klein beetje?’
‘Nee.’
‘Waarom niet?’
‘Omdat het allemaal niet meer uitmaakt, Mike. Ik denk niet dat je het ooit zult snappen – ik hoop niet dat je het ooit zult snappen, maar het is me allemaal niets meer waard. Mijn leven niet. Het district niet. Niet zonder Bandit. Dat moet je begrijpen. Dat moet je op zijn minst kunnen respecteren. Ik heb haar zien sterven, haar doorboord zien woorden door tien pijlen tegelijkertijd. Ik heb haar zien huilen, zien sputteren, dood zien bloeden terwijl haar moordenaars lachend toekeken. Ze was twaalf, Mike. Twaalf. Verdomme. Ze mogen me hebben.’
‘Maar de pijn dan?’
‘Pijn die erger is dan de nachtmerries? Pijn die erger is dan de herinneringen? Pijn die erger is dan het luisteren naar Lindseys tranen, ’s nachts? Pijn… Pijn. Nee, ik denk niet dat het daar tegenop kan. Niet als ik weet dat het een uitweg is.’
‘Maar Lindsey dan? Ik? Wij dan?’
Gerard draaide zijn hoofd, langzaam, keek zijn broer recht aan in diens wanhopig glanzende ogen. Hij zag het filmpje tranen voor Mikeys hoornvlies, hij zag de zorgen, de pijn, de wanhoop. De oneindig grote wanhoop.
En het deed hem helemaal niets.
‘Laten we teruggaan,’ sprak Gerard zakelijk. ‘We willen niet dat ze denken dat we ons verstoppen.’
Zonder op antwoord te wachten, stond hij op en begon hij aan de terugtocht naar huis.

Reacties: