FanFic.nl

A Stellar Monument to Loneliness [Stand Alones]

Alle manieren waarop

In een ander universum zou Daan Thomas even gewaardeerd zijn als de jongens waarmee hij zijn slaapzaal deelde. Toen hij in 1991 echter van de Sorteerhoed te horen kreeg dat hij prima slim en creatief en loyaal zou kunnen zijn in de Afdeling waar hij zou leren dapper te worden, stond vast dat hij zeven lange jaren in de schaduw geduwd zou worden.
Maar niet door mij.
Hoewel hij tevreden is met op de achtergrond te blijven en altijd de eerste is om te zeggen dat de schijnwerpers überhaupt niet aan hem besteed zijn, heb ik er altijd voor gezorgd dat hij weet dat hij evengoed de aandacht verdient.
—en het is zo gemakkelijk om van hem te houden wanneer hij er geen problemen mee heeft vriendschap te sluiten met een jongen die op één week tijd zowel zijn eigen beker water haast vergiftigt als zijn wenkbrauwen in de fik zet;
—wanneer hij ondanks het pril zijn van die vriendschap ettelijke uren spendeert aan me met mijn huiswerk te helpen en dingen uit te leggen, waardoor ik voor het eerst in mijn leven hoge cijfers haal;
—nog makkelijker wanneer hij de hele nacht opblijft om posters te tekenen voor Harry’s eerste en tweede en alle Zwerkbalwedstrijden;
—wanneer hij in ons tweede jaar elke avond na de lessen de bibliotheek in duikt om iets te vinden (iets, íets) en het ook vindt, het op een papiertje schrijft en in Hermeliens boek steekt, want Harry is de held van Zweinstein, niet hij;
Ik vroeg me niet eens af of mijn gevoelens echt waren, had er ook nooit een crisis over. Dat Daan te goed is om waar te zijn, wist ik vanaf dag één en het duurde niet veel langer voor ik doorhad dat het zo, zo verdomde makkelijk was te verdwalen in mijn affectie voor hem.
Hem zien met zijn vier zusjes tijdens de zomer of met Loena Leeflang terwijl niemand anders met haar om wilde gaan, haar te vreemd vonden, bevestigde alleen maar wat ik al lang geweten had: Daan Thomas zou de held van het verhaal geweest zijn, als Harry Potter niet bestond. En in dat universum zou mijn beste vriend alles gekregen hebben dat hij wilde: zijn vader kennen, het tot het Zwerkbalteam schoppen, een Tijdverdrijver krijgen om meer lessen te kunnen volgen.
—ik denk pas aan hem zoenen als hij voor Lupos opkomt bij Omber;
—denk pas aan méér wanneer ik hem zie spelen;
—het is gevaarlijk makkelijk verliefd op hem te worden;
Zelfs toen hij achter die duivelse Potter bleef staan, ook al had die jongen een leugenaar en een moordenaar kunnen zijn, ook al stal de egotripper zijn vriendinnetje.
Ik kon Ginny niet haten; ik wilde Daan voor me alleen, maar ze maakte hem gelukkig; zo, zo gelukkig, nog meer glimlachen dan gewoonlijk, nog meer vriendelijk zijn om geen enkele reden buiten dat vriendelijk zijn geen reden nodig heeft, altijd vrolijk en opgewekt en gelukkig.
Ginny kon ik niet haten, maar Harry wel.
Ik denk niet aan alle redenen waarom het makkelijk is om van hem te houden wanneer ik hem eindelijk weer zie; hier, nu, in de Kamer van Hoge Nood. Ik denk aan alle keren dat het moeilijk was;
—het is pijnlijk van hem te houden wanneer hij ergens is, érgens, maar misschien ook helemaal niet, misschien is hij nergens;
Het afgelopen jaar was een marteling. Elke nacht duurde het langer voor ik in slaap viel, starend naar het lege bed naast dat van mij. De meesten zagen enkel het hemelbed waar Harry en Ron geslapen hadden; altijd Harry en Ron, nooit Daan.
—het is makkelijk om van Daan te houden zelfs als hij er niet is, maar het is moeilijk omgaan met de leegte die hij achterlaat;
De nieuwe versie van Zweinstein zou zijn hart gebroken hebben; een Zweinstein zonder hem brak dat van mij.
Ik denk aan al die dingen terwijl ik op hem afloop, mijn armen om zijn lichaam wikkel. Hij is nog steeds zoveel groter dan mij, en mager, maar hij is hier en ik ben hier.
—het is het allerzwaarste dat ik ooit gedaan heb, houden van hem terwijl we in het grootste gevecht in de geschiedenis van de tovergemeenschap staan, wetende dat hij zou kunnen omkomen, wetende dat het mij zou verscheuren als dat gebeurde, en toch gelukkig te zijn;
—want hij is hier.

Ik denk aan al die dingen terwijl Desiderius ons Oude Klare’s Jonge Borrel overhandigt, en ik denk dat ik het hem ga vertellen, ooit, binnenkort, misschien.
Maar we hebben járen voor ons. Vredige, lange jaren.
Ik denk nog wel even stilletjes aan alle manieren waarop ik van hem hou en alle manieren waarop hij het me zo gemakkelijk maakt, en ik zal eraan toevoegen dat we samen in de Grote Zaal kunnen zitten met onze schouders tegen elkaar en een borrel in onze bloederige handen, en dat dat genoeg is om voor te glimlachen.

In een ander universum houdt iedereen van Daan Thomas; in dit universum neem ik de nobele taak op mij alleen.

Reacties: