FanFic.nl

All The Little Lights

Verdiend applaus [Adventure Time]

De zaal zoemde van het gebruikelijke geroezemoes toen de lichten uitgingen voor het voorprogramma. De spanning die dat teweegbracht spoorde het publiek aan, een golf van geschreeuw zwol op. Absoluut niet zo luid als het voor de main act geweest zou zijn, maar het was een prima welkom.
Marceline stond in de coulissen in haar vuisten te knijpen. Achter in de kleedkamer vroegen haar medebandleden zich vast af waar ze naartoe gegaan was. Hopelijk had ze hen goed ingeschat en kwamen ze haar niet zoeken, of vonden ze haar hier in ieder geval niet.
Waarom ze gekomen was wist ze niet zeker. Ze vertelde zichzelf dat het de spanning was, het begrip dat ze op kon brengen voor de jonge muzikante en haar bandje, die nu hun debuut in een grote zaal konden maken als voorprogramma. Maar het vreemde gevoel in haar maag vertelde haar dat dat niet alles was.
De xylofoonklanken galmden door de zaal, een spookachtig echo van wat een betoverend mooie show zou worden. Dat wist Marceline in ieder geval zeker. Ze had het voorprogramma dan ook zelf uitgekozen, onophoudelijk bij haar management gezeurd om het geregeld te krijgen. Vanaf de eerste klanken van de demo, die ze min of meer toevallig uit de enorme stapels die haar werden toegestuurd had opgezet, was ze gegrepen. Vanaf de eerste keer dat ze de band live had gehoord was ze betoverd.
Lichten sprongen aan op de climax van het xylofoonintro. Marceline stelde zich voor dat de hele zaal net zo verblind was al zij, terwijl ze werden meegevoerd op de klanken van de andere instrumenten, die nu ook ingevallen waren. Nog één zin. De artieste telde de maten af in haar hoofd. Daar was het: de eerste woorden, haar stem. Alles kwam zo mooi samen dat de vampier er kippenvel van kreeg.
Dat gevoel liet haar niet meer los tijdens de show. Het ene na het andere nummer werd gespeeld, en allemaal vond ze ze fantastisch. Hoe de band nog niet eerder ontdekt was, was haar een raadsel. Hun bezetting met twee slagwerkers waarvan er één zong was misschien wat vreemd, maar was dat niet juist wat hen zo goed maakte?
Het kippenvel dat haar armen aan het begin in een berglandschap veranderd had, bleek nog niets te zijn toen het publiek na het laatste nummer in een oorverdovend applaus uitbarstte. Even verraadde haar stenen hart haar, toen ze merkte dat een warme traan over haar wang rolde. Zie je wel! Ze waren echt goed! En de wereld zag dat nu ook!
“Oh,” zei de slagwerkende zangeres verbaasd toen ze de coulissen inliep.
“Oh, hé,” antwoordde Marceline geschrokken. In haar euforie had ze het rozeharige meisje niet aan zien komen. “Ik dacht dat je aan de andere kant afging.” Nee, dat was stom. Maar ze herstelde zich snel. “Fantastisch gespeeld, meid! Echt fantastisch! Heb je die zaal gezien? Wauw.”
Bubblegum bloosde. “Echt? Dankjewel. Ja, jullie publiek was werkelijk waar fenomenaal! Jullie boffen zeg.”
“Dat? Dat was helemaal voor jullie.”

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.