FanFic.nl

make me feel alive (shatter me)

[30.08.2015][Avatar: The Last Airbender] pets-pets-pets

Het houdt maar niet op met regenen. Haar wereld is sowieso al benauwend klein als ze in de lucht zijn; haar lichaam, de leegte om haar heen, het gebrom van Appa en de gesprekken van haar vrienden. Nu verstoort het constante pets-pets-pets het enige zintuig dat haar nog een beetje verbindt met de werkelijkheid.
“Mijn stem gaat naar landen,” oppert Toph daarom. Dikke vingers wikkelen zich in Appa’s lange vacht, haar hart gaat tekeer nu ze pas écht blind is.
Er moet woordeloos ingestemd worden, want de gigantische bizon buigt naar beneden. De wind fluit terwijl ze zakken-zakken-zakken en wanneer Appa contact maakt met het land voelt Toph dat tot in haar kiezen. Ze glijdt langs één van de benen naar de grond.
Ineens is de wereld weer eindeloos. Kalmte zinkt in haar botten en haar bloedbaan, want ze kan weer zien. Enkele meters van waar ze geland zijn, rijst een bergketen uit de grond en onder haar voeten voelt ze tunnels en grotten. Bomen zitten diep geworteld, het heen- en weerzwaaien door de wind stuurt vibraties door de aarde die ze tot in haar tenen voelt.
Niets is beter dan niet-blind zijn. Voor haar mag het best blijven regenen, als het betekent dat ze niet weer gaan vliegen.
Met zijn lichte tip-tip-tip is Aang niet moeilijk van de andere voetstappen te onderscheiden. “Wat is er, Twinkels?”
Zijn lachje blaast wind in haar gezicht. “Is er ergens waar we kunnen schuilen?”
Ze grijnst. Een lichte draai van haar voeten dieper de aarde in en ze zinken met z’n tweeën de grond in. De koker die ze vormt, mondt uit in één van de tunnels die ze eerder voelde. Aangs hartslag klinkt als een luide gong in zijn fijne lichaam.
“Bang?”
“Een beetje,” geeft hij gniffelend toe. “Ik ben niet zo gewoon aan het donker als jij.”
Ze weet zo zijn schouder te vinden om hem te boksen. “Komt nog wel.”
Katara geeft haar op haar donder wanneer ze als bloemen uit de grond ontspruiten. Aang wordt een stuk de lucht in gekatapulteerd, Toph blijft tot aan haar schouders begraven zitten.
“Als je stopt met zeuren, bouw ik je een kasteel, prinses.” Ze wiebelt met wenkbrauwen boven lege, groene ogen.
De hele wereld schudt. Katara en Sokka weten nog net opzij te springen; Aang lift met haar mee op het blok dat ze uit de grond duwt. Met een laatste klap staat het vierkanten huisje recht, de binnenkant hol en lege vakjes in de muren om licht door te laten.
Ze duwt een deurvormig gat uit de muur om iedereen binnen te laten.
“Waarom doe je dit niet altijd, Toph?” vraagt Sokka, die zijn slaapzak uitrolt op één van de uitgehouwen bedbakken en het zich zo te horen erg comfortabel maakt.
Toph geeuwt. “Open lucht is veel leuker. Nou—slaapwel.”
Ze wortelt zich de grond weer in. Het regent nog steeds, maar nu is het overal, op elk beetje aarde dat ze voelt.
Ze viel nog nooit zo snel in slaap.

Reacties: