FanFic.nl

concerning the UFO sighting

(30/08/15) (Harry Potter) the old folks wished her well

Het hield maar niet op met regenen.
Het regende en het regende en het regende. De hemel wilde maar niet stoppen met huilen. Loena vroeg zich af waarom.
“Hield het maar eens op,” mopperde Ron.
“Ik heb zin in Zwerkbal,” voegde Ginny toe. Ze trok dezelfde, vieze blik als haar broer.
“Het regent nu al dagen aaneen,” treurde Harry.
Loena.
“Ja,” fluisterde Loena. Maar ze keek niet vies, of treurig, of chagrijnig. Ze glimlachte en stak voorzichtig haar hand onder de overkapping vandaan, alsof ze bang was dat ze gebeten zou worden. Dat was niet zo, natuurlijk. Haar hand werd nat. De rest van haar arm ook, toen ze hem net iets verder strekte. Maar de regen had geen tanden, dus deed het niet pijn.
Hermelien legde een hand op haar schouder. “Niet te lang in de regen blijven staan deze keer, oké? De vorige keer werd je verkouden.”
Ron mompelde iets en Harry grinnikte en Hermelien keek ze over hun schouder vernietigend aan.
“Wat?” De Wemel keek haar verontwaardigd aan.
“Laat haar nou. Als ze de regen in wil, dan mag ze dat doen,” bracht Ginny in.
Loena hoorde niets van het gekibbel van haar vrienden. Ze was ondertussen al volledig de regen ingestapt; het getik van de harde regendruppels op de stenen zo hard dat er geen ruimte was voor andere geluiden. Zelfs zonder had ze ze niet gehoord, want haar hoofd was tegelijkertijd te druk en te kalm om zich op anderen te concentreren.
Loena Loena Loena, sprak de regen haar toe.
De regen had mama's stem.
Als de regen haar naam niet riep, dan bootste het haar moeders lach na, zo melodieus dat Loena niet anders kon dan met haar heupen wiegen en langzaam rondjes draaien. Ze had nog nooit zulke mooie muziek gehoord, laat staan van kunnen dromen. Ze bedacht zich dat als ze ooit eens zou huilen van geluk, dan zou ze dat nu kunnen doen. Misschien deed ze dat ook wel, maar door de regen wist ze niet of er tranen of druppels over haar wangen haar kraag in drupten.
Als ze maar hard genoeg draaide, werd alles (de regen en het kasteel en Harry en Ron en Hermelien en Ginny en Marcel en) zo'n waas dat ze niets meer kon zien behalve haar moeder, die in de regendruppels verscheen en met haar mee danste.
Haar moeder stak haar handen uit. Kom.
Ze liep op haar af, keek toe hoe die één van haar hielen optilde en haar knie, heupen en handen heen en weer bewoog. Loena deed hetzelfde, maar dan met haar andere voet. Ze tilde haar armen op, polsen omhoog terwijl ze haar handen slap liet hangen. In haar hoofd hoorde ze de gitaarklanken en papa's stem. Ze sprong over naar de andere voet.
Mama lachte en Loena ook en het maakte niet uit dat ze morgen verkouden zou worden.
“Daar gáát ze weer.” Ron rolde zijn ogen, maar kon niet anders dan grijnzen.

Reacties: