FanFic.nl

All The Little Lights

Druppels op het tentdoek [One Direction]

Het hield maar niet op met regenen. Druppels roffelden op het tentdak. In de verte rommelde de donder.
De jongen zat nukkig voor zich uit te staren, handen steunend in zijn kin. Hij dacht aan zijn tentje, dat ergens aan de andere kant van het terrein aan het verzuipen was. Maar hij zat hier.
“Zayn, ik heb het gevoel dat je me ontwijkt,” zei de andere jongen uiteindelijk. Hij wierp een ernstige blik naar de andere jongen, wachtend op een reactie.
“Ontwijken? Ik ben toch hier?”
“Nukkig te wezen, ja. Als het niet zulk hondenweer was geweest, had ik je nu vast niet voor me gehad. Wat is er?”
De vriendschap tussen de jongens had altijd in de vier vreemde weken van zomerkamp bestaan. Allebei hun ouders waren er stellig van overtuigd dat de natuur en vrijheid van het kamp absoluut essentieel waren voor hun kroost. Zo hadden ze elkaar dan ook op zevenjarige leeftijd ontmoet, en vrijwel meteen waren ze boezemvrienden geworden.
Tot nu.
Zayn zuchtte. “Ik ben gewoon moe, oké? Al die koters die de hele dag aan je kop zeuren. Het is leuk hoor, maar ook vermoeiend.”’
Harry geloofde geen woord van wat hij zei.
Inmiddels waren ze zo oud dat ze het zomerkamp ontgroeid waren. Loslaten hadden ze echter niet gekund. Hun vriendschap – maar ook die met de rest van de groep: Niall, Liam en Louis – had hen ieder jaar weer teruggetrokken Uiteindelijk niet meer als kampdeelnemers, maar als begeleiders.
“Het klinkt niet alsof het snel weer droog gaat worden,” merkte Harry op.
Zayn mompelde enkel wat.
“Als je wilt, kun je wel gaan slapen. Ik wist dat die extra slaapspullen van pas zouden komen,” vervolgde Harry.
Zayn schudde zijn hoofd. “Nee, ik ga zo wel naar mijn eigen tent.”
“Als ik de weerberichten moet geloven, kun je dan wel de hele nacht wachten.”
“Dan doe ik dat.”
“Prima, dan doe ik dat ook.” En Harry voegde daad bij het woord door net zo nukkig tegenover de andere jongen te gaan zitten.
Hij kreeg nog gelijk ook. Hoelang ze ook staarden, hoeveel ze zichzelf ook van binnen op zaten te vreten, de regen bleef maar doortikken. Hoe gezellig dat ook klonk op het inmiddels doorweekte tentzeil, die gezelligheid wilde maar niet doordringen in de kleine cabine.
“Wat heb ik verkeerd gedaan?” vroeg Harry uiteindelijk. “Serieus, Zayn. Al die jaren weer was het alsof we nooit uit elkaar waren geweest, wanneer we elkaar weer zagen. Maar alles wat je tot nu toe gedaan hebt is rondlopen met een lang gezicht en ons, je vrienden, van alles toebijten. Waar is het in hemelsnaam verkeerd gegaan? Zeg het me, alsjeblieft.” Het lukte hem niet om de wanhopige ondertoon in zijn stem te verbergen.
Eerst leek Zayn voet bij stuk te houden. Er vertrok geen spiertje in zijn gezicht, en zijn nog altijd chagrijnige blik bleef star naar voren gericht. Maar toen rolde een traan over zijn wang.
“Omdat,” zei hij zacht, “ik je leuk vind. En dat kan niet.”

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.