FanFic.nl

make me feel alive (shatter me)

[31.08.2015][Harry Potter] Laatste mooie dagen

Wakker worden door zon die recht in de ogen schijnt, zou velen met het verkeerde been uit bed doen stappen—maar niet Daan Thomas. Hij had namelijk gedacht dat het zomerse weer verleden tijd was, dus dat de eerste week van oktober hem verraste met nog een (mogelijk laatste) zonnige dag was genoeg om hem fluitend de Leerlingenkamer uit te doen wandelen.
Hij had een tas vol spullen bij zich; een boek vol tekenpapier, een etui vol potloden, een album vol plaatjes die hij uit magazines en van het internet had gehaald, en minstens twaalf gummetjes in verschillende staten van gebruiktheid.
Het waren zijn dierbaarste bezitten—niet omdat het duur was geweest of omdat het uit de Dreuzelwereld kwam (wat het allebei wel was), maar omdat hij creatief zijn zowaar nog leuker vond dan magisch zijn.
Hij kende nog iemand die er zo over dacht.
Hij stuurde zijn Patronus de spiraaltrap van de Ravenklauwtoren op—hij hield best van sport, maar twee van zulke trappen kon hij niet aan. Dus leunde hij tegen de muur en wachtte hij.
Loena huppelde achter de Beagle gemaakt van wit licht aan, kroelde het beestje achter zijn oor, en glimlachte toen het uit elkaar viel in kleine sterretjes, die snel uitdoofden.
Ze had haar ongekamde haren opgestoken met haar toverstok en hield een bundel papieren en een handjevol potloden tegen haar borst geklemd.
Terwijl ze door het nog slapende kasteel wandelden, vertelde Daan haar over de droom die hij had gehad en Loena vertelde hem over de fabeldieren waarover haar vader haar had geschreven; als iemand naar hen keek, zouden ze geen “Lijpo Leeflang” of “de bruine jongen uit Harry’s klas” gezien hebben, of zelfs maar een Griffoendor en een Ravenklauwer—ze zagen twee vrolijke, vrolijke vrienden.

Tegen de tijd dat anderen zich naar buiten waagden, hadden Daan en Loena zich al lang en breed geïnstalleerd op één van de beste plekjes aan het Meer.
Op het blad van de jongen stond al een ruwe schets van de zijkant van het kasteel waarop ze keken en een deel van het gazon met de wilde bloemen—er was een heel stuk wit in het midden, gereserveerd voor het tekenen van de persoon aan wie hij het eindresultaat zou geven, maar hij had nog niet beslist wie.
Op het blad van het meisje stond het allermooiste dat ze ooit had gezien: Daan Thomas. Het was geen portret, of zelfs maar één coherente tekening—ze had zijn donkere, fonkelende ogen en de gigantische glimlach getekend, met lijntjes in kleuren die alles verbonden tot een kleurrijk geheel samen met de Beagle, de leeuw, het hart, de potloden en een uitgestoken hand—alles dat ze zo mooi vond aan hem, alles dat hem maakte tot iemand zó ontzettend mooi, vanbinnen.
Toen de zon haar hoogste punt bereikte, gingen de twee vrienden aan de rand van het water zitten om te pootjebaden; als iemand naar hen keek, hadden ze niet veel meer kunnen zien dan twee silhouetten leunend tegen elkaar.

Reacties: