FanFic.nl

concerning the UFO sighting

(31/08/15) (Harry Potter) grassprieten

Nog even en dan was de zomer voorbij en had ze geen kans meer om ze te zien. Ze kwamen alleen maar met warm weer. Met zonneschijn en een blauwe hemel waar niet te veel wolken aan stonden.
Vandaag was precies zo'n dag. Niet te warm. Niet te koud. Af en toe een bries die niet meer deed dan haar jurk wat optillen en met haar haren spelen. De wolken die aan de hemel stonden deden een draak en een konijn en kat na.
De zon was zo fel dat ze een zonnebril op had moeten zetten.
Ze was in het gras gaan zitten, op het kleed dat hij op het allerlaatste moment van hun bank had getrokken.
(“Is niet nodig.”)
(“Ik ga niet in het gras zitten.”)
(“Het gras is zacht.”)
(En hij rolde alleen maar met zijn ogen en mompelde iets onverstaanbaars en ze klopte hem op zijn schouder en zei dat ze toch maar het kleed mee moesten nemen.)
(“Je weet maar nooit.”)
(Maar Loena wist het wel. Loena wist dat ze niet op het kleed ging zitten als ze ook in het gras kon rollen.)
(En toch was ze op het kleed gaan zitten, want daar deed ze hem een plezier mee.)
(De dingen die ze voor Draco deed.)
Niet voor lang. Het kleed was veel te zacht en het kriebelde niet genoeg. Ze liet zich achterover vallen, strekte zich eens uit en rolde toen van het kleed af, het gras op.
Zelfs dat was niet voldoende. Ze lag nu maar half op het gras. Ze rolde nog iets verder, voelde het gras ritselen onder haar gewicht en het kriebelen van de sprieten (als de vingertoppen van de kuikelaar die ze vandaag zocht en nog niet gevonden had. Ze wist dus niet eens zeker of grassprieten iets weg hadden van de vingertjes van de kuikelaar die ze nog nooit gezien had, maar het leek haar best waarschijnlijk) en bedacht zich dat ze best nog wel een stukje verder kon rollen.
“Straks rol je de heuvel af.”
En dat was precies haar plan, besloot ze toen ter plekke, dus verscheen er een ondeugende grijns op haar gezicht en rolde en rolde en rolde ze naar beneden.
Ze kon zijn harde zucht van onderaan nog horen en lachte luidkeels.
Zijn gezucht en gesteun kwam steeds dichterbij, totdat het ritselen van voetstappen stopte en ze zijn blote voeten naast hoofd kon zien. Hij zakte door zijn knieën, ging in kleermakerszit naast haar zitten.
“Je zit in het gras,” merkte ze op. Ze grijnsde.
Hij trok alleen maar een wenkbrauw (en haar grijns groeide gestaag) en sloeg het boek waar hij eerder al met zijn neus in had gezeten weer open.
“Alchemie?” vroeg ze.
Hij knikte, en ze wist dat dat het enige antwoord was dat ze voorlopig uit hem zou krijgen. Ze krabbelde overeind, kroop op handen en voeten door het gras terwijl haar vingers zachtjes in de aarde wroetten. Ondertussen kwaakte ze als een kikker, in de hoop dat een jagende kuikelaar tevoorschijn zou komen.
“We zijn helemaal alleen, en nog krijg je het voor elkaar dat ik me voor je schaam.”
“Was je niet met me getrouwd om mijn kikkerimpressies dan?” Ze wierp een blik over haar schouder en kwaakte luid.

Reacties: