FanFic.nl

make me feel alive (shatter me)

[01.09.2015][Harry Potter] De weg naar...

Het was onmogelijk om op alle momenten van de dag te weten waar James Potter en Sirius Zwarts weer uithingen—het was zelfs onmogelijk om dat ooit te weten als Remus Lupos er zelf niet bij was. Maar als hij ze dan moest vinden, had hij daar gelukkig hulp bij.
Inkt verspreidde zich over het gladde oppervlak van het opgevouwen perkament; eerst een grote vlek, dan fijne lijntjes die het hele kasteel uittekenden.
Sirius drukte de kaart soms tegen zijn borst als een trotse vader, James dwong zichzelf een keer te huilen toen ze hem openvouwden om hun snode plannen te – wel, plannen; Remus was niet zo van het dramatische gedoe, maar ook hij kreeg steeds een warm gevoel in zijn borst elke keer hij de Sluipwegwijzer tot leven fluisterde.
Na zijn toverstok weer in de zak van zijn gewaad te laten glijden, opende hij de kaart zo goed hij kon zonder aan heel de wereld te laten zien wat er op stond. Als iemand ooit achter de Sluipwegwijzer kwam, zaten ze diep in de problemen—magie die ze uit de Verboden Sectie van de bibliotheek hadden gehaald met James’ onzichtbaarheidsmantel, de geheime passages die ze hadden ontdekt door ’s nachts nog door het kasteel te dwalen en in hun dierlijke vorm het terrein af te lopen...
Het zou hem verbaasd hebben als ze er maar met schorsing vanaf zouden gekomen zijn, en zelfs dat was al zo’n vreselijke straf dat zijn maag vol ijswater leek te lopen door er aan te denken.
Dat was waarom hij een hartaanval kreeg toen een vlaag wind het perkament uit zijn handen rukte. Een beklemmend gevoel van angst overviel hem, hij kon even niet eens bewegen, toen zette hij de achtervolging in. Zijn blik week niet van de Sluipwegwijzer, want als hij hem één seconde uit het oog verloor—daar dacht hij liever niet aan.
Zijn toverstok haalde hij weer snel tevoorschijn en hoewel hij maar wat goed wist dat ze de kaart met alle mogelijke spreuken hadden beveiligd, probeerde hij hem toch te sommeren. Het object week geen millimeter van haar traject, ging vrolijk door met op de wind weg te vliegen.
Iemand viste het perkament uit de lucht en aangezien Remus hem niet aan had zien komen, donderde hij recht tegen de jongen op. Warrig, lang zwart haar en grijze ogen die hem aan vele geheime nachten deden terugdenken, even dacht hij dat het Sirius was.
Maar het was de jongere, beeldschone broer—het verboden gespreksonderwerp. Regulus.
“Oh, sorry,” mompelde Remus en duwde zichzelf op van de harde, koude grond en stak dan zijn hand uit. De jongere Zwarts overhandigde hem de kaart zonder er ook maar iets van te zeggen.
Remus stopte hem veilig weg, stak zijn hand toen nogmaals uit. “Dat was om je overeind te helpen.”
Regulus keek hem inschattend aan, grijnsde, en liet zich dan omhoog trekken.
“Bedankt.”

Alles zou zoveel makkelijker geweest zijn als dat de laatste keer was dat hij Regulus’ hand vast had gehouden.

Reacties: