FanFic.nl

500 Challenge

02 sept 2015

Het was een gure decemberochtend en de sneeuw viel met immens grote vlokken tegelijk de hemel uit. Het docententeam had de eindejaarsviering enkele uren eerder gestaakt; iedereen was toch maar constant afgeleid. Studenten liepen in groepjes de school uit, haastten zich richting het station. Tot iedereens grote verbazing (en opluchting) reden de treinen nog, al dan wel met vertraging, maar thuiskomen was geen verloren, hopeloze zaak voor de meesten.
Alexandra bleef echter treuzelen in de hal, op het trappenhuis, voor de draaideuren van hun school.
“Het is maar een beetje sneeuw,” lachte haar vriend toen ze eindelijk voor de schooldeur stonden. “Ik snap niet hoe je er niet van kunt houden.”
“Een beetje sneeuw, Frederick?” reageerde ze fronsend. “Er liggen nu al meerdere centimeters. De enige reden dat de deuren nog werken is dat sommige werknemers zich enigszins verplicht voelen om het pad voor de deur schoon te houden.”
“Ja, maar dat is het hele punt; nu is het toch minder erg dan later?”
“Het is nu al erg zat om te zorgen dat mijn bus ook vertraging oploopt.”
“Alsof je daar niet op had gehoopt zodat je naar mij kon.” Die opmerking snoeide haar de mond en met een diepe zucht stapte ze de draaideur in, op de voet gevolgd door haar vriend. Al snel vlogen de sneeuwballen, gegooid door de enkele studenten die rond bleven hangen puur vanwege het feit dat ze nog een tijdje op hun trein moesten wachten, ze om de oren.
“Je vraagt je serieus af waarom ik—,” begon ze toen ze begonnen te lopen, maar ze stopte in het midden van haar zin toen ze voelde hoe een sneeuwbal in haar nek terecht kwam. Een groot gedeelte van de sneeuw gleed via haar rug verder naar beneden. Furieus draaide ze zich om, om vervolgens Frederick te zien grinniken.
“Oh, Alex, je zou je hoofd moeten zien!” schaterde hij.
“Dat is koud, stomme idioot!” riep ze verontwaardigd uit, maar daardoor begon hij alleen nog harder te lachen.
“Ja, schat. Het is sneeuw. Het vriest. Wat verwacht je zelf, iets warms in je nek?”
Door die opmerking moest het meisje wel weer lachen, hoewel ze dat duidelijk niet toe wilde geven. Ze slaakte een zucht, zakte door haar knieën en pakte een hoopje sneeuw op. Alles behalve soepel maakte ze er een balletje van, kneep haar ogen dicht en gooide de bal in volle vaart naar haar vriend. De bal raakte hem in zijn gezicht en grinnikend stopte ze haar handen in haar jaszakken en liep verder. Al snel haalde Frederick haar in.
“Oké,” zuchtte hij. “Die verdiende ik, sorry. Maar alsnog is sneeuw zoveel beter dan de zomer.”
Alexandra schudde enkel haar hoofd, liet een van haar handen in de zijne glijden, verstrengelde haar vingers met de zijne.
“Je maakt het zo thuis maar goed met warme chocomel,” zei ze lachend. Haar neus was vuurrood van de kou en haar vingers waren inmiddels behoorlijk geworden. “Dat is het enige leuke gevolg van dit weer.”
“Afgesproken,” antwoordde hij. De weg naar zijn huis duurde door de sneeuw langer dan normaal, maar de dampende mok met chocomel maakte het een stuk beter.

Reacties: