FanFic.nl

The 500 Challenge

Snowspace

Ergens in de ruimte, januari 2090.

Met een zucht liet Megan zich van het raampje wegdraaien. Met enige moeite zweefde ze naar het grote scherm. Na wat ingewikkelde codes te hebben ingevoerd maakte ze contact met mensen op aarde. Ook ditmaal had ze het gevoel dat ze een alien was.
“Wat hebben jullie nou weer aan?”
“Winterkleren, het vriest hier nu ongeveer dertig graden Celsius.”
“Wow...hoe is dat gebeurd?”
“Door een ontploffing van een kernreactor in zowel Japan, Amerika, Frankrijk, Rusland en Australië.”
“Voorspelbaar,” Megan snoof.
“Ja, de mensen zijn aan het sterven,” De man wreef over zijn kin waar zwarte stoppels van een beginnende baard zichtbaar waren.
“Ik heb afgelopen maand geen nieuwe tekenen van bruikbare planeten gevonden.”
“We redden het nog wel, het zijn vooral de zwakkeren die sterven.”
Megan knikte naar de man die tot haar achttiende haar pleegvader was geweest, toen haar docent en nu een collega. De vrouw naast hem snoof sarcastisch.
“Het is die verdomde sneeuw die de mensen de das om doet.”
“Sneeuw is niet zo erg, Sarah,” De man klopte op haar hand.
“Sneeuw is zalig,” Deelde Megan jaloers mee, ze miste de aarde die eens haar huis was, ze zweefde tenslotte al vier jaar in het eindeloze.
“Ben je gek?!” Sarah keek haar vriendin geschokt aan van onder haar dikke bontmuts.
“Ik mis het, hier is noch kou, noch warmte, noch regen, noch droogte. Weet je hoe eentonig dat is?”
“Wie wou er met alle geweld op deze missie?” Spotte Sarah.
“I know, ik, maar dan mag ik mijn thuisplaneet nog wel missen.”
“We kunnen je een virtuele sneeuwbui sturen.” De opmerking van Sarah was sarcastisch bedoeld, maar Megan lachte.
“Deal!”
“Liever jij dan ik, ik ben die kou hier helemaal zat.” Sarah trok haar dikke jas strakker om zich heen.
“Zo te horen zit je er al meer dan twee uur in.” Megan spotte met Sarah die altijd wel iets te klagen had.
“Twee jaar, de eerste sneeuw was bijzonder. Maar na zes maanden verdween de sneeuw niet en begon het plezier te verdwijnen. Toen daalde de temperatuur...” Ze leek er dus terecht niet blij mee te zijn. Maar Megan voelde geen medelijden.
“Ah, dan heb je nog niks te klagen.” kaatste Megan terug.
“Wat?!” De ogen van Sarah puilden uit.
“Hier zit ik al vier jaar… alleen, zonder iets wat aards is.” Megan gebaarde lusteloos om zich heen
“Ruilen?” Sarah snoof.
“Als dat kon, graag, maar weet je in plaats van klagen kunnen we er beter het beste van maken en zo spoedig mogelijk naar een oplossing zoeken.”
Sarah knikte, de man zwaaide nog eenmaal.
“Tot over een maand,” Megan zwaaide en op de camera werd het sneeuw. Megan drukte het knopje uit. Even bleef ze gedachteloos zweven, een bliepje trok haar aandacht. Ze zweefde erop af en het laatste wat ze dacht dat ze dadelijk de computer zou opstarten om de beloofde sneeuw te ontvangen.
Zij kon niet weten dat ze dertig seconden later nooit meer sneeuw zou zien.

Reacties: