FanFic.nl

concerning the UFO sighting

(02/09/15) (Harry Potter) titelloos

Stiekem had hij gehoopt dat de sneeuw nog even op zich zou laten wachten. Dat hij, toen hij die ochtend zijn hoofd van het kussen tilde en zich nietsvermoedend ging aankleden en naar de Grote Zaal vertrok voor ontbijt, onderweg geen enthousiast roepen zou horen en geen Winter Wonderland zou aantreffen zodra hij een blik uit één van de ramen wierp.
Maar helaas. Het zat hem niet mee.
Het zat hem nooit mee.
En met een hangend hoofd sjokte hij het kasteel door en zocht een plekje aan de tafel van Zwadderich. Hij at met zijn hoofd tussen zijn schouders verborgen. Zijn zwarte haar hing als een gordijn voor zijn gezicht en sloot zich tijdelijk af van de buitenwereld. Hij reageerde niet op het gesmoes van zijn mede-Zwadderaars.

Aan de andere kant van het kasteel was op datzelfde moment een Griffoendor met een grijns zo breed dat het haast pijn deed wakker geworden. Hij had het al kunnen voelen. De sneeuw. In de lucht en in zijn longen en in zijn bloed en hij kon niet wachten tot hij erin kon duiken.
Of andere mensen erin duwen. Of sneeuwballen gooien. Of sleeën. Of of of.
Zijn vrienden kregen een aantal schoppen om hen erop te attenderen, met het verzoek of ze zich wilden aankleden.
“En snel een beetje.”
Hij had meteen willen gaan, ondanks het hevige protesteren van zijn maag, maar twee van de drie hadden hun hoofden geschud en geweigerd naar buiten te gaan op een lege maag.
“Ik ga wel alleen dan.”
En dat was ook zijn plan geweest — samen met één derde van zijn vriendengroep, die besloten had dat sneeuw boven eten stond en dat het later ook nog wel kon — ware het niet dat op het moment dat hij de laatste treden richting de Grote Zaal afdaalden het mooiste meisje van de hele school naar binnen liep.
Ontbijten leek ineens veel belangrijker.

De vrienden verlieten het kasteel pas toen zij dat ook deed, ook al waren ze haar tijdelijk uit het oog verloren en was hij lichtelijk in paniek. Niet dat hij dat liet merken aan zijn vrienden. Nee, tegenover hen was hij zo chill als de sneeuw waar ze tot hun knieën inzakten.

Het zat de Zwadderaar nog steeds niet mee. Hij was opgestaan zodra hij zijn blik optilde en ze aan de andere kant van de Zaal zijn aandacht probeerde te trekken. Ze had geknikt naar het raam achter haar en haar wenkbrauwen opgetrokken.
Hij had geglimlacht en was haar naar buiten gevolgd.

Maar wie ze wél tegenkwamen...

Hij had haar rug al kunnen zien, haar wapperende rode haren. Ze was zo dichtbij. Hij trok zijn mond open om haar naam te roepen, tilde zijn hand op om te zwaaien.

Hij dook op zijn knieën de sneeuw in, begon in een rap tempo sneeuwballen te maken en spoorde de anderen aan zijn voorbeeld te volgen.

De sneeuwballen raakten hem zo hard dat hij met zijn gezicht in de sneeuw viel.

Reacties: