FanFic.nl

make me feel alive (shatter me)

[02.09.2015][Harry Potter] Prachtige, rampzalige sneeuw

Veertien oktober 1990; in het kasteel worden twee jongens op dezelfde slaapzaal wakker. Ze zijn het allebei gewoon om voor dag en dauw op te staan, zij het om verschillende redenen; Olivier Plank springt enthousiast door zijn gordijnen heen, vliegt nog net niet op zijn bezem naar de badkamer, Percy Wemel wordt wakker met een boek naast zich in bed, waarin hij prompt begint te lezen terwijl hij op wollige sloffen naar de Leerlingenkamer wandelt.
Vaak zeggen ze geen woord tegen elkaar, wisselen zelfs geen enkele blik; ze zijn geen vrienden, maar wel zo aan elkaar gewend dat ze elkaars ruimte kennen, vlotjes om elkaar heen bewegen.
Terwijl Olivier onder de douche staat, vliegen kleine poppetjes door zijn hoofd, die de strategieën uitbeelden die hij aan Charlie heeft proberen uitleggen; Percy vindt zijn gewoonlijke plekje bij de openhaard, een comfortabele fauteuil die enkel bemachtigd kan worden als je er tijdig bij bent, en slaat een flinterdunne pagina om zonder enig geluid.
Het enige dat anders is aan de jongens is dat Olivier voor één keer geen flauw benul heeft van hoe het domein erbij ligt terwijl Percy het zag zodra hij wakker werd en er daarom een stiekeme grijns om zijn lippen speelt, verborgen achter de kaft van zijn boek van Voorspellend Rekenen.

“Waarom heb je mij niets gezegd?” blaast Olivier wanneer hij in de Leerlingenkamer staat en met zijn bezem naar het raam wijst. Dikke sneeuwvlokken slaan tegen het glas, glijden dan naar beneden, waar al een hele ophoping op de vensterbank ligt. Het hele kasteel en alles errond is al bedekt in een dikke laag en de grijze wolken voorspellen dat het nog even niet zal ophouden.
Percy haalt zijn boek ietsje naar beneden, bijna een volledige centimeter, en kijkt Olivier met een nauwelijks verborgen plezier aan. “Is ’t niet prachtig?”
“Prachtig? Dit is- rampzalig! Onze volgende wedstrijd is tegen Zwadderich!”
Hoewel hij liever zou hebben dat Griffoendor wint, kan Percy enkel zijn schouders ophalen. “We hebben een werkstuk voor Toverdranken en we moeten nog een hele sterrenkaart uittekenen voor Sinistra. Perfect weertje om huiswerk bij te maken, als je het mij vraagt”
“Jij vindt elk weer perfect om huiswerk bij te maken,” kaatst Olivier terug, alsof het een belediging is; zo ziet Percy het niet. Hij leest genoegzaam verder.
Olivier denkt er even aan de minder leuke Wemel te vervloeken, maar dan krijgt hij weer op zijn donder van de teamkapitein en de oudere broer van de bolleboos, dus staart hij nukkig naar Percy, hopend dat het boek in zijn handen vlam vat. Wanneer het dat niet doet, sjokt hij terug naar de slaapzaal om zijn boeken te halen.

De volgende ochtend ligt de sneeuw er nog steeds wanneer ze naar de kassen van Kruidenkunde wandelen. Olivier kan het niet laten om een sneeuwbal te beheksen, Percy vloekt luid als het tegen zijn hoofd uiteen knalt.
“Wat is er mís met jou?” roept Percy, wrijvend over zijn achterhoofd.
Olivier wiebelt met zijn wenkbrauwen. “Sneeuw was toch prachtig?”

Reacties: