FanFic.nl

Five Hundred Hallows & Horcruxes

O6 Het groene ding

Het Zwarte Meer; een plek die ze normaal doodeng vond, behalve in de winter. Dan was het oppervlak vastgevroren en kon je er in principe veilig langslopen. Wel was het water gitzwart als je door het ijs heen keek, nog donkerder dan anders.
Maar ja – wat was er niet nog donkerder dan anders in deze tijd?
Het enorme, bevroren meer zag er indrukwekkend uit, alsof deze zo uit een natuurfilm was geplukt.
“Ik vind het maar een raar idee dat onder dat ijs allemaal wezens leven,” zei Parvati, wijzend naar de oever van het meer. “Denk je dat de wezens ook bevroren zijn?”
Padma haalde haar schouders op. “Geen idee.”
Ze deed een aantal stappen naar voren en probeerde door het ijs heen te staren. Het was te donker, zoals Sneeps haar, en een lichte rilling trok over haar rug heen.
“Hé, Padma, wat is dat?”
“Wat? Waar?” Het meisje keek opzij naar haar zusje, die twee meter verderop stond en met grote ogen naar het water keek. Snel liep Padma naar haar toe om te kijken wat ze ontdekt had.
“Het lijkt wel alsof iets is vastgevroren in het oppervlak,” zei Parvati huiverend.
“Iets of iemand, ja. Het steekt zelf een beetje uit, kijk dan.” Padma deed nog een klein stapje naar voren, waardoor haar schoenen het ijs net niet raakten, en ging op haar hurken zitten. Misschien kon ze er bij komen, kon ze dat vreemde, groene ding uit het ijs trekken.
“Niet doen! Straks val je erin,” riep Parvati, maar haar zus schudde haar hoofd.
“Wel nee joh, komt wel goed. Hou mijn arm eens vast.” Met tegenzin pakte Parvati Padma’s linkerarm vast, waarna het meisje zich zo ver als ze kon uitstrekte naar het groene ‘’iets’’ in het ijs. Met moeite weerhield Parvati haar zus van uitglijden, moest zelf ook moeite doen om haar grip in de sneeuw niet te verliezen. Naar een kleine worsteling met de zwaartekracht, lukte het Padma om het groene geval vast te grijpen. Met alle kracht die ze bezat trok ze eraan en na enkele seconden barstte het ijs open en vlogen de zussen achteruit. Het groene ding belandde met een doffe klap in de sneeuw terecht en gillend schoten de meisjes overeind.
“Gadverdamme!”
“Jakkes! Dat is zo’n… zo’n - inktvis!”
Fronsend deed Padma een stap dichterbij. Het wezen was groen van de algen uit het Meer, had wel degelijk tentakels – maar was absoluut geen inktvis.
“Nee, dat is geen inktvis. Kijk…” Ze wees naar de kop van het wezentje, wat duidelijk niet op die van een inktvis leek. “Het is een Wierling.”
“Jakkes. Die zijn gevaarlijk,” zei Parvati walgend. “Zullen we nu gaan?”
“Ze zijn gevaarlijk in grote groepen, in het water. Deze is alleen, op het land. Ik denk dat we hem terug moeten zetten, anders gaat ‘ie dood.”
“Nou, ik pak hem echt niet op. Beter doe jij dat ook niet, hij kon wel eens enge ziektes hebben.”
Padma grinnikte en pakte hoofdschuddend haar toverstok.
“Natuurlijk pak ik hem niet beet. Dat is nergens voor nodig.” Ze wees met haar stok naar het dier, maakte een duidelijke beweging zei: “Wingardium Leviosa.”

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.