FanFic.nl

500 little words

#11: Let it Snow

Clary slaat haar mantel stevig om haar heen. De gure wind waait hard tegen haar aan. Jace loopt een paar meter voor haar. Hij kijkt regelmatig achterom of zij hem nog volgt. Iets wat ze trouw blijft doen. Nadat hij heeft gecontroleerd of ze er nog steeds is, speurt hij de omgeving weer af. Zijn blik is zo scherp als een havik. Naast hun tweeën is er verder niemand op de onbewoonde vlakte die het sneeuwland met zich meebrengt.
Naarmate ze verder lopen, begint de lucht te betrekken. Clary kijkt angstig om haar heen. Nergens ziet ze enige beschutting. De sneeuwvlakte is zo leeg als iets. En ze verwacht ook niet dat daar snel verandering in komt. Ze ziet al uren niets om haar heen. Ze snapt ook niet hoe Jace weet dat ze de juiste kant oplopen. Ze ziet hem een paar blikken naar de lucht werpen en voelt zich nog onrustiger worden.
Haar voorgevoel blijkt te kloppen op het moment dat de eerste sneeuwvlokken naar beneden vallen. Vlokje voor vlokje valt rustig en sierlijk naar beneden. Het is een prachtig schouwspel. De wind speelt met de vlokjes en laat ze dansen. Plots veranderen de vlokjes in grotere vlokken. De wind gaat weer harder waaien. Clary krijgt volop een aantal sneeuwvlokken in haar gezicht. Ze voelt de wind snijden en kijkt paniekerig om haar heen. De harde sneeuwval maakt het onmogelijk om vooruit te kijken. Ze ziet nog net een schim van Jace. Ze probeert sneller richting hem te lopen om de afstand in te halen. Maar als ze dan opkijkt, ziet ze hem helemaal niet meer.
‘Jace,’ roept ze hard. ‘Waar ben je.’ Niet veel later voelt ze zijn vertrouwde hand op haar bovenarm. Hij pakt haar vast en trekt haar mee.
‘Kom hierheen.’ Ze laat zich leiden. Dan neemt de sneeuwval af, totdat hij helemaal stopt. Clary kijkt voorzichtig om haar heen en ziet dat ze in een soort grot staat. Voorbij de ingang lijkt het nog harder te stormen.
‘Het lijkt erop dat we hier moeten schuilen totdat de sneeuwstorm voorbij is. Het is onmogelijk om zo het juiste pad te bepalen.’ Clary knikt.
‘Ik vind het al knap dat je deze grot hebt gevonden. Ik kon helemaal niets meer zien.’
‘Dat had ik door ja. Gelukkig ben je veilig.’ Hij neemt haar in zijn armen.
‘Ik ga op verkenning uit.’ Clary loopt na de omhelzing een stukje de grot in. Het heksenlicht verlicht de randen. Alles om haar heen is van ijs gemaakt. Plots valt haar oog op iets. Het zijn donkere randen in een van de ijsblokken. Als ze dichterbij komt lijkt het een kistje te zijn. Ze pakt het ijsblok op en loopt er mee naar Jace die ondertussen een vuur heeft gemaakt. Hij kijkt naar het vreemde ding in haar handen. Meteen pakt hij zijn cilinder om het ijs te verwijderen. Het werkt niet. Clary hangt het boven het ijs en langzaam smelt het ijs. Daarna kunnen ze eindelijk het kistje openen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.