FanFic.nl

A Million Little Pieces

[03/09/2015][Tokio Hotel] Ijs

Het zwoele zomerbriesje blaast door zijn haren heen, net niet sterk genoeg om de zweetdruppeltjes langs zijn haargrens te verjagen. Zijn voeten vinden verkoeling in een teiltje water maar de rest van zijn lichaam heeft het er zwaar mee. Zelfs het ijs dat door zijn slokdarm glijdt, helpt er niet bij.
“Hé,” herinnert Bill, die naast hem zit, zich dan ineens. “Jij ging laatst ijs eten met Gé, toch? Daar heb je me niets meer over verteld.”
“Nah,” antwoordt Tom, de steen in zijn maag negerend. “Ik eh… het ging niet zo goed.”
“Wat?” (ontzet) “Maar het ging zo lekker tussen jullie.”
“Uhuh.”
“Wat ging er mis?”
“Het ijs eten,” zucht Tom. “Weet je nog dat we die dag zo belachelijk veel avondeten op hadden? Nou, Gé kwam hier dus met twee volle bakken ijs aanzetten en na ongeveer een kwart was ik zo verschrikkelijk misselijk dat ik het in de vriezer heb gezet.”
“En daarop is het stukgelopen?”
“Blijkbaar.”
“Zomaar?”
“Nou…”
(Hoeveel detail deel je met je broer?)
(De afscheidsknuffel?)
(De afscheidskus?)
(De afscheids –)
“Nee, niet zomaar. Hij heeft nog gevraagd of ik ’t op had gegeten en ik zei ja. Want… kom op, een leugentje om bestwil. Ik wilde niet ondankbaar lijken. ‘En?’ vroeg hij, maar ik wist niet wat hij bedoelde dus ik zei dat ik het lekker vond – zelfs dat citroen mijn lievelingssmaak is! – en vanaf toen ging het mis.”
Bill springt bijna uit zijn stoel. “Waar is het nu?”
“Sorry?”
“Je ijs, waar is het nu?”
“In de vriezer.”
Bill springt overeind en rent het huis in. Even later komt hij terug met een bord en de bak ijs, zet het bord op de grond en keert het ijs erboven leeg. Tom kijkt verward toe terwijl Bill het met zijn lepel begint fijn te stampen, enthousiast doch voorzichtig.
“Bill… wat doe je?”
“Gewoon, we moeten het zeker weten…”
“Wat zeker weten?” probeert Tom nog, maar Bill reageert niet; hij gaat met het puntje van zijn tong tussen zijn lippen door priemend geheel op in zijn mysterieuze taak.
Tot hij iets uit het ijs vist en overeind springt, zijn vingers al plakkerig van het citroenijs. “Kijk!” roept hij triomfantelijk uit, waarna hij de halve meter naar Tom toe sprint en het voorwerp tussen zijn vingers in zijn broers openhangende mond duwt.
“Zuigen,” beveelt hij. Tom gehoorzaamd, met stomheid geslagen.
Na twee tellen knikt Bill verwoed met zijn hoofd. “Ja, ja, nu is het wel genoeg. Kom op! Laat zien wat het is!”
Tom haalt het voorwerp uit zijn mond; het is ongeveer even groot als een euromunt, maar in de vorm van een hartje.
“Zie je!” roept Bill enthousiast uit. “Daarom doet hij zo. Hij denkt dat je hem afgewezen hebt.”
“Afgewezen?” sputtert Tom, “maar ik heb nooit – ”
“Je hebt zijn liefdesbekentenis anders wel genegeerd.”
“Maar wat als – ”
“Ga naar hem toe, Tom. Biecht het op.”
“Maar – ”
“Doe het.”
Uiteindelijk gehoorzaamt hij, om tot de ontdekking te komen dat zijn Bill gelijk heeft.

Reacties: