FanFic.nl

500 little words

#12: De mist

Clary kijkt vertwijfelt naar buiten. Het is pas half zes in de ochtend. Ze zucht een keer en klemt haar hand om haar mok met koffie. Jace en Isabella zitten tegenover haar. Alec komt net naar beneden, terwijl hij zijn trui goed doet. Jace schuift hem een mok met koffie toe.
‘Goedemorgen.’
‘Je hoeft niet zo vrolijk te doen hoor.’ Jace kijkt hem verwijtend aan. Alec haalt zijn schouders op.
‘Als ik voor jou vroeg mijn bed uit moet, dan mag ik ’s ochtends zo vrolijk zijn als dat ik zelf wil. Daar heb jij niets over te zeggen.’
‘Heb je het weer buiten al gezien.’ Isabelle kijkt Jace verwijtend aan.
‘Het is gewoon een beetje mist.’ Clary kijkt ook naar buiten. Er ligt een dikke witte deken over de straten. Ze heeft moeite het volgende huis te zien.
‘Het is gewoon mist, zegt hij dan. Je kan geen hand voor ogen zien met die mist. Ik weet niet hoe jij ooit de sleutel wil vinden op deze manier.’ Isabelle gooit dramatisch haar armen in de lucht. Alec begint erom te lachen. Hij kent de dramatische kant van zijn zus maar al te goed.
‘Geloof me nu maar. Alles gaat goed komen. De mist trekt dadelijk op tegen de tijd dat we in de buurt zijn en dan vinden we de sleutel zo.’
‘Je weet niet eens hoe de sleutel eruit ziet Jace.’
‘Daar komen we snel genoeg achter.’ Met die zin wordt de discussie gesloten. Zodra de mokken met koffie op zijn, worden de mantels aangetrokken. Vier schaduwjagers in zwarte kostuums en dikke mantels tegen de kou gaan op pad.

Het eerste stuk van de reis gaat ondanks de mist nog redelijk makkelijk. De straten van New York kennen ze uit hun hoofd. Het zigzaggen tussen de verschillende straatjes gaat ze prima af. Dan komen ze buiten de stad terecht. Ze staan aan de voet van een groot bos. Clary heeft het gevoel dat het bos donkerder is dan normaal. Ze zijn in totaal al een uur onderweg en een slecht gevoel besluipt haar. Isabelle kijkt chagrijnig naar Jace.
‘Ik zei toch dat de mist niet zou optrekken. Op deze manier kunnen we het bos niet in. Je verraad alleen maar dat we op zoek zijn naar de sleutel. We gaan hem toch niet vinden.’
‘We zijn nu zo ver gekomen, ik ga niet terug.’
‘En ik ga het bos niet in. Ik ga niet op een zelfmoordactie en als je slim bent, doe jij dat ook niet. De volgende keer beter.’ Isabelle kijkt Jace doordringend aan.
‘Jace wij gaan niet mee. Kom mee naar huis. Zodra de mist weg is, gaan we weer een keer. Al moeten we er dagen achter elkaar vroeg voor opstaan.’ Alec probeert rustig tot zijn vriend door te dringen. Jace schudt zijn hoofd. Clary pakt zijn arm.
‘Kom. Er komen nog kansen en dit gaat ons lukken. Vandaag alleen niet.’ Uiteindelijk geeft Jace toe en draaien ze zich om terug naar het huis.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.