FanFic.nl

make me feel alive (shatter me)

[04.09.2015][Harry Potter] Binnenweg

De mist leek een bewustzijn te hebben en een wil om hem de stuipen op het lijf te jagen. De waterdeeltjes vormden tentakels die om zijn enkels heen krulden en elke stap verwijderd van het kasteel vernauwde zijn zicht iets meer tot hij niets anders meer zag.
Hij klemde zijn tas steviger tegen zijn borstkas en zette vastbesloten een stap vooruit—al wist hij niet meer of hij überhaupt nog de juiste richting uit aan het lopen was. Verschillende meters verder van waar hij voor het laatst stilgestaan had, stopte hij weer met wandelen en haalde hij zijn toverstok uit zijn zak.
“Lumos!” mompelde hij en wees met zijn staf in het rond—het puntje licht hielp niets. De mist leek hem zelfs te veroordelen en wervelde om hem heen. Hij kreeg er rillingen van.
Dat het kasteel haast een wezen op zich was, tot daar aan toe. Met alle magie die er door de eeuwen heen was opgeroepen, verbaasde het hem eerlijk gezegd niet eens.
En dat kamers verschenen wanneer ze het hoogst nodig waren, dat tunnels zichzelf tot leven riepen om mensen te helpen, dat er achter een harnas plots een nis verscheen om in te schuilen—dat was hándig.
Daar had hij zelf het kasteel al voor bedankt, toen hij in zijn eerste jaar van een stel Zwadderaars uit de vierde vluchtte, een deur openzwaaide, er doorheen stapte en plots op de zesde verdieping stond.
Maar ook nog eens het weer? En waarom kon het weer nou niet pósitief beïnvloed zijn door alle magie? Regen die om een persoon heen viel in plaats van erop als die een slechte dag had. Of de zon die je net iets warmer maakte dan de anderen, omdat je het kouder had dan al de rest.
Daan Thomas zou maar wat graag hebben dat magie op alles een positief effect had, want dan kleefde de mist tenminste niet zo aan hem. Het was alsof ze hem ergens heen wou trekken en daar voelde hij zich niet bepaald comfortabel bij.
“Ik wil gewoon even naar Hagrid,” mopperde Daan, die zo diep zuchtte dat hij wat mist wegblies, en meteen voelde hij dat hij dat beter niet gedaan had. “Sorry!” verontschuldigde hij zichzelf snel, zijn vingers sloten zich nog krampachtiger om zijn tas heen, en hij deinsde achteruit voor—wat? Al zijn zintuigen vertelden hem dat er geen verandering was, maar zo voelde hij dat niet aan.
Net als die ene bewuste namiddag in het eerste jaar zette hij een stap in één richting en kwam ergens helemaal anders terecht. Hij stond weer op het witte marmer van het bordes, waar hij begonnen was. Hermelien stond nog steeds bij de deur en gniffelde toen ze hem zag.
“Ik zei toch dat de mist niet zou optrekken.”
Ze stak haar hand naar hem uit. Zijn vingers deden pijn van hoe fijn hij ze had dichtgeknepen, maar hij nam haar hand dankbaar vast.
Toen hij omkeek, was het alsof de mist naar hem wuifde.

Reacties: