FanFic.nl

concerning the UFO sighting

(04/09/15) (Harry Potter) test drive

“Ik zei het toch?” gierde Fred uit. “Ik had het je nog zo gezegd.” En hij staat voorovergebogen, steunt zijn handen op zijn knieën. Hij lacht zo hard dat zijn ribben pijn doen. “Ik zei toch dat de mist niet zou optrekken.”
Hij is ondertussen op de grond gaan zitten en veegt de tranen van zijn wangen.
George staat een meter van hem af, kan zijn broer amper zien door de flarden mist die alles in hun pad gevangen nemen en opslokken. Fred kan niet zien dat zijn tweelingbroer met zijn armen over elkaar geslagen staat en geërgerd op hem neerkijkt (voor zover dat mogelijk is dan) maar hij voelt het wel, en dat is al hilarisch genoeg dat hij opnieuw in de lach schiet. Nog even en hij breekt een rib.
“Ben je klaar?” vraagt George na een tijdje.
Fred steekt een hand op (denkt George) en snikt nog even na, voordat hij langzaam knikt en probeert om overeind te komen. “Vuurwerk testen in november,” mompelt Fred, gooit daarbij nog een beetje olie op zijn vuur (en het wakkert weer aan en hij klapt weer voorover en het feest begint opnieuw).
Na wat wel uren lijken (zo'n tien minuten) zucht George eens diep en grijpt naar de tas die aan zijn voeten staat en vol met vuurwerk zit. “Laten we het nog eens proberen. Het ziet er nu al minder erg uit dan net.”
Fred staat inmiddels weer op beide benen en weet zich zowaar staande te houden zonder dat hij door een nieuwe lachstuip getroffen wordt. “Veel minder, ja. Veel minder—hé!” Hij wrijft over de zere ribben die zojuist een por van zijn broer hebben gekregen. Hij probeert terug te porren, maar George (die er niets grappigs aan vindt) is (daardoor) veel sneller op zijn benen en ontwijkt alle rampzalige pogingen.
“Je weet wat ze zeggen—”
“Nee, niet echt.”
“Driemaal is scheepsrecht.” George grijpt in de tas naar een vuurpijl. Een derde testronde. Hij inspecteert de vuurpijl grondig, maar alles lijkt nog in perfecte staat. De bezweringen die vocht tegengaan houden nog steeds in stand. Alles is kurkdroog — zelfs in deze mist. George is tevreden.
“Nou. Laten we hopen dat de collectieve zij gelijk heeft,” zegt Fred droogjes (en heeft daar geen bezwering voor nodig). Hij ploft in het zeiknatte gras neer, blik omhoog gericht.
“Fire in the hole!”
Maar van dat vuur in het gat is niet veel te zien, (en Fred denkt dat de mist best wel een goede vervanging voor het gat is want) hij ziet, zogezegd, geen reet.
“Zou het soms te mistig zijn om vuurwerk af te steken?” oppert Fred.
George probeert het nog eens, en nog eens, en nog één laatste keer, maar de mist lijkt alleen maar nog meer samen te pakken, totdat hij op een gegeven moment zijn eigen knieën niet meer kan zien. Ook hij moet dan toegeven dat ze beter even kunnen wachten.
“Dat zei ik toch al.”

Reacties: