FanFic.nl

Dreamaudition (PAUZE)

فصل واحد (Hoofdstuk 1)

,,I love you!” Ik laat het 'oeoeoe' zachtjes wegsterven, kijk omlaag en laat het puntje van mijn tong over mijn lippen glijden. Dan werp ik mijn hoofd in mijn nek, hou de microfoon voor mijn mond en schal luid: ,,Forever!” Fantastisch. Ik hou de toon echt verbazingwekkend lang aan, leg er een melancholiek vibrato in en moet bijna huilen, zo vol verlangen klinkt het. Geweldig! Ik heb mezelf overtroffen. Ik doe mijn mond dicht en geniet van het korte moment van totale stilte. Elk ogenblik zal het daverend applaus losbarsten.
,,Forever... Wat betekend dat nou weer?” Ik schrik zo van de jengelende stem dat ik struikel. Boink. Ik val met een klap op mijn achterste en de microfoon knalt op mijn kop. Vervolgens landt het ding met een luid gekletter naast mijn rechtervoet en sproei heet water in mijn gezicht. Oké, ik geef het toe. Het was geen microfoon, maar een douchekop. Ik ben niet gevallen op een enorm podium, maar in onze badkuip. Terwijl ik snel de kraan dichtdraai, grijnst een ondeugend kaboutergezicht me aan over de rand van de badkuip.
,,Doet het pijn?” vraagt het gezicht hoopvol.
,,Natuurlijk doet het pijn, akelige dwerg!” De kaboutergrijns word breder. Hij hoort bij Eva, mijn zusje, acht jaar en ongelooflijk irritant.
,,Had je maar beter uit moeten kijken.” Ik rol met mijn ogen.
,,Wie liet me dan zo schrikken, huh? En wie heeft jou toestemming gegeven om de badkamer in te komen terwijl ik aan het douchen ben?”
,,Daar heb je helemaal geen toestemming voor nodig.”
,,Jij wel, dwerg!”
,,Nola!” Dat is mijn moeder. Ze heeft het geschreeuw gehoord. En ik kan op mijn vingers natellen wie er nu op zijn kop zal krijgen. Ik. Ik heb het altijd gedaan. Omdat ik zestien ben. En dus sterker, groter, verstandiger. In de ogen van mijn moeder is dat genoeg reden om al het gepest van Eva gelaten over me heen te laten komen en het arme kleine meisje op zijn hoogst met zachte stem terecht te wijzen.
,,De badkamer is van ons allemaal.” Krijst Eva.
,,Niet als ik onder de douche sta.” Sis ik zo zacht als ik kan.
,,Welles.”
,,Nietes.”
,,Welles!”
,,Hou je kop!”
,,Mama! Nola zei...” Zo is het genoeg. Met een snelle beweging trek ik één keer hard aan Eva's krullen, voor mijn moeder de trap op is gelopen. Mijn preek moet in elk geval ergens goed voor zijn geweest. En bovendien moet Eva toch ooit leren dat verklikken wel het allerlaatste is wat je doet. Anders zal ze nooit goede vriendinnen krijgen. Ik stap uit de badkuip en wikkel me in mijn roze lievelingshanddoek. Als mijn moeder de badkamer in komt, kijk ik geconcentreerd in de beslagen spiegel en laat alles wat zij en die pestkop te zeggen hebben van mijn rug afglijden.
,,Nola, kun je niet een beetje rekening...”
,,Ze trok aan mijn haar!”
,,Serieus, Nola, ik begrijp niet dat je het op je zestiende nog nodig vindt om op zo'n primitieve manier...”
,,Ze zei dat ik niet in de badkamer mocht.”
,,Dat is natuurlijk onzin. Iedereen mag in de badkamer. Nola! Je kunt echt niet doen alsof dit jouw tweede kamer is. Ik vind sowieso dat je wel wat minder tijd voor de spiegel en wat meer tijd achter je bureau...” Altijd hetzelfde. Mijn moeder merkt niet eens dat ik in de spiegel geen bal kan zien. Bovendien heb ik niet de hele tijd voor de spiegel gestaan, maar onder de douche. En zeg nou eerlijk, waar moet ik anders zingen, als mijn hele familie regelmatig de vingers in de oren stopt zodra ik één noot zing? Tenslotte heb ik een doel. Ik wil zangeres worden. En wel een beroemde. Dat gaat nou eenmaal niet zonder oefenen. Zelfs mijn moeder zal daar waarschijnlijk met me eens zijn. Maar nadat ik afgelopen jaar opgehouden ben met paardrijden, en daarna nog vóór de eerste les gestopt ben met pianoles, wil ze geen zanglessen voor me betalen. Ze vindt helaas dat ik Franse woordjes moet oefenen in plaats van popsongs. Frans! Wat een onzin. Ik hou dus helemaal niet van die vreselijk overdreven chansons.
,,Best.” Zeg ik nu, zo gelaten als je dat als meisje van zestien hoort te doen. ,,Ik ga al. Dan kunnen jullie je zo lang vermaken in de badkamer als jullie willen.” Ik sla een tweede handdoek als een tulband om mijn natte haren en schrijdt gracieus langs mama en Eva de gang in, naar mijn kamer. Zonder te hoeven kijken weet ik dat mijn moeder nu haar hoofd schudt en vervolgens zuchtend tegen Eva zegt: ,,Zo zijn meisjes van zestien nou eenmaal. Daar moet je gewoon doorheen.” Alsof mijn leeftijd een of andere ziekte is! Ik sla de deur met kracht achter me dicht. Meteen voel ik me beter. Hier ben ik in mijn domein. Ik haal Eva's kindercassetterecorder uit mijn kast, doe er een bandje in en haal mijn notitieblok uit de la van mijn bureau. Daarna druk ik op 'play'.
,,When I see you.” De eerste zin is duidelijk. Die versta ik makkelijk. Maar daarna? ,,Then I...” Al dagen pieker ik erover hoe de tekst daar verdergaat. Misschien moet ik dit aan mijn moeder vertellen, dan is ze in elk geval gerustgesteld wat betreft mijn kennis van het Engels. Ik heb al bijna het hele nummer ontcijferd, tot aan het afsluitende 'I love you. Forever!' Alleen zin twee dus nog niet. Maar de cassette kraakt vreselijk. Bovendien hoor je steeds weer flarden van gesprekken, of het harde gelach van Chantal. De eerste keer dat ik dat hoorde, dacht ik dat het een brullende walrus was, serieus. Chantal kan net zo hard lachen als andere mensen schreeuwen. En daartussen hapt ze zo fanatiek naar adem als iemand die knock-out geslagen wordt. Chantal is mijn beste vriendin. Ze is iets langer dan ik, maar dat is niet echt belangrijk, vind ik. Waar het om gaat, is dat wij elkaar begrijpen. En dat we van elkaar op aan kunnen. Op onze vriendschap valt helemaal niets aan te merken: we zullen alles voor elkaar doen. Chantal heeft bijvoorbeeld geholpen om met deze oude cassetterecorder het laatste optreden van 5 seconds of summer op te nemen. Daar ben ik haar ontzettend dankbaar voor. Anders had ik nooit alle teksten kunnen luisteren en de liedjes kunnen oefenen. Ik spoel nog één keer door. ,,When I see you...” 5 seconds of summer is zeg maar onze schoolband. Niet officieel. Officieel hebben we een bigband die van die rare jazzmuziek speelt waar ik helemaal niet van hou. Terwijl 5 seconds of summer nummers uit de top tien naspeelt en ook zelf muziek schrijft. Er zitten drie jongens van onze school in en dat zijn echt leuke gasten. Bij elk schoolfeest treden ze op. Twee keer per jaar dus. Één keer bij het zomerfeest en één keer aansluitend op de kerstmarkt. Dat is echt cool. Die optredens zijn namelijk 's avonds. En omdat het officiële schoolopvoeringen zijn, mogen we er altijd heen. Een eigen cd hebben ze nog niet. Anders had ik die natuurlijk meteen gekocht. Maar met dit cassettebandje heeft Chantal me gered. Ikzelf durf namelijk niet met die stomme recorder tussen het publiek te gaan staan. Dat valt natuurlijk vreselijk op! Dat zal echt te gênant zijn. Nog afgezien van het feit dat ik bij optredens van 5 seconds of summer totaal onaanspreekbaar ben, omdat ik mijn ogen niet kan losrukken van Luke. Luke is de gitarist en de zanger van 5 seconds of summer. Ja en Luke... Nou ja, dat is intussen wel duidelijk, lijkt me. Ik vind Luke dus leuk. Hij is zóóó lief. Blond haar en superblauwe ogen. Geloof ik, want ik heb hem nog nooit van dichtbij gezien. Als ik nou maar zangeres van 5 seconds of summer was, dan kon ik me tijdens elk concert, bij elke repetitie, nou ja, bij welke gelegenheid dan ook, heel nonchalant naar hem omdraaien en hem recht in de ogen kijken. Dat zal fantastisch zijn! Ik doe mijn ogen dicht. ,,When I see you...” neurie ik. En dan oefen ik op mijn bureaustoel de nonchalante draai naar achteren. Met een betoverende oogopslag werp ik een blik in de richting van mijn slaapkamerdeur. Weet ik nou maar hoe die tweede regel gaat. Hé, nou heb ik het alweer gemist! Ik druk op 'stop' en laat de cassette van voren af aan beginnen. ,,When I see you, then I...”
,,Nog niet! Nog vijf minuten... Alsjeblieft! Ik moet mijn Barbie nog aankleden.” Eva! Ja hoor. Natuurlijk moet ze precies op het moment dat ik bij de beslissende regel ben, beginnen met haar stomme naar-bed-gaan-gedoe. Het is om gek van te worden. Ik buig me naar de cassetterecorder en besluit nog één keer goed te luisteren voor ik zelf ook naar bed ga. Tevergeefs. De tweede regel blijft een mysterie. Ik klap het notitieblok dicht, gooi het in de bureaula, bevrijd me uit mijn handdoek en trek mijn pyjama aan. Het gekrijs voor mijn kamerdeur is opgehouden. Ongetwijfeld zijn ze nog aan het voorlezen. Dat is mooi. Dan is het de komende twintig minuten in elk geval heerlijk stil. En dat is ook precies hoeveel tijd ik nodig heb. Ik wil namelijk nog een peeling doen en mijn haren föhnen, zonder daarbij gestoord te worden door allerlei stomme opmerkingen. Ik ga terug naar de badkamer, masseer mijn voorhoofd om rimpels te voorkomen, borstel mijn saaie bruine haren honderd keer, tot ze volkomen steil op mijn schouders vallen. Dan ga ik op de terugtocht. Van beneden komt langs de trap blauwig licht omhoog en ik hoor het geroezemoes van de tv al.
,,Welterusten.” Roep ik, en als antwoord krijg ik gemompel van een mannen- en een vrouwenstem. Dan glip ik mijn kamer in. Nu komt het allerbeste. Het moment waar ik elke dag naartoe leef. Ik neem de recorder, zet hem naast mijn bed, spoel terug, druk op 'play' en kruip snel onder mijn dekbed. Ik sluit mijn ogen en concentreer me helemaal op Lukes stem. Eerst hoor ik geruis. Dan iemand die zijn keel schraapt. Ik krijg overal kippenvel. Daarna komt een relatief zacht gegiechel van Chantal en ten slotte Lukes woorden: ,,Het volgende nummer heet 'All alone'.” Hij is even stil. Waanzinnig! Mijn hart klopt inmiddels zo hard als een stevige baslijn. In mijn oren suist het zo hard dat ik bang ben dat ik de belangrijkste zin niet goed zal kunnen horen: ,,Ik heb het geschreven toen het niet zo goed met me ging. Eigenlijk hoort er een tweede stem bij, van een meisje.” Nou ja! Dat is het bewijs! Zwart op wit. Of beter gezegd: stem op band. Luke zoekt een vriendin en 5 seconds of summer een zangeres.

Reacties: