FanFic.nl

My trust is broken (PAUZE)

>24<

Ik snap er echt helemaal niks meer van. Zayn en Michael doen raar, Chantal en Ryan zijn met de dokter mee, mijn moeder is nergens meer te bekennen, mijn vader zit in de gevangenis en niemand wilt me vertellen hoe ik hier terecht gekomen ben. Ja, door een ongeluk, maar ik ben meer benieuwd hoe dat ongeluk gekomen is. Was het mijn eigen schuld? Keek ik niet goed uit? Waren er ooggetuigen? Was het misschien niet mijn schuld, maar die van iemand anders? Stopte de automobilist nadat hij mij aangereden had? Ik weet het allemaal niet, aangezien ik volgens de dokter meteen buiten bewustzijn was. Ik moet wel hard neergekomen zijn dan hoor, als ik meteen buiten bewustzijn was. En die automobilist moest hard rijden. Waarom wilt niemand mij vertellen hoe het precies gegaan is? Zou één van hen er misschien mee te maken hebben? Dat ze elkaar beschermen. Misschien weet de dokter het wel, maar ja daar kan ik het niet aan vragen. Hij is best lang in gesprek met Chantal en Ryan. Zouden ze het over mij hebben? Ik denk weer veel te veel na, dat heb ik altijd. Dan loop ik te piekeren, terwijl ik er misschien niet eens wat aan had kunnen doen. Ik slaak een zucht en dan zie ik een tas staan. Is dat mijn tas? Ik ga op het rand van het bed zitten en meteen is alles wazig. De vorige keer lukte het niet, maar het moet toch een keer lukken. Al is het maar voor één minuut. Zodra ik niet meer wazig zie, sta ik op en loop naar de kast waar de tas op staat. Als ik er ben, grijp ik met mijn handen de randen van de kast, aangezien alles weer aan het draaien is. Ik haal een paar keer diep adem en zodra het draaien voorbij is, pak ik de tas en versnel me richting het bed. Als ik voor het bed sta, merk ik dat het versnellen niet zo'n goed idee was. Wow, wat draait alles zeg! Mijn hoofd bonkt en mijn benen verslappen. Ik ben niet slap, ik kan niet neervallen! Ik gooi de tas op het bed en zet mijn handen voor vastigheid op het bed neer. Het duizelige gaat niet weg. Hoe kom ik in godsnaam weer in bed als alles draait? Maar ja, aangezien niemand er is, moet ik het nu wel alleen doen. Ik kan alleen niks doen als ik zo duizelig blijf, dus ik blijf zo een tijdje staan, totdat ik de deur hoor opengaan.
,,Nola, wat doe je nou?” Ik zie iemand naar me toekomen, maar ik heb geen idee wie het is aangezien het beeld wat ik zie wazig is. Ik voel zijn of haar armen om me heen en hij of zij helpt me het bed weer in. Ik ben buiten adem en ga met mijn hoofd op het kussen liggen. Als ik weer een beetje op adem ben gekomen en alles weer helder is, zie ik dat het Michael was die me hielp.
,,Dank je wel dat je me hielp Michael.” Hij knikt.
,,Waarom was je uit bed?”
,,Is dit mijn tas?” Ik wijs naar de tas. Hij knikt weer.
,,Je had toch ook kunnen vragen of iemand de tas wilde pakken voor je? Straks was je wel gevallen en dan lag je hier hulpeloos op de grond.”
,,Het is toch goed gekomen? Ik wilde gewoon even kijken in de tas, misschien dat er iets in de tas zit wat mijn geheugen terug brengt.”
,,Nola, je moet je lichaam wel tijd gunnen. Je geheugen komt echt niet zomaar terug.”
,,Misschien helpen foto's of een luchtje wel. Ik moet toch alles proberen? Jij wilt toch ook dat ik Zayn, Chantal en jou weer herken of niet?”
,,Ja, maar...”
,,Waarom is er altijd een maar? Ik wil mijn geheugen terug en jij ook, dus er is geen probleem. Maak er dan ook niet zo'n probleem van dat ik mijn best doe om het terug te krijgen.” Michael zwijgt en knikt. Ja, eerst wilt hij helpen zodat ik mijn geheugen terug krijg en nu ineens niet meer? Dat is toch raar?! Ik open de tas en zie mijn mobiel erin. Ik pak 'm eruit en probeer hem te ontgrendelen, maar dat lukt niet aangezien ik de code niet meer weet. Verslagen gooi ik de mobiel op het bed neer. Er moet toch een manier zijn om mijn geheugen terug te krijgen?!


,,Wat is er met mijn zus?” begint Ryan nog steeds snikkend tegen de dokter, nadat hij ons apart genomen heeft. ,,Waarom weet ze niet meer wie ik ben?”
,,Zoals jullie al weten heeft ze last van geheugenverlies, dat is ontstaan na de klap. Het is duidelijk dat ze hard op de grond terecht is gekomen, gelukkig weten we nu alles. Wat er gebeurd is voor het ongeluk, met dank aan een jongetje die het heeft zien gebeuren. Nola was aan de telefoon met iemand en daardoor keek ze niet uit en stak ze zomaar over.”
,,Nola zou nooit zomaar oversteken. Ze kijkt altijd goed naar links en recht, ze moest boos en gefrustreerd zijn, dat is de enige reden dat ze zomaar oversteekt.”
,,Nou, dan was ze boos en gefrustreerd op diegene die ze belde. Het spijt me jongetje, maar je moet je zus tijd geven. Het duurt meestal niet lang voordat een patiënt weer wat terug krijgt van zijn of haar geheugen, maar het komt niet meteen allemaal terug, het duurt even. Het komt terug in kleine stukjes. Mijn advies aan jullie allemaal; vertel nog niet al te veel informatie en vooral geen schokkende.”
,,En foto's van mij en Nola? Foto's van haar familie en vrienden? Als ik die laat zien, kan dat helpen?” vraag ik. Ik zie dat Ryan al op een stoel zit. Ik wil het weten, want als dat helpt, ga ik dat proberen.
,,Het kan zijn dat haar geheugen daardoor sneller terugkomt, maar dat durf ik niet met zekerheid te zeggen. Degene die het moet doen, is Nola. Proberen kan natuurlijk altijd, maar pas op dat ze geen stress krijgt of in paniek raakt, want dan heb je kans dat ze paniekaanvallen krijgt en dat is niet goed voor het proces. Het spijt me dat ik niet meer voor jullie kan betekenen.” Daarna loopt de dokter weer weg.
,,Het lijkt erop dat we naar Nola's hotelkamer moeten en de foto's uit haar koffer moeten gaan halen, Ryan.” Ik ga voor Ryan zitten op mijn hurken. Hij kijkt me aan.
,,Herkent ze ons dan weer?”
,,We kunnen het altijd proberen. De dokter zei dat het misschien kan helpen.”
,,Ik hoop het. Maar ik had eigenlijk nog een vraag.” Ik kijk hem verbaasd aan. ,,Weet jij wie Nola belde voor het ongeluk?” Ik voel mijn wangen rood worden en ik kijk naar mijn handen, terwijl ik begin te spreken.
,,Nola zag mijn moeder en probeerde mij te bellen, maar ik nam niet op.”
,,Oké, nu voelt het alsof het jou schuld is en dat is misschien ook wel een beetje zo. Maar je kunt natuurlijk ook niet weten wat er gebeurd zou zijn als je wel op nam, dus neem nou niet alle schuld op je.”
,,En dat komt van een jongetje van tien jaar.”
,,Haha, ik ben wijs voor mijn leeftijd, maar ik geloof niet dat jij expres de telefoon niet opnam. Zo ben jij nou ook weer niet.”
,,Ik uhm...ik stond onder de douche volgens mij.”
,,Dan douche jij wel lang zeg,” Ryan schiet in de lach. ,,volgens de dokter had ze wel tien keer naar je gebeld. En de dokter heeft dat weer van een jongetje die het heeft zien gebeuren.”
,,Ik moest mijn haren wassen, plus dat jongetje is mijn broertje Griffin.”
,,Dus je hebt een moeder en een broertje? Ach, ik moet me er niet mee bemoeien, sorry.” Hij rent het ziekenhuis uit, gevolgd door mij, want ik moet op hem letten en hij rent zo naar het hotel toe. Natuurlijk weet hij wel waar ze verbleef, aangezien Nola alles verteld aan hem. Meteen lopen we naar binnen.

,,Goedemiddag, wat kan ik voor u doen?” een vrouw van gemiddelde leeftijd, die achter de receptie zit, kijkt ons aan.
,,Welke kamer heeft Nola Henderson?”
,,Ik kan onmogelijk informatie over onze gasten geven jongeman. Mevrouw is zelf nog niet terug en ik kan het niet maken om mensen zomaar in een kamer te laten.” Ryan kijkt me aan, met een blik van; 'help me'.
,,Mevrouw Henderson ligt in het ziekenhuis,” begin ik. ,,ze heeft geheugenverlies en om te zorgen dat haar geheugen langzaam terug komt, moeten we van de dokter foto's of persoonlijke bezittingen meenemen om aan haar te laten zien. Ryan hier is haar kleine broertje en ik ben haar beste vriendin. Alstublieft, heel eventjes maar en we hebben toestemming van haar moeder.” Ik heb geen idee waar haar moeder is, maar als ik dat zeg mag het vast en zeker wel.
,,Wat vervelend van jullie zus en vriendin. Ik kan voor een half uurtje een uitzondering maken, maar niet langer dan een half uur.” Ik knik en Ryan kijkt ook blij. De vrouw staat op en loopt naar de sleutels. ,,Ze heeft haar kamer sleutel waarschijnlijk nog bij zich.”
,,Heeft u geen reservesleutel?” De vrouw loopt naar een ander kastje, waar nog meer sleutels in zitten en pakt een sleutel eruit. Ze geeft mij de sleutel.
,,Een half uurtje, niet langer. Als ze erachter komen dat ik dit gedaan heb, kan ik mijn baan kwijt raken.”
,,We zijn over een half uur terug, beloofd.” Zeg ik, waarna ik samen met Ryan, naar de kamer waar Nola logeert, loop. Als we binnen komen, is het keurig netjes. Ja, dit is Nola's kamer, dat weet ik zeker. Nola houdt niet van troep en dus is haar kamer altijd netjes. De koffer van Nola ligt op het bed maar dicht. Ryan kijkt ernaar en zucht dan.
,,Er zit een cijferslot op.” Hij gaat verslagen op het bed zitten. ,,Waarom doet ze hem nou altijd op slot? Ik weet de combinatie niet, jij wel?” Ik denk na en dan schiet me iets te binnen.
,,Misschien.”
,,Probeer maar.” Ik knik en zet de cijfers zo neer dat de datum er staat dat Nola en ik vriendinnen geworden zijn (2412) en ja hoor, hij gaat open. Beetje voorspelbaar, voor mij dan. Ook in de koffer is alles netjes. Ik moet even glimlachen en dan zie ik opeens een envelop. Huh? Ik pak hem en zie mijn naam staan, maar dan met Michaels adres erop. Ook zie ik een sleutelhanger met de Engelse vlag liggen en een sweater met I love London erop. De tranen schieten in mijn ogen. Nola heeft dus wel aan mij gedacht tijdens haar vakantie. Ze heeft speciaal voor mij die sweater en die sleutelhanger gekocht. En ook een brief geschreven? Waarom heeft ze die nooit opgestuurd? ,,Hier staan de fotolijstjes.” Ryan houdt het 'vrienden' fotolijstje omhoog en ik knik. Snel stop ik de brief in mijn zak en pak het fotolijstje, samen met het fotolijstje van mij en haar, van haar moeder, Ryan en haarzelf en van ons vieren (Zayn, Michael, Nola en ik). Ik doe haar koffer weer op slot, met mijn sweater en sleutelhanger er nog in en verander de cijfers weer. Ik kijk op mijn horloge en zie dat het nu net een half uur is.
,,Ryan, we moeten gaan.” Ryan knikt en hij loopt met me mee de kamer uit. Ik kijk naar de vier lijstjes en zucht even. Zou Nola ons nu wel herkennen? Zou ze iets terugkrijgen? Ik hoop het ten zeerste. Ik loop terug naar de receptie en geef de sleutel terug aan de vrouw. ,,Dank u wel.” Zeg ik nog even snel. Ze knikt en daarna lopen Ryan en ik het hotel weer uit en gaan terug naar het ziekenhuis.


Ik loop door het hele ziekenhuis, op zoek naar Chantal en Ryan. Nola wilt ze graag zien, maar ik kan ze nergens vinden. Wat zou de dokter verteld hebben? Ik loop terug naar de gang waar Nola ligt en zie de dokter die ook tegen Chantal en Ryan praatte net. Ik loop naar hem toe.
,,Sorry, mag ik u wat vragen?” vraag ik vriendelijk.
,,Natuurlijk.”
,,Dat meisje en dat jongetje van net, heeft u enig idee waar die naartoe zijn?”
,,Ik denk dat ze proberen foto's te zoeken.”
,,Foto's zoeken?”
,,Ja. Ik zei dat het Nola misschien zou helpen om haar geheugen terug te krijgen. Ik kan natuurlijk niks met zekerheid zeggen, maar het is het proberen waard.”
,,En wat moet ik doen als Nola de hele tijd wilt staan en lopen, maar elke keer zo duizelig is dat ze bijna op de grond neervalt?”
,,Nola moet nog in bed blijven. Haar hoofd moet herstellen, teveel beweging is niet goed. Ze heeft een hersenschudding. Geen lichte, maar een zware. Als ze perse uit bed wilt, mag het maar dan alleen als er iemand bij haar is. En als jullie haar mee willen nemen naar beneden, naar het restaurant bijvoorbeeld, moet ze in een rolstoel. We kunnen het niet permitteren dat ze in de lift neervalt. We kunnen er niet snel bij in de lift, namelijk. We moeten uiterst voorzichtig zijn.”
,,Begrepen, dank u wel.” Zeg ik. De dokter loopt weer weg en ik pak mijn mobiel. Ik typ het nummer van Chantal in.

Mikey.
Chanti, waar ben je? Er is iets wat je moet weten.
Ryan en ik waren naar het hotel om foto's te halen, we zijn bijna bij het ziekenhuis. Ik zie je zo oké, dan kan je me alles vertellen.
Tot zo schat.

Ik hang op en haal even opgelucht adem. Ik ben blij dat Chantal niet weg is gegaan. Ik kan me voorstellen dat ze het moeilijk vind dat Nola hier nu ligt. Ik ga op de stoel zitten in de gang. Ik wil liever niet alleen naar binnen, want Nola blijft maar vragen wat er gebeurd is voor het ongeluk en ze vraagt zich af of het haar eigen schuld is. Ik kan zeggen tegen haar van niet, maar dan zou ik liegen. Het is ook een beetje haar eigen schuld natuurlijk, aangezien ze overstak zonder te kijken. Maar ze zou niet over gestoken zijn als Chantal haar telefoon opgenomen had, dus het is de schuld van ze allebei. Als die ruzie niet begonnen was, was alles anders natuurlijk. Ik snap dat Chantal schrok van Nola en dat mes. Chantal wist toen nog niet dat haar moeder nog leefde en dus hield ze haar tegen. Zou ze dat niet gedaan hebben als ze wist dat haar moeder nog leefde? Zou ze Nola dan haar gang hebben laten gaan? Ik zucht. Dat weet niemand, alleen Chantal en die zal er nu bijna wel zijn. Ik moet gewoon niks tegen Nola zeggen zonder Chantal erbij!


Ik loop heen en weer op de gang. Nola blijft maar vragen wat er gebeurd is en ik wil het wel vertellen, maar dan zou ik Chantal verraden en dan krijg ik ruzie met Michael en Chantal. Ik hoop gewoon dat ze alles weer snel gaat herinneren, want ik kan niet liegen tegen haar. Ik wil haar zo graag alles vertellen, maar ik kan het niet. Als ze het wist van Chantal haar vader, zou ze boos worden en heel verdrietig, want zoiets gun je niemand natuurlijk. Ik ben benieuwd of die foto's gaan helpen. Michael vertelde me dat Chantal en Ryan naar het hotel zijn van Nola voor foto's en dat die foto's misschien helpen om herinneringen terug te krijgen bij Nola. Was het maar zo makkelijk. Ik snap nog steeds niet dat de automobilist nog niet is gepakt, hij was wel gestopt, maar zodra Nola in de ambulance zat, ging hij ervandoor. Hoe laf ben je dan? Hij had haar wel dood kunnen rijden. Dood?! De gedachten eraan doet me al pijn. Dat Nola wel dood had kunnen zijn... ik moet niet zo denken. Het is goed afgelopen en ze is er nog, alleen heeft ze geheugenverlies waardoor ze mij niet meer herkent en net nu we echt net iets hadden. Ik wachtte daar al jaren op en gebeurd het eindelijk, moet ze een ongeluk krijgen en geheugenverlies hebben. Het is raar dat Nola nog niet slaapt. Ze moet wel goed uitrusten. Het is nu half negen en ze heeft misschien heel eventjes haar ogen dicht gedaan. Ik ben bang dat ze pas gaat slapen als ze weet wat er gebeurd is, maar dat kunnen we onmogelijk tegen haar zeggen. Ik kijk even door het raam van de deur naar binnen. Nola zit verveeld voor zich uit te kijken en probeert nog steeds haar code van haar mobiel te kraken, maar aangezien ze die niet meer weet, komt ze er niet in. Ze werd nog boos op Michael omdat hij haar geholpen had om weer in bed te komen. Ik snap dat op zich wel, maar ook weer niet. Nola wilt staan en lopen, dat is logisch, maar ze is te zwak. De doktoren hebben zelf gezegd dat ze nog niet te vaak mag staan en of lopen. Ze is heel eigenwijs, maar dat zijn Chantal en Michael ook, dus het is niet gek. Natuurlijk ben ik niet boos op Michael, juist blij dat hij Nola geholpen heeft. Ik moet er niet aan denken dat ze gevallen was in haar eentje en dat er niemand was om haar te helpen. Of nog erger, dat ze viel en met haar hoofd ergens tegenaan kwam en dus nog verder weg was dan nu. Nee, ze is perfect zelfs met een hersenschudding. Ik hou zoveel van haar en het doet pijn dat ze me niet meer herkent. Misschien moet ik wel wéér vier jaar wachten voordat ik iets met haar krijg. Vier hele jaren, pff. Dat wil ik echt niet hoor, maar als het moet dan moet dat maar. Ik laat haar echt nooit meer gaan. Ik zie mezelf over twintig jaar nog maar haar, maar dan als mevrouw Malik. Of misschien wel Malik-Henderson, aangezien iemand er ook voor mag kiezen om je meisjesnaam erbij te houden. Nola kennende neemt ze het laatste. Eerst haar trouwnaam (Malik) en daarachter haar meisjesnaam (Henderson). Nola als mijn vrouw, wauw. Dat zou ik best willen, maar nu nog niet hoor. Ik bedoel, we hebben net iets met elkaar, ook al herinnert ze ons misschien niet. Over één of twee jaar, dan kan ik weer nadenken over of ik wil dat ze me vrouw word. Wat zit ik nou te zeuren! Natuurlijk wil ik dat ze me vrouw word, daar hoef ik niet over na te denken. Oké, ik zal het anders formuleren. Over twee jaar is het niet meer Nola Henderson, maar Nola Malik-Henderson. En met die gedachte, ga ik op de stoel zitten, wachtend op Chantal, Ryan en Michael.

Reacties: