FanFic.nl

De honderdste Hongerspelen

Danielle Peazer [district 2]

Het was niet eerlijk. Het was gewoon absoluut niet eerlijk.
Dat waren haar gedachten, terwijl ze het terrein van de boete betrad. Ze beet haar tanden op elkaar om haar geduld te bewaren, begroef haar nagels in haar handpalmen en ademde veel te zwaar.
Het was niet eerlijk.
Ze had erover nagedacht, weken van tevoren. Ze had besloten dat ze zich niet meer aan zou bieden als vrijwilliger en ze had zelfs de beslissing genomen hem ervan te overtuigen dat ook niet te doen. Ze had de ruzies in haar hoofd al doorstaan, zijn wanhoop al doorprikt. Nee, zou ze zeggen. Nee, het kan niet. En ze zou het uitleggen en hij zou het begrijpen en ze zouden zich niet aanbieden, allebei niet. Zo zou het gaan. Zo ging het, in haar hoofd, en ze wist dat ze hem zou kunnen overtuigen als ze er maar hard genoeg voor vocht.
Het was alsof het Capitool het had aangevoeld. Alsof ze het op haar gemunt hadden, op haar en op hem. Ze hadden de regels aangepast. Stelletje vuile schoften.
Danielle luisterde naar de voetstappen van duizenden mensen die allemaal kans maakten die dag gekozen te worden. Het was belachelijk, vertelde ze zichzelf. De kans dat ze gekozen werd was nihil. De kans dat hij gekozen werd eveneens. Er waren zo veel mensen, zo ontelbaar veel mensen; de kans dat ze gekozen werd was nul. Bijna nul.
En bijna nul was te groot.
Om haar heen begon het geluidsniveau af te nemen. De voetstappen stopten, het geroezemoes stopte en uiteindelijk hield iedereen gezamenlijk de adem in. Een seconde, twee seconden, drie – toen werd het podium betreden. Iedereen klapte, iedereen inclusief Danielle, maar ze dacht er niet bij na. Haar gedachten waren alweer ergens anders, daar waar ze de afgelopen weken vrijwel non-stop geweest waren.
Het was niet eerlijk.
Het verhaal dat vanaf het podium verteld werd, drong niet tot haar door. Ze hoorde de woorden wel en de klanken, en eigenlijk wist ze dondersgoed wat er allemaal verteld werd, maar ze verstond het niet. Ze luisterde niet.
Haar gedachten waren omgeslagen. Het was oneerlijk was veranderd in alsjeblieft niet. Alsjeblieft, alsjeblieft, alsjeblieft, alsjeblieft alsjeblieft alsjeblieftalsjeblieftalsjeblieft scandeerde een stemmetje in haar hoofd, scandeerde ze zelf in haar hoofd, bad ze, zong ze, schreeuwde ze in haar hoofd. Alsjeblieft.
Ze wist dat niemand haar zou horen. Ze wist ook dat, zelfs als iemand haar wel zou horen, het geen nut zou hebben. Er mochten geen vrijwilligers zijn, niemand mocht zich aanbieden, niemand kon haar redden of hem redden of –
Danielle dwong zichzelf te luisteren naar de clown die op het podium stond, die langzaam, tergend langzaam naar de twee vazen toeliep, die de namen bevatten. Alle namen. Haar naam, zijn naam.
Stop.
‘Dames eerst,’ sprak de misselijkmakend zoete stem van het persoon op het podium. Het was doodstil op het plein terwijl hij naar de vazen toeliep, omdat iedereen collectief de adem inhield. Theatraal werd het papiertje uit de vaas gehaald, opengevouwen. Al die tijd overschreeuwde het stemmetje in Danielles hoofd de stilte: niet ik, niet ik, niet ik, niet ik niet ik nietiknietiknietiknietik. Alsjeblieft.
Haar vingernagels groeven zich diep in haar handpalmen en ze beet zo hard op het lip dat het pijn deed, beet nog harder, nog harder en harder, sloot haar ogen, voelde de tranen prikken. Dat alles gebeurde in hooguit drie seconden.
‘Het vrouwelijke tribuut van district twee is,’ schalde er over het plein. Danielle proefde bloed.
‘Miley Cyrus!’
Beweging, nog geen twee meter van waar Danielle stond. Ze moest zelf ook een stukje uitwijken, deed het zonder erbij na te denken. Ze proefde nog steeds bloed, maar haar ogen waren weer open en ze volgde het gekozen meisje met haar ogen. Ze was klein, nauwelijks groter dan Danielle zelf. Haar blonde haar was kort, opgeschoren aan de zijkanten. Ze stapte dapper naar voren, alsof ze niet bang was, alsof ze trots was, alsof…
Danielle kende haar. Ze kende haar van de training, ze kende haar als één van de best getrainde beroepstributen van het hele district. Eén van de tributen die een kans maakten, één van de tributen die daadwerkelijk de arena in wílden.
Een opgeluchte zucht verliet Danielles lippen.
Miley betrad het podium, wierp een stralende glimlach over het publiek heen en luisterde geduldig terwijl de clown verder ging: ‘En dan nu het mannelijke tribuut.’
Danielles opluchting verdween als sneeuw voor de zon. Ze begon weer te bijten, begroef haar nagels nog dieper in haar reeds bloedende handen, sloot haar ogen en bad, smeekte, hoopte hoopte hoopte. Alsjeblieft niet.
Het papiertje werd getrokken, werd opengevouwen. Danielle voelde plotseling een extreem hevige misselijkheid opkomen, kokhalsde. Nee, bad ze in haar hoofd. Alsjeblieft.
‘Het mannelijke tribuut van district twee is,’ nee, ‘Liam Payne!’
Danielle kokhalsde opnieuw, opnieuw en opnieuw, voelde hoe haar ontbijt over haar lippen naar buiten kwam, proefde de zure smaak in haar mond, zag hoe haar omgeving langzaam veranderde in een oase van vlekken, dansende, steeds donkerder wordende vlekken. Toen werd het zwart voor haar ogen.

Toen ze de kamer betrad, was ze zich ervan bewust dat haar ogen rood waren, en haar wangen. Ze deed een dappere poging haar schouders te rechten, maar toen ze Liams trotse gezicht naar haar zag stralen, zonk de moed haar in de schoenen. Haar schouders zakten in, haar mondhoeken trokken naar beneden en haar ogen richtten zich onbewust op de grond.
‘Ben je dan niet blij?’ vroeg Liam zachtjes. Hij begreep het niet.
Danielle reageerde niet.
‘Dani, dit is waar we al die tijd voor getraind hebben. Dit is een kans waar ik al die tijd alleen maar op heb kunnen hopen; een kans die ik hoogstwaarschijnlijk nooit zou krijgen. Als ik win, dan...’ Hij viel stil. ‘Dani?’
‘Ik ben zwanger,’ gooide ze eruit.
‘Wat?’ stamelde Liam.
‘Drie maanden.’
‘Dani, ik…’
Zijn woorden stierven weg en in de stilte vond ze eindelijk de kracht om hem aan te kijken.
‘Waarom heb je het niet verteld?’ vroeg Liam.
‘Ik wilde niet, ik durfde niet – als ik de arena in zou moeten, dan mocht je het niet weten. Dan hoefde je niet onder dubbel verlies te lijden. Het is minder erg als je kind sterft zonder dat je weet dat het bestond, dan als je je kind bewust verliest. Ik wilde niet, ik durfde niet – ik… Het spijt me.’
‘Waarom nu wel?’ vroeg Liam verslagen.
‘Ik… omdat het kind nu niet zal sterven. Omdat ik wil dat het iets meekrijgt van jou. Ik dacht – ik dacht dat je misschien een naam kon verzinnen.’
Ze wist niet waar ze de kracht vandaan haalde om tegen haar tranen te vechten, ze wist niet waar ze de kracht vandaan haalde om op haar trillende benen te blijven staan of om te vertellen wat ze vertelde, maar ze kreeg het voor elkaar, allemaal, tegelijkertijd.
‘Het spijt me, Li,’ zei ze. ‘Ik wilde je overhalen om je niet op te geven, zodat we het samen op zouden kunnen voeden, maar toen veranderden ze de regels en was ik kansloos en – het spijt me.’
Liam haalde diep adem, zocht duidelijk naar zijn zelfvertrouwen. ‘Het geeft niet,’ sprak hij toen. ‘Ik ga toch winnen. Ik kom weer thuis, met heel veel geld en eten en liefde voor de kleine. Ik beloof het.’
‘Li… Wil je alsjeblieft een naam verzinnen?’ smeekte Danielle. Ze wist dat ze de tranen niet veel langer tegen zou kunnen houden.
‘Nee,’ besloot Liam echter, bruusk. ‘Ik kom terug. We geven het kind samen een naam.’
Danielle schudde haar hoofd, precies op het moment dat er een vredesbewaker het vertrek binnenkwam. ‘De tijd is op,’ deelde hij mee. Danielle wierp een treurige blik op haar vriend, wetend, op de één of andere manier, dat ze hem nooit meer in levende lijve terug zou zien, nooit meer vast zou houden. Ze glimlachte naar hem, waterig.
Zijn glimlach, in reactie op de hare, was het laatste wat ze van hem zag voor ze het vertrek verliet.

Reacties: