FanFic.nl

concerning the UFO sighting

(05/09/15) (Harry Potter) de jassenkwestie

Zodra de lente de eerste zonneschijn met zich meebracht was Molly in de keuken gaan slapen, voor de deur, om te zorgen dat ze haar 's ochtends niet voor konden zijn.
Ze had Bill en Charlie de eerste ochtend betrapt, toen haar twee oudsten op hun tenen de trap afgeslopen kwamen — duidelijk doodmoe omdat ze zo vroeg uit bed waren om hun moeder te slim af te zijn. Allebei zonder jas, natuurlijk. Ze was uit haar slaapzak gesprongen zodra ze de vloer hoorde kraken en had ze uitgekafferd totdat het hele huis wakker was. Daarna had ze ze ingepakt met zowel jas als sjaal en ze alsnog de deur uitgebonjourt.
Haar ingebouwde radar zorgde er ook voor dat ze het meteen wist zodra één van haar Wemels er ook maar over dacht om zijn of haar jas open te gooien. Ze was de hele dag in de weer: van hot naar her om hier een sjaal weer goed te knopen en daar een jas weer dicht te maken.
De tweede dag betrapte ze ze weer, nog iets eerder zelfs. Deze keer had Charlie een sjaal omgedaan, maar ze kafferde ze nog steeds uit. De familie Wemel zat weer vroeg aan het ontbijt, voordat al haar jongens — Ginny zat liever bij haar aan de keukentafel — de deur uit mochten met warme kleding aan.
En zo ging het een aantal dagen lang door. Arthur besloot ook maar om naar beneden te verkassen. Ze lagen nu samen op wacht bij de deur — wat overigens niet betekende dat ze extra hulp had, want hij sliep door alles heen, dus het was nog steeds aan haar om te zorgen dat haar kinderen geen kou zouden vatten.
Op sommige dagen waren het niet Bill en Charlie. Soms waren het Fred en George. Een enkele keer Ron en Ginny.
Percy zag ze pas tijdens hun allerlaatste poging.
Het was die ochtend vrij stil geweest. Zo stil zelfs dat ze een paar uur achter elkaar had kunnen slapen. Toen ze wakker werd, waren al haar kinderen al in de weer met het ontbijt.
Achteraf gezien had ze het natuurlijk kunnen weten. Fred en George dekten de tafel niet, tenzij ze daar zelf beter van werden, en Charlie gedroeg zich zo netjes dat ze even meende er een tweede Percy bij te hebben gekregen.
Maar wat had ze anders moeten doen? Toen Molly de gedekte tafel zag, was ze op slag verliefd en even helemaal vergeten dat ze de deur in de gaten moest houden.
“Wat ruikt het lekker,” verzuchtte Molly. Ze greep het dichtstbijzijnde kind en drukte die even tegen zich aan. De kus die ze tegen de kruin aandrukte leverde haar een geïrriteerde Mam! op.
Uiteindelijk was het Percy die als eerste zijn stoel naar achteren schoof en opstond. Hij hief een vuist de lucht in en schreeuwde uit volle borst: “Wemels! Het is tijd!”
Haar kinderen stormden zonder jas de deur uit voordat ze ook maar haar broodje kon laten vallen.

Reacties: