FanFic.nl

Online verliefd (AF)

第八章 (Hoofdstuk 8)

De volgende dag ga ik meteen na het ontbijt met mijn ouders naar opa en oma, die ver buiten de stad wonen. Voor we in de auto stappen, heb ik snel mijn e-mail gecheckt, maar helaas zit er geen antwoord van Steve in mijn postvak. Dat betekend dat ik nog even geduld zal moeten hebben, want mijn grootouders hebben geen computer of internet. Als we zondagavond terugrijden, kan ik nauwelijks wachten. Thuis had ik me het liefst meteen op de computer gestort, maar pap is me voor. Hij moet nog een belangrijk artikel afmaken. En dus ga ik uiteindelijk naar bed zonder te weten of Steve geantwoord heeft.

,,Zo, Nola. Kijk nog maar een keertje goed wat er staat.” Mijn hart bonkt zo luid dat het was alsof Zuidema van achter een geluidsscherm tegen me praat. Vanochtend heeft hij me alweer voor de klas geroepen. Ik doe een stap achteruit en kijk naar wat ik op het bord heb geschreven. Hoewel ik vrijdag met Calum alle sommen van voor naar achteren heb doorgenomen, ben ik vreselijk gespannen. Ik heb geen idee of ik niet opnieuw allerlei onzin heb neergekrabbeld. Uit mijn ooghoek gluur ik naar Calum. Hij knikt me bemoedigend toe en glimlacht.
,,Nee, dat moet zo kloppen.” Zegt ik alsof het de gewoonste zaak van de wereld is dat ik, de wiskunde onbenul van de eeuw, moeiteloos elke rekenopgave oplos, hoe moeilijk hij ook is. Toch kijk ik enigszins onzeker naar Zuidema. Die maakt het zoals gewoonlijk heel spannend, hult zich in stilzwijgen en kijkt me strak en zonder een spier te verrekken aan. Tot hij de bom tot ontploffing brengt; een bom die tot bovenaan gevuld is met lofprijzingen en bemoedigde woorden: ,,Perfect, Nola. Ik ben sprakeloos van enthousiasme. Van harte gefeliciteerd! Misschien moet ik toch ook eens wat dieper in al die internetonzin duiken.” Op Zuidema's gezicht verschijnt zelfs iets wat op een glimlacht lijkt. ,,Serieus, als je zo doorgaat, zal je aan het einde van het jaar nog wel eens op een enigszins acceptabel cijfer uit kunnen komen.”
,,Ja?” Ik straal. Voor het eerst komt de gedachte bij me op dat mijn wiskundeleraar het werkelijk goed met me voor heeft. Heeft hij me met al dat gevraag dan toch alleen de kans willen geven om mezelf te verbeteren? Het scheelt niet veel of ik ben mijn leraar om de hals gevallen, maar gelukkig weet ik mezelf te beheersen. Calum krijgt het in het tussenuur wel te verduren.

,,Calum, je bent een schat. Zonder jou had ik echt vreselijk in de problemen gezeten!” Ik sla mijn armen om zijn hals en druk mijn beste vriend een dikke kus op de wang.
,,Graag gedaan.” Zegt Calum en hij word een beetje rood. ,,En ik doe het met alle plezier nog eens.”
,,Dan ga ik vandaag meteen weer met je mee, oké?”
,,Oké.”
,,Hé, ik begin me zo langzamerhand een beetje verwaarloosd te voelen,” Zegt Emma klagerig. ,,misschien moet ik ook een keer een onvoldoende voor wiskunde halen om aan jullie gezellige keuveluurtjes mee te mogen doen. Is er nog plek vrij?”
,,Tja, jouw goede cijfers maken je helaas tot een buitenstaander, Em.” Antwoord ik lachend en ik stomp haar zachtjes in haar zij.
,,Niet brutaal worden, hé, anders met je je liefdesbrieven voortaan in je eentje schrijven.” Emma zet gespeeld kwaad haar handen in haar zij. ,,Over liefdesbrieven gesproken: heeft hij al op je laatste mailtje gereageerd?” Ik haal mijn schouders op.
,,Ik ben er nog niet aan toegekomen om te kijken.” Antwoord ik. Ik probeer nonchalant te klinken, hoewel ik bijna uit elkaar klap van nieuwsgierigheid.

Calum is vandaag eerder klaar met school dan ik doordat tekenen is uitgevallen. Als ik na het zesde uur bij hem thuis kom en zijn kamer in loop, zit hij juist druk te werken aan zijn computer. Hij rammelt als een idioot op het toetsenbord.
,,Één momentje nog,” roept hij. ,,ik ben zo klaar.”
,,Waar ben jij mee bezig?” vraag ik verbaasd. ,,Heb je zojuist de relativiteitstheorie opnieuw ontdekt of zo?”
,,Nee, alleen even snel iets geprogrammeerd.” Hij zet zijn computer uit en schuift voor mij de rode stoel bij het bureau.
,,Dank je.” Ik ga zitten en haal mijn spullen uit mijn tas. Het is de eerste keer dat mijn maag zich niet omkeert zodra ik mijn wiskundeboek zie. ,,Nou, dan kunnen we!” Calum loopt nog even kort zijn kamer uit en komt terug met een blad: chocolade, koekjes en versgeperst sinaasappelsap. ,,Dat is geen bijles, dat is het super – Nola – verwen – programma,” stel ik met een blik op het lekkers vast. ,,Oké, op mijn vetrollen dan maar!” Zeg ik grijnzend en ik steek proostend mijn glas naar Calum uit.
,,Ach, jij bent gek.” Calum knijpt me zachtjes in mijn zij. ,,Jij bent toch precies goed zoals je bent!”
,,Ja hoor.” Reageer ik cynisch, maar natuurlijk ben ik stiekem blij met het compliment. Hoewel Calum alles weer geweldig uitlegt en het hem ook deze keer lukt al die verwarrende getallen en grafieken enigszins interessant te laten lijken, begin ik op een gegeven moment toch onrustig op de rode stoel heen en weer te schuiven. Ik kan aan niets anders meer denken dan aan mijn postvakje. ,,Hé Calum, ik geloof dat ik maar eens naar huis moet,” zeg ik nadat ik zeker tien keer stiekem op mijn horloge heb gekeken. En dat terwijl we met de sommen nog niet eens op de helft zijn. ,,ik heb een ongelooflijke trek. Na al die zoetigheid heb ik behoefte aan iets stevigers.” Calum kijkt me verbaasd aan.
,,Ik kan wel wat voor je maken, een boterham met kaas of zo?” Hij springt al op om naar de keuken te rennen.
,,Nee, laat maar.” Zeg ik snel. ,,Mijn moeder heeft gekookt. Ze wordt vast boos als ik niet snel thuiskom.” Ik baal een beetje van dat leugentje om bestwil, maar ik wil niet toegeven dat het me alleen om de mailtjes gaat. Dan zal Calum ongetwijfeld hebben aangeboden om ze hier te checken en ik wil het liever alleen doen.
,,Tja, jammer, maar als je echt naar huis moet...” Calum ziet er bijna een beetje teleurgesteld uit als ik mijn spullen bij elkaar pak. Hij brengt me naar de voordeur.
,,Nou, tot morgen op school dan maar!”

Helaas kan ik thuis niet meteen achter de computer omdat mijn moeder me op de gang opvangt.
,,En, weer ijverig bezig geweest?”
,,Zeker wel!” Ik vertel mam over mijn wiskundesucces van vanochtend.
,,Dat is geweldig!” Ze is echt blij voor me. ,,Nou, dat moeten we vieren. Wat dacht je ervan als we naar de pizzeria gaan? Ik had toch niet gekookt omdat ik verwachtte dat je bij Calum zou blijven eten.” Ik onderdruk een zucht.
,,Kunnen we het niet uitstellen? Ik moet aardrijkskunde leren, want daar krijgen we morgen vast een overhoring van. Ik heb wel genoeg aan een boterham met kaas.” Dat is in elk geval maar half gelogen. Mijn aardrijkskunde moet ik echt nodig een keertje goed leren, theoretisch gesproken dan.
,,Wat je wilt, lieverd, maar overdrijf het alsjeblieft niet met je ijver. Je bent jong en moet ook een beetje van het leven genieten.” Antwoord mam terwijl ze door mijn haar woelt. Toe maar, dat zijn heel nieuwe klanken in huize Henderson!

Steve@Guitargirl
Gezichten vind ik interessant, vooral het gezicht van één bepaald persoon.
Ook zonder een blik op mijn muziekschrift te werpen kun je zien voor wie ik het liefst schrijf.
Je hoeft alleen maar je ogen open te houden en dan vind je zelfs in een waterdruppel het antwoord, als je maar goed genoeg kijkt...
Je Steve@Guitargirl

Het liefst heb ik een salto gemaakt en luid gejuicht, maar dat zal mevrouw Berger van boven vast niet op prijs stellen. En dus laat ik het bij stilletjes gelukzalig giechelen. Hij is echt lief! Oké, de mail is megasuikerzoet, maar juist daarom vind ik hem geweldig. Zo, en nu ben ook ik klaar voor de volgende stap. Ik zal hem voorstellen om iets af te spreken. Hé Steve, wat vind je ervan om elkaar een keer te ontmoeten? Helemaal vrijblijvend. Typ ik om uit te proberen. Natuurlijk klik ik niet op Verzenden. Vrijblijvend? Jakkes, dat klinkt veel te truttig. En bovendien: wat mij betreft is het helemaal niet zo vrijblijvend! Ik weet wat ik geschreven heb en probeer het opnieuw: Lieve Steve, ik heb opeens een waanzinnig idee... Nee! 'Waanzinnig' is net zomin het goede woord, tenslotte wil ik niet met hem niet gaan bungeejumpen. Zo gaat het met nog een dozijn varianten en ik vraag me af of hij net zo zat te piekeren als hij mij schrijft. Spreken we iets af? Zin in een date? Wordt het niet tijd dat we onze muzikale uitwisseling wat meer ritme geven? Of waarom maken we niet meteen samen een nummer? Wat dacht je van een afspraakje?
,,Nola, mama heeft me al verteld over je goede beurt bij wiskunde vandaag op school. Zie je nou wel dat het lukt, als je maar hard werkt en je best doet!” Als uit het niets is opeens mijn vader in de kamer opgedoken.
,,Eh... ja, natuurlijk, dankjewel!” Ik heb hem helemaal niet horen aan komen. Nu nog snel het venster sluiten voor hij zoals gewoonlijk nieuwsgierig over mijn schouder meekijkt. Klik. Bericht verzonden lees ik. ,,O nee, nee, neeee!” Geschrokken sla ik mijn handen voor mijn gezicht.
,,Wat doe je hier eigenlijk de hele tijd?” vraagt pap met een blik op het computerscherm. ,,Toch niets onfatsoenlijks, hé?”
,,Pap.” Zeg ik kreunend. ,,Nee, dit is een heel fatsoenlijk forum.” Wat die man zich af en toe in zijn hoofd haalt... Mijn vader kijkt me hoofdschuddend aan als ik hem gewoon in de kamer laat staan. Af en toe gaat zijn puberende dochter hem duidelijk boven de pet. En voor de verandering begrijp ik hem deze keer helemaal. In mijn kamer bonk ik net zolang op de verwarmingsbuis tot mevrouw Berger met haar bezemsteel terug begint te slaan. O ja, Emma is vandaag naar een of andere verjaardag in de familie. Geweldig, bij wie moet ik nu uithuilen? Ik weet niet eens meer welke van de belachelijke berichtjes ik nou eigenlijk verstuurd heb en kan alleen maar hopen dat wat erin staat niet al te pijnlijk is. Hm, ik kan natuurlijk Calum bellen en voor deze ene keer mijn hart bij hem uitstorten, bedenk ik. Maar op de een of andere manier heb ik toch het gevoel dat hij daarvoor niet de juiste persoon is. Als hij nou zelf wel eens iets over gedoe met meisjes verteld heeft... Wiskundeproblemen weet hij gemakkelijk op te lossen, maar van dit soort existentiële levensvragen heeft hij geen kaas gegeten. Natuurlijk kan ik me totaal niet op mijn aardrijkskunde of wat dan ook concentreren. Hoewel het nog niet eens negen uur is, ga ik op bed liggen.
,,Ben je ziek?” Mijn moeder steekt haar hoofd om de hoek van de deur. Achter en een stukje boven haar verschijnt mijn vader. Het beeld doet me een beetje denken aan het sprookje over de Bremer stadsmuzikanten; alleen de kat en de haan ontbreken nog op de schouders van ezel en hond. Ik grinnik.
,,Nee hoor. Van zo'n wiskundesucces word je gewoon moe.” Mam loopt naar mijn bed en geeft me een kus op mijn voorhoofd.
,,Slaap maar lekker dan, kleintje van me.” Zegt ze en ook pap glimlacht naar me. Als ze niet over school zitten te zeuren, zijn mijn ouders eigenlijk echt heel lief! In het donker staar ik naar het plafond. Alleen als buiten een auto langsrijdt, verschijnen er allemaal schaduwen in mijn kamer. Vroeger was ik daar bang voor en moest mijn moeder vaak komen om het licht aan te doen. Vandaag heb ik heel andere problemen aan mijn hoofd. Hoe zal het met Steve verdergaan? Stel dat we echt iets met elkaar zullen afspreken en ik dan opeens niet meer weet wat ik moet zeggen? In elk geval zal ik een stuk spontaner moeten zijn dan in de mails waarvan ik urenlang heb zitten schaven. Of zal hij mijn mailtje gewoon negeren? Misschien ben ik toch te overhaast geweest en wilt Steve alleen een beetje met me flirten via de mail? Met elke klokslag van de kerktoren word ik onrustiger. Ik trek een paar dikke sokken aan en sluip zachtjes naar mijn vaders werkkamer. De planken kraken onder mijn voeten, maar paps gesnurk klinkt ononderbroken door de deur van de ouderlijke slaapkamer. Verder is alleen het tikken van de wandklok te horen. Het lijkt een eeuwigheid te duren voor de computer eindelijk is opgestart en ik heb ingelogd op het forum. Ongeduldig schuif ik met mijn voeten over het tapijt. En dan klinkt een zacht 'pling'. Je hebt post! Één seconde lang sluit ik mijn ogen. Dan doe ik ze voorzichtig open en lees:

Steve@Guitargirl
Je hebt gelijk!
Laten we de instrumenten oppakken en een echt nummer samen schrijven.
Morgen om twee uur in de Eenhoorn?
Als ik niets van je hoor, beschouw ik dat als een JA.
Je Steve

Ik heb mijn ogen inmiddels wijd opengesperd en dans zo geluidloos als ik kan door de kamer. Het liefst had ik het raam opengerukt en mijn geluk keihard aan de hele buurt verkondigd, maar ik realiseer me dat niet iedereen daar blij mee zal zijn. En daarom neem ik er genoegen mee om met mijn mobieltje onder het dekbed te kruipen en Emma' nummer te kiezen. Mijn ouders zeggen steeds maar weer dat ik mijn mobiel alleen voor belangrijke dingen moet gebruiken; nou, als dit niet belangrijk is!

Hm. Hoor ik een slaperige Emma zeggen. Ik vind het niet gemakkelijk om zachtjes te praten.
Hij heeft ja gezegd, Emma, moet je horen. Hij heeft ja gezegd!
En wanneer is de bruiloft? Zegt mijn vriendin gapend. Ik zet de zaak snel recht en maak Emma daarmee eindelijk echt wakker. Dat is fantastisch, Nola schatje, echt fantastisch. Je weet niet half hoe trots ik op je ben. Morgen zullen we je date in alle rust voorbereiden. Je zult zien dat het geweldig wordt!

Reacties: