FanFic.nl

Dreamaudition (PAUZE)

الفصل الثاني (Hoofdstuk 2)

's Avonds in bed is het me zo duidelijk als maar kan. Ook lijkt het me zo logisch als wat dat ik die zangeres en vriendin zal zijn. Wie anders? Maar 's morgens word ik regelmatig ingehaald door de realiteit. Het begint met de opdringerige pieptoon van mijn harteloze wekker. Alsof hij wilt zeggen: 'Piep piep. Niets is zoals jij het wenst! Stoppen met dromen! Hup, een wereld vol problemen in.' Oeoeoeaaah! Dan kan je toch niet veel anders doen dan het dekbed over je hoofd trekken! Mijn moeder heeft daar helaas totaal geen begrip voor. Ze zit op dezelfde golflengte als mijn wekker.
,,Opstaan, Nola! Het is al vijf over. Je hebt het eerste uur Frans. Daarvoor wil je toch niet te laat komen!” Nou ja, ik weet niet, hoor. Als ik mijn dochter haar bed uit zal willen lokken, zal ik roepen: ,,Goedemorgen Nola, verse chocoladecroissants! En een zacht eitje.” Maar toch niet Frans? Dat mept je zo weer terug je bed in, zelfs als je net op het punt staat om je grote teen onder het dekbed vandaan te steken. En al helemaal als dan ook nog het beeld van je lerares Frans voor je geestesoog verschijnt. In mijn geval: een breedgeschouderde reuzin met een dun snorretje en twee vampiertanden, die onder har bovenlip vandaan flitsen wanneer ze een van haar preken houdt. Dat wil dus zeggen: ik blijf liggen. Te lang. Alsof ik al weet dat het een afschuwelijke dag zal worden. Terwijl die echt niet zo afschuwelijk zou zijn geworden als ik niet te lang was blijven liggen... Nou ja. Ik had het misschien nog wel kunnen redden als ik in de badkamer wat sneller was geweest. Maar het is woensdag, en op woensdag heeft de klas van Luke tegelijk met ons natuurkunde, in het lokaal vlak naast het onze. En dus móést ik echt mijn haar nog een keer föhnen. Logisch. Toen ik eindelijk uit de badkamer kwam, was de rest van het gezin al vertrokken. Alleen Chico, onze vondelinghond, lag op zijn gemak onder de tafel de restjes op te likken. Hij is tijdens de vakantie bij ons aan komen lopen. En wel op de avond dat we gegeten hadden bij de Trattoria da Chico. Daarom heet hij zo. Eigenlijk mogen we geen huisdieren van onze huisbaas. Terwijl we een tuin hebben. Totaal belachelijk en onbegrijpelijk. Daarover zijn wij – dat wil zeggen mijn vader en moeder, Eva en ik – het voor de verandering helemaal eens. Toen Chico zich drie dagen lang geen centimeter verwijderde van de deur van ons vakantiehuisje, hebben we besloten dat onze huisbaas dan maar wat water bij de wijn moest doen. Eva en ik beloofden dat we hem elke dag zouden uitlaten. Mijn moeder zette haar strijdlustige gezicht op en zei: ,,Daar moet de zeer geëerde heer Wallaub het maar mee doen!” We waren allemaal vastbesloten om voor Chico te vechten. Hij is namelijk niet zomaar een hond, maar een vreselijk lieve kruising tussen een golden retriever en een teckel. Denk ik tenminste. Waarschijnlijk zit er ook nog wat anders bij, want hij heeft een vreemd kort stompstaartje, dat niet bij een retriever én niet bij een teckel past. Ik aai Chico liefdevol en negeer het overduidelijke alarmsignaal: mijn moeder hoeft pas later op haar werk te zijn dan ik op school, en als zij al weg is, kan dat niet veel goeds betekenen. Maar als ik de afgeruimde eettafel zie, waarop alleen nog één bordje staat, kan ik niet anders dan opgelucht zijn. Eindelijk zal ik eens een keer kunnen ontbijten zonder gejengel van rechts en gezeur van links. Het geritsel van papa's krant zal me niet hebben kunnen schelen, maar die is ook al weg. Kortom: ik haast me nog steeds niet. Dat doe ik eigenlijk pas als ik het schoolplein op loop en op de klok zie hoeveel ik te laat ben: niet vijf minuten, ook niet tien, maar een kwartier! Mevrouw Riederer staart me aan alsof ik een geestverschijning ben.
,,Ben je niet ziek?”
,,Nee.” Nog heb ik de dreigende ondertoon niet opgemerkt.
,,Je bent dus een kwartier te laat?”
,,Hmmm.” Nu word ik voorzichtig, want ze ontbloot zo raar haar tanden. Dat kan ik van eerdere woede-uitbarstingen.
,,Hoe is dat in hemelsnaam mogelijk?” Natuurlijk zal het heel cool geweest zijn om nu gewoon te vertellen over mijn moeders wektactiek, over de noodzaak om mijn haar te föhnen en over de heerlijk rustige ontbijttafel. Maar ik ben echt nog niet levensmoe. Ik weet wat ze wilt horen. En dus zet ik mijn allerliefste modelleerlingenstem op en zeg ik vleiend: ,,Het spijt me echt vreselijk, maar bij het zebrapad was een oude vrouw die haar voet verzwikt had en die heb ik geholpen. Ze kon niet alleen verder lopen, dus toen heb ik haar naar een dokter gebracht...” Ik denk dat als ik maar lang genoeg praat de ergernis wel uit de ogen van mevrouw Riederer zou verdwijnen. Niet dus.
,,Naar welke dokter?” Elk woord lijkt een geweerschot.
,,Eh... eh... dokter Meier?”
,,Adres? Welke praktijk? Waar kan ik hem bereiken?” Ze dringt me zo gemeen in een hoek! Straks word ik nog ontmaskerd als leugenaar. Terwijl het van mij helemaal niet gehoeven had, zo'n stom verhaal verzinnen. Ze heeft me gewoon gedwongen om te liegen! ,,Luister goed, Nola. Een kwartier te laat komen is al erg genoeg. Maar dat je dan ook nog probeert om je er met zo'n onbeholpen verhaal uit te kletsen, vind ik werkelijk schandalig. Jij blijft vanmiddag na en krijgt strafwerk. Zo, en ga nou maar snel zitten.” Ik sluip naar mijn plaats. Ik ben nu al kapot, terwijl de dag nog niet eens echt is begonnen. Ik laat me op de stoel naast Chantal vallen en kijk haar vertwijfelend aan. Chantal fronst haar voorhoofd en kijkt zo vol medelijden terug als alleen zij kan. Al ziet zij er zelfs nog vrolijk uit als ze net een onvoldoende gekregen heeft. Ik glimlach dapper. Nou ja. Ik heb Chantal. Ik heb de beste vriendin ter wereld en daardoor kan ik alle andere ellende verdragen.

Dacht ik. Niet dus. Want nu gaat de deur van het lokaal opnieuw open. Het is Ayden. Ayden Johnson.
,,Wat ziet die er weer uit.” Sist Chantal naast me. ,,Echt zo dom!” Ze heeft gelijk. Ayden draagt, serieus, een slobberbroek met bloemetjes. Kun je je voorstellen? En in haar haren heeft ze vlechtjes gemaakt met strikjes in wel tien verschillende kleuren. Haar schoolboeken zitten in een vreselijk oude leren tas, die losjes over haar schouder hangt.
,,Sorry!” roept ze mevrouw Riederer vrolijk toe, alsof daarmee alles geregeld is. Dat ziet mevrouw Riederer natuurlijk anders. Opnieuw ontbloot ze haar tanden, waarbij ik de puntjes van haar vampiertanden onder haar lippen vandaan zie flitsen.
,,Twintig minuten!” Slingert ze Ayden verontwaardigd naar haar hoofd. ,,Twintig minuten! Ayden, kun je me daar een verklaring voor geven?”
,,Ja, het spijt me vreselijk, maar ik was aan het oefenen op mijn drumstel en toen ben ik de tijd vergeten.”
,,Heeft ze ze niet meer allemaal op een rijtje of zo?” Fluistert Chantal naast me. ,,Is dat een nieuwe tactiek of is ze echt zo dom?” Ik snuif alleen minachtend. Daarmee wil ik duidelijk maken dat Ayden waarschijnlijk echt te dom was om een goede smoes te verzinnen. Ook mevrouw Riederer kan het niet bevatten.
,,Wat heb je?”
,,Op mijn drumstel geoefend. Dat is ook heel belangrijk, snapt u. Ik speel tegenwoordig namelijk in 5 seconds of summer.” Ik voel me niet goed. Mijn hersens weigeren dienst. Het is alsof er in mijn hoofd een rood lampje oplicht met ERROR. Ayden bij 5 seconds of summer? Dat kan toch niet waar zijn! Luke zou zo'n drummer nooit in zijn band willen hebben. Aan de andere kant... Ik weet dat Ashton, die tot nog toe de drummer is, met een vriend een wereldreis maakt. Het is dus niet helemaal onlogisch dat ze een nieuwe drummer hebben aangenomen. Maar Ayden? Langzaam zak ik tegen Chantal aan. Ik voel haar arm om mijn schouder. Ze houdt me vast. En alleen zo lukt het me om verder te volgen wat er zich voor ons afspeelt.
,,Aha.” Stamelt mevrouw Riederer. ,,In elk geval lieg je er niet over. Maar twintig minuten is gewoon te veel. Jij blijft vanmiddag ook na. Samen met Nola. Om drie uur, in dit lokaal.”

Dat is de doodsklap. Ik weet niet of ik dit bericht had weten te overleven als mijn vriendinnen er niet geweest waren. Na Frans leg ik mijn hoofd op Chantal's schouder terwijl Melina me frisse lucht toe wappert en Rachel vol medelijden mijn hand vasthoudt.
,,Arm kind! Jij hebt het echt zwaar voor je kiezen gekregen.” Vind Chantal. Ik knik en doe mijn best om zo gekweld mogelijk te kijken. Want als ik heel eerlijk ben, voel ik me inmiddels allang niet meer zo slecht. Ik geniet er zelfs een beetje van. Nou ja, natuurlijk niet van dat gedoe met het nablijven, maar het is niet verkeerd om zo in het middelpunt van de belangstelling te staan en onmiskenbaar een martelares te zijn. Dus trek ik mijn wenkbrauwen omhoog en kijk Chantal aan met een blik die zelfs Brad Pitt zou doen smelten.
,,En dan ook nog met Ayden!” breng ik uit en het klinkt alsof zij zojuist mijn gelukkige, langdurige relatie met eerdergenoemde verpest heeft.
,,Je kunt het beste helemaal niet met haar praten.” Melina buigt zich over me heen, zodat ik het kanten randje van haar bloemetjes-bh kan zien, waarin absoluut geen borsten te bekennen zijn.
,,Echt vreselijk.” Zucht ze. Ik knik bedremmeld en denk er tegelijkertijd over na of ik die bh met niets erin dom of juist cool moet vinden. Ik zie dat ook Chantal naar Melina's decolleté kijkt. Ze zegt er niets over. Maar door de manier waarop ze kijkt, is me duidelijk dat ze het cool vind. Zal ik er soms ook zo een...? Rachel pakt mijn hand.
,,Je redt het heus wel,” zegt ze. ,,waar ze die idiote strikjes nou weer vandaan heeft...” Nu beginnen we allemaal om de beurt te roddelen.
,,En die vreselijke broek!”
,,Zelfs als ik in de woestijn aan het verhongeren was, zou ik nog niets van haar aannemen!”
,,Nee, ik ook niet.”
,,Ik zou niet eens naar de disco gaan als zij er was.” Beweert Rachel. En dat wil wat zeggen, want Rachel mist nooit een disco in het buurthuis.
,,Nee, ik ook niet.” Knik ik vol overtuiging.
,,Ik denk dat ik nooit meer naar een concert van 5 seconds of summer ga!” Zegt Chantal verontwaardigd. Ik kijk haar geschrokken aan. Nooit meer naar een 5 seconds of summer-concert? Meent ze dat nou? Dat is voor mij echt geen optie.

Later heb ik nog vaak aan dat ogenblik teruggedacht. Waarschijnlijk is dat het moment dat mijn problemen met Chantal begonnen. Maar – en dat is echt waar – nadat ik haar die geschrokken blik had toegeworpen, ben ik er honderd procent zeker van dat ze het niet gemeend kon hebben. Chantal moet toch snappen dat ik gewoon nog naar concerten van 5 seconds of summer zal gaan. Tenslotte leef ik daarvoor. Zij trouwens ook. Ik bedoel, afgezien van Luke is het voor ons de enige mogelijkheid om af en toe 's avonds uit te gaan! Maar het zal dus echt absoluut geschift geweest zijn om nu met een opgeheven wijsvingertje te verkondigen: 'O, maar ik ga nog wel naar 5 seconds of summer-concerten, hoor.' Al die verwensingen zijn alleen maar bedoeld om te laten zien hoe stom we Ayden vinden. Hoe gemeen het is dat ik tegelijk met haar moet nablijven. En dat vind ik natuurlijk ook! Ik voel de woede! En ergernis, vanwege de verpeste middag, mijn belachelijke smoes en de overtrokken reactie van mevrouw Riederer. Ik heb nog een hele lading verwensingen kunnen roepen. Over Ayden, mevrouw Riederer, over wie dan ook. Daarom. Daarom spreek ik haar niet tegen, maar schurk ik me vol instemming tegen Chantals schouder aan en ik knik ijverig mee.

Behalve dan dat de anderen allang niet meer samenzweerderig knikken. Melina is in de tussentijd met nog een laatste geweldig nieuwtje gekomen.
,,Zaterdag geef ik een feestje voor mijn verjaardag. Met een echte dj en dansen in de lekkere donkere feestkelder!” Ik voel eerst de voorpret omhoog wellen en daarna die zeer bekende kleine steek. Op Melina ben ik namelijk altijd een beetje jaloers. Eigenlijk wil ik dat helemaal niet. Tenslotte zijn we vriendinnen. Maar ik durf te wedden dat haar vader zelfs zou meehelpen om de discobal op te hangen en van tevoren nog iets superleuks voor haar zal kopen om aan te trekken. Ik benijd Melina vreselijk vanwege haar ouders. Die zijn echt zo cool en relaxed. De mijne zijn juist ontzettende spelbedervers. Vooral mijn moeder. Bij alles wat leuk is en geld kost, begint ze te preken over de verschrikkelijke uitwassen van het kapitalisme. Ze doet alle boodschappen bij de natuurwinkel en kleren besteld ze op internet, alleen biologisch katoen! Als ze al kleren bestelt. Tegen mij zegt ze: 'Toen ik zo oud was als jij, had ik twee spijkerbroeken en twee truien, zelf gebreid. Ik begrijp niet waarom jij hier thuis een hele kledingwinkel moet hebben hangen.' En als ik naar de middagdisco ga, zucht ze en zegt ze betekenisvol: 'Ik zat vroeger bij de katholieke jeugdvereniging.' Zo gaat dat bij ons. Discobollen! Gekleurde gloeilampjes! Het enige wat je van mijn moeder kan verwachten, is een voordracht over energieverspilling. En omdat Melina zulke vrolijke, begripvolle ouders heeft en ik zulke biologische tuinkabouters, maakt niemand zich meer druk om mijn ellende. Chantal en Rachel overladen Melina met vragen.
,,Wie nodig je uit?”
,,Hoe laat begint het?”
,,Komen er ook jongens?” Melina lacht geheimzinnig.
,,Ja,” zegt ze dan. ,,Ik nodig ook jongens uit!” Nu vergeet ik zelfs mijn kleingeestige jaloezie en ik vraag: ,,Wie dan?” Maar voordat Melina met een naam op de proppen kan komen, komt meneer de Vocht de klas binnen en begint hij met de wiskundeles, die net zo saai is als zijn grijze pullover.

Moet ik nog vertellen dat Luke tijdens het derde uur nergens te bekennen was? Dat we tussen de middag koolrolletjes aten? Dat Eva mijn ketting gejat en vervolgens gebroken had? Moet ik vertellen dat mijn moeder uitgerekend vandaag om drie uur met mij kleren wilde gaan kopen? Mama! Mijn kritisch consumerende ecomoeder! Ze stelt helemaal uit zichzelf voor om te gaan shoppen. Stel je voor.
,,Ik kan vanmiddag niet.” Weet ik uit te brengen, nadat ik het derde verplichte hapje koolrol naar binnen heb weten te werken.
,,Hoezo dat?” Mijn moeder trekt verbaasd haar wenkbrauwen op. ,,Anders heb je altijd tijd om kleren te gaan kopen.”
,,Melina en Rachel...” Weer moet ik een smoes verzinnen. En goed beschouwd is het alweer de schuld van mevrouw Riederer. Zo gaat dat nou eenmaal met leraren. In plaats van fatsoenlijke mensen van hun leerlingen te maken, dwingen ze je het ene na het andere lulverhaal op te hangen. ,,Ik heb met Rachel afgesproken.” Van al mijn vriendinnen is Rachel degene die mijn moeder het meest ziet zitten. Omdat ze zo braaf lijkt. Een nette paardenstaart en bijna nooit een streepje blote buik te zien. Al is dat natuurlijk allemaal maar buitenkant. Maar in elk geval denk ik dat mijn moeder blij zal zijn dat ik met Rachel heb afgesproken en niet met Melina. Melina maakt zich namelijk op (dat mag ze, haar moeder koopt zelfs oogschaduw voor haar!), wat mijn moeder echt vreselijk vindt. Maar de Rachel-tactiek werkt niet.
,,Nou ja,” zegt mijn moeder. ,,als je dat belangrijker vindt... Dan ga ik wel met Eva winterkleren kopen, en dan kun jij hetzelfde dragen als afgelopen jaar.” Het liefste had ik het kolrolletje meteen weer uitgespuugd. Chico zou het vast niet erg gevonden hebben.
,,Dat is niet eerlijk!”
,,Nola, dan zeg je toch je afspraak af, alsjeblieft. Morgen heeft Eva voetbal en vrijdag moet ik vijf verschillende taarten bakken voor de wereldwinkelbazaar en op zaterdagochtend heb jij een redactievergadering.” En nu? Wat moet ik nu doen? Toegeven dat ik al lang niet meer aan de schoolkrant meewerk? Dat zal niet alleen een preek over consequent zijn, standvastigheid en ambitie tot gevolg hebben, nee, ook mijn fantastische vrije zaterdagochtend zal verleden tijd zijn. Dan wordt er bij ons thuis namelijk altijd schoongemaakt en eigenlijk moet ik daarbij helpen. Maar het meewerken aan de schoolkrant vindt mama pedagogisch zo waardevol, dat ze me daarheen laat gaan. Daar kan dus geen sprake van zijn. Ik denk aan mijn felblauwe winterjas, waarvoor ik me afgelopen jaar al vreselijk geschaamd had. Deze winter zullen de mouwen waarschijnlijk nog maar net tot over mijn ellebogen komen. Bovendien heb ik geen enkele trui meer waarvan je kan beweren dat hij presentabel is. Iedereen zal ongetwijfeld denken dat ik een vreselijke smaak heb.
,,Ik moet nablijven.” Mompel ik.
,,Nola! Waarom zeg je dat niet meteen?” Moppert mijn moeder. Onder de tafel begint Chico meteen te keffen. Hij kan er helemaal niet tegen als we ruziemaken. Ik kijk mama aan.
,,Omdat ik geen zin had in deze preek!” Mijn moeder zucht. Maar iets aan mijn argumentatie lijkt haar te overtijgen. In plaats van te gaan schreeuwen, vraagt ze alleen heel zakelijk: ,,Waarom?”
,,Omdat ik te laat was.”
,,Vanochtend?” Ik knik. ,,Hoe laat moet je op school zijn, en tot wanneer?”
,,Van drie tot vier.”
,,Goed, dan haal ik je om vier uur op bij school.” Is dit alles? Dit lijkt echt onrustbarend makkelijk af te lopen. Ik kijk mama verward aan. Ze merkt het. ,,Je bent te laat gekomen, daarvoor heb je straf gekregen. Daar hoef ik verder niets aan toe te voegen. Ik wil niet dat je een reden hebt om tegen me te liegen.” Wauw, denk ik. Dat dat kan! Dat je dat eeuwige gehakketak zo makkelijk kan doorbreken! Ik ben echt onder de indruk. Voor mijn geestesoog verschijnt het beeld van het witte donsjack dat ik afgelopen zaterdagochtend in een etalage heb zien hangen. Helaas heb ik meteen ook het prijskaartje gezien en mijn moeders stem al horen zeggen: 'Wit! Wat onpraktisch.' Maar die onaangename bijkomstigheden verdring ik nu snel. Ik neurie zelfs voor me uit als ik na het eten goedgehumeurd naar mijn kamer loop. En toen... toen gebeurde het! Opeens wist ik hoe de regel verderging: 'When I see you, the I feel the shining sun.' Is dat niet mooi? En poëtisch? Dat heeft Luke zelf geschreven. Top, denk ik. Ik haal snel mijn notitieblok uit mijn la en schrijf de ontbrekende woorden op.

Reacties: