FanFic.nl

Will I Ever See You Again? {PUNK5SOS&1D}

~07~

Zodra we de tattooshop inlopen worden mijn ogen groot en draai ik me om naar de jongens. ,,Euhm ik weet niet of ik dit nog wel wil.''
,,Je hebt nu al ja gezegd, en waarom zou je het niet meer willen hmm?''
,,Omdat het pijn gaat doen.''
,,Wij zijn toch bij je.''
,,Tuurlijk Cameron daar heb ik ook echt veel aan he.''
,,We kunnen wel iets doen waardoor je het niet voelt.'' Mijn ogen schieten naar Jack die me met een gemene lach aankijkt. ,,En dat is?''
,,We gebruiken gewoon dat spul waardoor je ook inslaap viel in de bus.''
,,Wat?!'' Mijn ogen schieten vuur en ik wil op hem afspringen maar Nash en Cameron houden me tegen. ,,Je wilt dat stomme vriendje van je toch van een afstandje willen zien. Nou dan zul je er iets voor over moeten hebben.''
,,Goed dan. Maar dit zet ik je nog betaald.''
,,Jaja ga nou maar slapen.'' Jack duwt een doekje tegen mijn mond en nog voordat ik het weet is alles zwart.


Zodra ik mijn ogen weer open zie ik tot mijn grote verbazing dat ik op mijn bed lig. Ik kijk naar de klok op de muur en zie dat het al onderhand acht uur s'avonds is. Langzaam sta ik op van het bed en loop naar de deur die ik gewoon kan openen. Ik loop door naar de trap en dan naar beneden wacht wat?! Normaal zou ik naar boven moeten lopen maar nu naar beneden?! Ik haal mijn schouders op en loop verder totdat ik in de keuken aankom waar ik Nash tegenkom die tranen over zijn wangen heeft stromen. Wacht wat?! ,,Nash?'' Nash kijkt op van zijn telefoon en geeft me een zwakke glimlach. Ik ga op het aanrecht zitten en zorg dat Nash voor me staat. ,,Wat is er?''
,,Niks.''
,,Nash je huilt wat is er?''
,,Ik huil niet.''
,,Serieus Nash je hebt de tranen op je wangen staan en dan zeg je dat je niet huilt, kom op zeg. Je kan het me zeggen, het is nou niet bepaald dat ik het tegen iemand anders kan zeggen.''
,,Het is Hayes.''
,,Wat is er met Hayes?'' Hayes was toch wel een van de aardigste voor me hier. ,,Hij is. Ik weet niet waar hij is. Hij zou starbucks gaan halen maar is niet terug gekomen en we zijn onderhand wel een uur of acht in die tattooshop geweest. Hij neemt zijn telefoon ook niet, ik ben gewoon bang weet je. Hij is de enige die ik onderhand nog van mijn familie heb, mijn ouders vinden het niks hoe we zijn en.'' Ik trek Nash in een knuffel terwijl de tranen over zijn wangen stromen als rivieren en luide snikken zijn mond verlaten. ,,Stt hij leeft vast nog wel, misschien is hij wel terug naar huis gegaan?''
,,Maar dan zou hij toch iets hebben laten weten.''
,,Misschien is zijn telefoon leeg.''
,,Die was nog helemaal opgeladen.''
,,Waar wonen je ouders?''
,,Amerika.''
,,Kijk dan zit hij vast nog in het ziekenhuis, dan mag er niet gebeld worden. Daarom reageert hij vast en zeker niet. Je moet jezelf niet zo druk maken. Alles komt goed dat beloof ik.'' Ik druk een kus op zijn voorhoofd en veeg zijn tranen weg waarna ik van het aanrecht afspring en de vriezer open. ,,Dankje.''
,,Geen probleem Nash.'' Na even zoeken vind ik een pizza en deze haal ik eruit wat een verbaasde blik van Nash oplevert. ,,Wat?''
,,Waarom pak je pizza?''
,,Misschien omdat het al acht uur is geweest en ik nog geen avondeten heb gehad.''
,,Dan gaan we toch gewoon naar een pizza restaurant met zijn tweeën.''
,,Pizzzaaaaaaa!'' Nash schiet in de lach terwijl ik de pizza terug gooi in de vriezer en de keuken uit ren. ,,Laat me me even omkleden.'' Ik wil naar beneden rennen totdat ik Nash hoor roepen. ,,Je moet naar boven!'' Ik stop gelijk en ren naar boven en loop de kamer in waar ik wakker werd. Voor het eerst vandaag zie ik mezelf in mijn spiegelbeeld en o my god!

Reacties: