FanFic.nl

All The Little Lights

Het vergeelde gras [Fallout]

De zon had geschenen toen ze de jurk had gekocht.
Zo zacht als toen was de stof al lang niet meer. Ze voelde het langs haar benen glijden, nog steeds in staat tot beweging ondanks zo’n lange tijd van stilstand. Net zoals zij. Ook zij was weer overeind gekomen, stond nu rechtop, kon stappen zetten.
Felblauw met gele bloemen. Het was als de dagen zelf. De lucht was altijd smetteloos blauw, de zon felgeel brandend in de verte. Hij verdampte het water dat het gras in leven hield, verkleurde de sprietjes in een gele soort dood. Toen was dat hetgeen wat brandde.
Ook nu brandde er iets. Lichten aan het plafond, zag ze. Hun licht reflecteerde op het oppervlak van de metalen wanden en vloer. Haar handen lieten vette vegen achter op het glimmende materiaal terwijl ze er evenwicht bij probeerde te vinden.
Het leven was goed geweest. Met haar vriendinnen had ze op terrasjes genoten was de warmte en een cocktail. Met haar vriend had ze in de achtertuin gezeten. Huisje, boompje, beestje. Een kind ontbrak nog in hun perfecte leventje, maar dat zou wel komen, ze had geen haast. Toen nog niet.
Haar vriendinnen zag ze nu niet. Ook haar vriend was in geen velden of wegen te bekennen. Net zoals een ander teken van menselijk leven, ontdekte ze. De ruimte waar ze vandaan kwam had niets behalve haar eigen metalen cocon bevat. Ook de gang leek verlaten. Maar dat kon niet, er moesten anderen zijn. Ze waren immers met honderden naar binnen gegaan, toen, op die ene noodlottige dag.
Natuurlijk had het gerommeld. Het nieuws was niet goed geweest. Ronduit slecht, eigenlijk. Maar hoorde de presentatrice in haar mantelpakje ook niet gewoon horrorverhalen te vertellen, zodat je maar weer besefte hoe goed je het zelf wel niet had? Een kort shotje medelijden, om vervolgens weer vrolijk door te gaan met je eigen leven. Niets meer, niets minder.
Het eerste teken van leven zweefde haar tegemoet. “Mevrouw! Daar bent u! Godzijdank, ik dacht dat het helemaal mis was gegaan, dat niemand eruit zou komen. Maar u bent er! Snel, neemt u een nuke-cola. Dat zal u er snel weer bovenop helpen.” Toen ze het ronde gevaarte had gezien, dacht ze meteen haar oude huishoudrobot te herkennen. De blikkerige stem was echter anders. Wat had ze dan ook gedacht? Toch nam ze het drinken enigszins teleurgesteld aan.
Een strakblauwe lucht, vergeeld gras en een bijpassende jurk: de dag had compleet onschuldig geleken. Ze had de helikopters gehoord zonder er iets van te denken. De knallen gingen door merg en been, toen begon ze wel door te krijgen dat er iets mis was. De paddenstoelwolken hadden het bevestigd. Zonder haar tijd te gunnen om iets te pakken, had haar vriend haar bij haar pols gegrepen en meegetrokken naar de dichtstbijzijnde vault.
Met trillende benen beklom ze de trap naar buiten. Ze was de enige. De enige wiens cocon het niet had begeven. De lucht was strakblauw en het gras vergeeld.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.