FanFic.nl

concerning the UFO sighting

(07/09/15) (Harry Potter) hey, that's no way to say goodbye

De Hersenpan zag er intimiderend uit: een gestroomlijnde kom die net niet overliep met een substantie die op water leek. Het water leek hem zowel te wenken als weg te jagen. Met één van zijn herinneringen die er in ronddreef had hij nog minder moed om zijn gezicht onder te dompelen.
Toch greep hij de randen van het bureau — het enige dat George en zijn knikkende knieën nog overeind hield — extra stevig vast en boog zich aarzelend voorover totdat er slechts enkele millimeters tussen het puntje van zijn neus en het water zaten. Hij haalde diep adem, alvorens hij zijn gezicht nog iets meer liet zakken. Nog geen seconde later voelde hij hoe zijn voeten niet langer aan de grond stonden. Zijn lichaam werd gewichtsloos, eventjes, voordat hij twee keer zoveel leek te wegen en naar beneden stortte.
Tijdens zijn val werd de wereld om hem heen gebouwd.
Toen hij eindelijk tot stilstand kwam stond hij in de woonkamer van het Nest.
Het had net echt kunnen zijn, in plaats van een herinnering. Het zag er precies zo uit als hij het die ochtend had achtergelaten, met één groot verschil: zo vrolijk als dat het nu was, met al het licht en alle kleur die zich in iedere kier had gewrongen, zo donker en grijs was het tegenwoordig.
Hij wist pas echt dat het een herinnering was toen hij zijn moeder zag glimlachen. Dat had ze al in geen tijden meer gedaan.
Dat was echter niet waarvoor hij was gekomen. Hij was hier voor—
“George!”
Voor Fred.
George draaide zich langzaam om naar de trap, zag zichzelf naar beneden komen denderen met een vaart waar je U tegen zei. Achter hem, achter oud-George, kwam Fred de trap af stuiteren.
“Wat?”
Oud-George kwam halverwege tot stilstand, stond te wankelen toen zijn tweelingbroer tegen hem op knalde. De zwaartekracht won het van zijn evenwicht: hij donderde de laatste treden af en kwam in een hoopje armen en benen op de vloer terecht.
Fred kreeg het voor elkaar om behendig over hem heen te springen en stond grijnzend op hem neer te kijken. “Ik wilde gewoon even zeggen dat je niet zo sloom moet doen. Kijk maar wat ervan is gekomen.”
De George uit het heden stond wonder boven wonder nog op beide benen, maar hij wist dat het niet veel zou schelen of zijn knieën zouden het begeven, net zoals zijn kopie in deze herinnering.
Zijn kopie mompelde iets onverstaanbaars, voordat hij zijn been richting Freds voeten schopte. Beide tweelingbroers lagen nu op de grond.
Even was er niets te horen in het Nest, behalve de geïrriteerde zucht van één van de twee broers. Fred stompte George tegen zijn schouder, keek hem vuil aan. Een aantal seconden later schoten ze zo in de lach dat de toeschouwer even bang was dat ze erin zouden blijven. Alles ging goed met de broers, natuurlijk.
Met George niet. Zijn knieën begaven het, evenals zijn zicht door een nieuwe stroom aan tranen.

Reacties: