FanFic.nl

500 little words

#15 2149

Ze kijkt naar de zwarte lucht uit het raam. Voorzichtig zet ze haar mondkapje nog een beetje beter op. Zonder overleef je het buiten niet. En ze wil wel overleven. Zeker nu dat ze zo dicht bij is. Ze weet nog steeds niet hoe het kan. Toen ze weken geleden de brief kreeg, heeft ze hem over en over gelezen. De ongeloofwaardigheid ging er langzaam uit. Iedere keer dat ze de woorden las werd ze blijer. Binnenkort zou ze hem weer zien. Binnenkort staat Josh weer voor haar. Binnenkort is ook zij aan de beurt.
De dagen zijn sindsdien voorbij gekropen. Iedereen in haar omgeving was blij, maar ook jaloers op haar. Ze kan het niet kwalijk nemen. Iedereen wil hier weg. Weg uit deze vieze stinklucht. In de tijd heeft ze zich klaargemaakt. Ze heeft ervoor gezorgd dat ze alles netjes achter zou laten. Ze komt immers nooit meer terug.

Het is eindelijk zo ver. Ze loopt richting het grote gebouw aan het einde van de straat. Haar ene tas is ingepakt met de belangrijkste spullen uit haar leven. Niet dat ze meer heeft dan een tas. Sinds haar ouders zijn overleden en ze bij haar tante woont, heeft ze het niet zo ruim. Al had ze het bij haar ouders ook niet ruim. Als ze straks door de poort loopt is alles anders. Vanmorgen heeft ze afscheid genomen van haar tante en nu kan ze alleen nog maar vooruit. Alleen nog maar aan haar toekomst denken.
Bij de eerste deur wordt ze al gecontroleerd. Voordat ze in het juiste gedeelte van het gebouw zit, is ze al vijf keer gecontroleerd. Vijf keer is ze door een scanner gelopen. Vijf keer werd haar tas gecontroleerd. Na de vorige pelgrimstocht willen ze niet nog zo’n drama. Niet nog iemand die onuitgenodigd door de poort gaat. Al is het haar geluk dat het wel is gebeurd. Anders was Josh nooit begonnen aan haar naar Terra Nova te halen, maar juist zijn vader.
De tijd kruipt langzaam voorbij. De wachtkamer stroomt langzaam vol. Dan is het tijd om daadwerkelijk door de poort ta gaan. Ze worden allemaal opgeroepen en in de rij gezet. Voetje voor voetje, stapje voor stapje schuifelen ze over de loopbrug richting de poort. Allemaal scanners staan op de brug. Ze wordt er een beetje paranoïde van. Met iedere stap komt de poort dichterbij. Met iedere stap komt Terra Nova dichterbij. Bij iedere stap komt ze weer een stapje dichter bij Josh. Josh. Josh. Josh. Zijn naam speelt als een mantra in haar hoofd af. Zonder hem had ze dit nooit gedurfd. Ze staat ondertussen voor de poort. Er wordt naar haar geknikt en ze mag door de poort stappen. Voorzichtig steekt ze haar hand erdoorheen. Ze voelt een koude tinteling. Dan zet ze de stap erdoorheen. Ze wordt ondergedompeld en voelt dan de frisse lucht van buiten. Ze wordt meteen opgevangen voor een gasmasker. Ze besluit echter eerst in de armen van Josh te sprinten, die haar omhelst.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.