FanFic.nl

500 words

Hun schuld

“Dat is de druppel! Ik wil je nooit meer zien!”
Dat is wat al tijden in de lucht zat te hangen. De spanning tussen de twee was gewoon voelbaar.

Het begon al in jaar één. Ze waren al maanden vrienden geweest, een eeuwigheid in kindertijd. Voor volwassenen leek het niets, maar ze hadden elkaar geheimen verteld, elkaars gevoelens gedeeld. Behalve het ene geheim.
Hij had haar alles verteld wat hij wist over magie en tovenaars en heksen. Hij had haar zelfs wat magische dingen laten zien. Het was gewoon magisch. En het zou alleen maar beter worden. Als ze in hetzelfde gebouw zouden wonen, zouden ze elkaar nog vaker kunnen zien.
Helaas kwamen ze niet in dezelfde afdeling.

In jaar twee werd het al erger. Ze leken elkaar door alle lessen en huiswerk nog minder te zien dan eerst. Waar ze hem eerst nog steunde en voor hem opkwam, leek ze nu iets van afkeer te krijgen. Het kwam door zijn vrienden, zei ze. Niet door hem. Maar wat moest hij dan? Wachten tot zij eindelijk eens tijd had? De rest van de wereld negeren en wat hij leuk vond maar laten zitten, terwijl zij inmiddels met anderen omging?

Jaar drie ging al snel voorbij. Ze bleven wel met elkaar praten, en ze konden elkaar zelfs vrienden noemen, maar wat er ooit was, zou nooit meer terugkomen. Misschien lag het wel aan hem. Aan hoe hij reageerde op die rotjongens die hem zomaar uitscholden, ook wanneer hij ze met rust liet. Aan het feit dat hij zijn diepe gevoelens van verdriet maar niet van zich af kon zetten. Hoe kon hij ook? Niemand had hem dat ooit geleerd.

Tijdens het vierde jaar begon de spanning te groeien. Er kwam nog meer geklier en gedoe. Ze kwam nog steeds voor hem op. Hij was haar dankbaar, maar werd ook wanhopiger. Zo zou ze hem nooit als iets anders zien dan een loser. Hij was enkel een vriend. Iemand die ze moest verdedigen. Zo zou het nooit eindigen, niet als hij niet iets deed. Helaas leken zijn pogingen om het juiste te doen het enkel erger te maken. De jongen werden alleen maar meer vastberaden om zijn leven tot hel te maken.

En zo eindigde het in jaar vijf. Voor sommigen leek het alsof het ineens was, maar dat was niet zo. Het was niet in één dag gebeurd. Het was geen stomme uitbarsting die wel weer vergeten en vergeven kon worden. Hij meende het niet. Hoewel, technisch gezien wás ze een modderbloedje, maar hij had haar nooit zo moeten noemen. Hij bedoelde er niets mee. Hij meende het niet, maar zij wel. Dat wist hij zeker. Hij zou haar nooit meer spreken. Hij zou nooit meer kunnen vertellen dat hij verliefd op haar is. Dat alles wat hij deed, wat hij wilde, voor haar was geweest, dat altijd al zo was.
Het was allemaal hun schuld.

“Ik wil je nooit meer zien, Severus Sneep!”
Verbijsterd keek hij haar na. Maar Lily...

Reacties: