FanFic.nl

All The Little Lights

Alles is anders [Harry Potter]

Hoewel zijn haar weer aangegroeid was, viel het nu toch anders. Aan het korte had hij niet kunnen wennen. De lange strengen vielen weer warrig als wilgentakken naar beneden, net zoals ze vroeger gedaan hadden. Maar toch was het anders. Toch was alles anders.
Sirius Zwarts staarde door het duistere vertrek naar de persoon die in zijn bed lag. Het enige licht kwam in een smal streepje onder de deur door, dus hij kon enkel de contouren zien. Meer had hij nu niet nodig. Hij wist dat hij er was.
Vroeger had hij ook slapeloze nachten gekend. Meestal hier, meestal thuis. Te bang om te slapen of teveel verlangend naar ergens anders of simpelweg de hele dag te verveeld om moe genoeg te worden. Maar soms had hij ze ook op Zweinstein gehad. Dat zat hij op zijn bed, de gordijnen open, en had hij naar dezelfde slapende jongen gekeken.
Toch was het nu anders. Toch was alles anders.
Zijn gedachten kropen over elkaar heen als een slangennest. Verstrikt, bijtend in elkaars staarten, wat het onmogelijk maakte om te zien welk lijf wel beest nou precies toebehoorde. Ze glibberden, deden de haartjes op zijn armen en in zijn nek rechtovereind staan.
Dat had hij toen ook wel gehad. Maar nu was het anders.
Hij herinnerde zich nachten als deze, zittend in dezelfde ongemakkelijke stilte, kijkend naar dezelfde slapende jongen (al was de jongen inmiddels een man geworden – dat was anders). Ook toen hadden zijn gedachten zijn haartjes omhoog doen rijzen. Ook toen had hij niet geweten hoe hij orde moest scheppen in het krioelende slangennest.
Maar toen was de vraag anders geweest. Toen was alles anders.
Of misschien niet. Ja, alles was anders. Hij keek nu naar de slapende jongen in een thuis dat hij geen thuis kon noemen, en ook niet wilde, en James was een vader en James had Lily en James was dood en Peter was een verrader en hij was gebrokener en eenzamer dan ooit. Zijn zorgen waren niet het gevreesde begin van een mogelijkheid tot houden van (nee, geen mogelijkheid, een ravijn dat zich voor hem uitstrekte en waar hij onmogelijk niet in kon vallen), maar juist het onvoorstelbaar beklemmende weten dat hij daar niet mee kon stoppen, tot nu toe niet en dus helemaal nooit.
Maar was dat wel zo anders?
In de slapeloze nachten op Zweinstein had hij naar de jongen gekeken en zich afgevraagd hoe hij in vredesnaam moest omgaan met al die duizelingwekkende gevoelens. Gevoelens die hem lieten zweven en kokhalzen, wurgden en breeduit lieten glimlachen. Gevoelens waarvan hij dacht te weten dat ze nooit wederzijds konden zijn. Gevoelens die hem wakker hielden, ook nu.
Want daar, in het bed, lag Remus vredig te slapen. Nog altijd was hij zo dichtbij, maar nog altijd had Sirius zich nooit verder bij hem vandaan gevoeld. Van hem houden was nog altijd een onvermijdbaar ravijn. Dat Remus daarbeneden zou staan om hem op te vangen, leek een onmogelijkheid.
Wat dat betreft was niets anders.

Reacties:

Bodine zei op 9 sep 2015 - 11:59:
Whut, Daan, ik ben helemaal niet van je gewend dat je zo vaagjes schrijft. Maar. I think I like it. ^^