FanFic.nl

I've Come To Burn Your Kingdom Down

xvii.

Harry had zich nog nooit zo goed gevoeld als de dag na zijn eerste training met Carlo. De veranderingen waren er al. Hij had niet plots een afgetraind lichaam of het uithoudingsvermogen van een topatleet. In tegendeel zelfs, zijn hele lichaam was stijf. Maar dat ging gepaard met een hoop nieuw zelfvertrouwen en een eerder positieve kijk op zijn toekomst.
Én zijn tentamens waren gedaan. Toen hij wakker werd door Rons alarm om zeven uur kon hij het niet laten om even breed te grijnzen terwijl hij zich weer omdraaide en verder ging met slapen. Want dat kon hij nu.
De afgelopen paar dozijn ochtenden in het Griffoendorhuis en de bibliotheek waren niet vreselijk geweest, maar hij verkoos toch dit: om negen uur begaf hij zich eindelijk naar de keuken, waar hij al de tijd van de wereld had om ontbijtgranen uit te kiezen en koffie te zetten. Hij had zelfs de luxe de krant te kunnen lezen zonder het schuldgevoel dat hij die tijd ook beter kon spenderen.
Het enige dat hij miste, was concrete doelen te hebben elke dag. Zijn planning was niet zo gedetailleerd geweest als die van Percy of Hermelien, maar hij had wel elke dag geweten wat hij moest doen. Nu waren zijn dagen wijd open – en leeg.
Hij had training met Carlo om naar uit te kijken, drie keer per week. Dat was tenminste iets. En Hermelien was ook al klaar met haar tentamenperiode, dus hij kon vast iets met haar gaan doen. Maar daar hield het op.
Met zijn hoofd op zijn arm roerde hij zijn lepel door zijn ontbijtgranen.

De rest van de voormiddag spendeerde hij in bed, op zijn buik, met een boek open voor zijn neus. Voor het eerst in een maand tijd was het niet het boek voor het ene of andere vak, maar een roman waarin hij vorige zomer begonnen was.
Die zomer leek eeuwen geleden.
Om de zoveel minuten kreeg hij een nieuw sms’je. Vaak waren die van Charlie, en dan was Harry weer een aantal minuten van de personages afgeleid. Af en toe was het Ron, die met alles zijn studies probeerde te ontwijken.
Om iets voor twaalf uur ’s middags was het echter Hermelien die hem een bericht stuurde en dan nog geen tien seconden later besloot dat hem bellen de betere optie was.
Zijn blik had net op de spijlen van zijn bed gerust, waar hij de intrinsieke uitsnijdingen aan het bestuderen was terwijl in zijn gedachten de x’jes van Charlie rondzweefden.
Maar: Hermelien. Die hem vroeg of ze het ‘Het Gesprek’ konden vervroegen en die dag al konden afspreken bij Dobby. Haar plannen waren in het water gevallen—“Niet dat je maar mijn tweede keuze bent, alsjeblieft?”
Dus repte hij zich de douche in en struikelde daarna nog net niet de trap af in zijn haast om naar De Blije Theemuts te gaan.
Het was nog steeds koud buiten, maar het sneeuwde tenminste niet meer. Daarmee was het gestopt ergens halverwege januari en de hele campus had er gelukzalig om gezucht. Je kwam helemaal nergens als de paadjes vol opgehoopt ijs lagen.
De kale bomen wuifden in de wind en hij moest de capuchon van zijn jas over zijn hoofd trekken zodat zijn oren er niet af zouden vriezen. Zijn nog natte haren bevroren wel.
Maar het was fijn, ondanks alle nadelen van het koude weer. Elke ademhaling leek hem tot in de puntjes van zijn lichaam te vullen. Zijn hoofd was comfortabel leeg van zijn gewoonlijke zorgen en de zware gedachten die hij altijd mee leek te sleuren.
Hij merkte dat hij al een hele tijd aan het glimlachen was en dat was niet van zijn gewoonte. Zijn basisgezichtsuitdrukking was eerder neutraal, al dachten veel mensen dat hij constant boos was.
Dat hij al heel de dag aan het glimlachen was, sprak boekdelen.
Met een zelfverzekerde pas stapte hij het theehuis binnen.
Hermelien zat al in een fauteuil in de hoek. Ze had haar krullende, hazelnootbruine haar weer los hangen en de joggingsbroek en trui van het studeren had ze ingewisseld voor een jeansbroek en een opgeknoopt bloesje. Hij vroeg zich af met wie ze eerst had afgesproken.
Ze wenkte hem over en sprong recht om hem te begroeten met een knuffel en een klapzoen op zijn wang voor ze hem, niet bepaald zachtaardig, de stoel tegenover die van haar induwde.
Hij voelde ogen op hem toen hij met ijspegels voor vingers zijn jas openritste. Toen hij opkeek, haakte zijn blik in die van een overenthousiaste Donovan Bartlebee.
Sinds die ene keer met Grace was hij vaak genoeg bij Dobby langs geweest, een paar keer met Ron maar veel vaker nog met Hermelien, en toch bleek de man altijd weer gelukkig als Harry er was.
“Het gebruikelijke?” vroeg hij over de toonbank heen. Achter het glas stonden tientallen verschillende gebakjes uitgestald. Ondanks zijn nieuwe training – en het dieet dat daar waarschijnlijk bij zou komen kijken – bestelde hij een ketelkoek en een sterke koffie met twee klontjes suiker.
Hermelien was hem ook aan het bekijken toen hij zich naar haar toe draaide. “Wat?” vroeg hij en grijnsde. “Nog één keer om ’t af te leren?”
Ze maakte een wegwerpgebaar met haar hand. “Je ziet er gelukkig uit.”
Harry voelde zijn wangen rood kleuren. Het was geen schaamte, besefte hij, maar meer van dat geluk; het straalde vanuit zijn borst en maakte alles aangenaam warm. Zijn leven was nog nooit zo perfect geweest.
“Dat ben ik ook.”
Een verblindende glimlach sierde het gezicht van zijn beste vriendin, dat er nog rood uitzag van de kou buiten, en ze nam zijn hand tussen de hare. “Vertel me dan maar over Charlie.”
Dat deed hij. Hun drankjes waren op tegen de tijd dat hij uitgepraat was. Over toen Charlie er ook bij was in de Drie Bezemstelen, over Nieuwjaar – waar hij haar met Ginny had gezien, voegde Harry er ook aan toe, waarop het Hermeliens beurt was om zo rood als Wemelhaar uit te slaan – en de dagen erna. Wakker worden in zijn bed en in zijn armen, het constante gepraat toen hij terug in Zweinsveld was. Hij had duizenden domme selfies van Charlie op zijn telefoon opgeslagen, en had er minstens evenveel teruggezonden.
Harry had zich nog nooit net zoals de mensen van zijn leeftijd gevoeld.
“Ik denk dat ik verliefd op hem zou kunnen worden,” mompelde hij, verlegen maar tegelijkertijd zo enthousiast. Hij was nog nooit eerder verliefd geweest op iemand, maar het voelde alsof het een mogelijkheid was. Dat deed hem duizelen.
“En nu is ’t aan jou,” zei Harry na teken gedaan te hebben naar Dobby. Die kwam aangehold met een verse pot koffie om hen bij te schenken. Toen de man weer weg was, leunde een minder rode maar nog steeds even vrolijke Hermelien naar voren.
“Ik had echt nooit verwacht dat ik haar zo snel zo leuk zou vinden. Want ze is een meisje.” Ze lachte zachtjes en duwde haar haren wat meer achter haar oren. “Daar is niets mis mee en ik heb ook nooit uitgesloten dat ik biseksueel of panseksueel zou kunnen zijn, maar… het waren altijd jongens. Tot nu.”
“Tot Ginny,” echode Harry.
Iets ondeugend fonkelde in Hermeliens ogen. “Precies. Na Viktor was het sowieso heel fijn om nog eens begeerd te worden, maar Ginny was echt… intens.” Dat laatste zuchtte ze haast dromerig.
Wie weet waar haar gedachten zaten, of wat ze zou gedaan hebben als hij er niet bij gezeten had.
“Dus ik besloot haar een kans te geven. Zeker voor de rest van de kerstvakantie, weet je wel? Als het dan toch niet werkte, zou al die drama op lange afstand zijn. Ik wil mijn band met Fred en George niet verliezen over hun zusje.”
“Maar dat is niet aan de orde, of wel dan?”
Haar glimlach rijkte van oor tot oor. “Nee, dat is niet aan de orde.”

Het duurde nog twee dagen voor iedereen in het huis klaar was met tentamens. Simon Fillister had zijn tentamen voor Organische Chemie op vrijdagnamiddag, van twee tot vier; dat wisten ze allemaal, omdat ze waren opgedragen om tegen vier allemaal in de woonkamer te zitten.
Harry had geen idee waarom, maar had hoge verwachtingen. Er klonk opgewonden geroezemoes onder de oudere leden en ze keken steeds maar weer naar de klok, alsof ze niet konden wachten.
Dat bleek ook toen Simon eindelijk door de deur heen gespróngen kwam. Hij werd nog net niet aan zijn armen weer naar buiten gesleurd.
Ze wandelden tot aan de Zwijnenpoort. Harry liep naast Ron, wiens humeur er nog niet helemaal bovenop was, en samen speculeerden ze over wat er hen te wachten stond. Zijn beste vriend was eveneens van mening dat het iets geweldigs moest zijn.
Op de straat stond een paarse bus hen op te wachten. Die hadden ze al vaker genomen; de Collectebus was een taxibus, die gebeld kon worden om groepen op te komen halen. Dronken Griffoendors waren luie Griffoendors, dus had de Collectebus menigmaal deel uitgemaakt van hun nachtjes stappen.
Sjaak zwaaide met zijn pet toen hij de deur opende. “Ha die Harry, Ron, Fred, George—“ en zo ging hij maar door tot ze eindelijk allemaal het busje in gestapt waren.
Hortend en stotend kwam het gevaarte weer tot leven en niet veel later hobbelden ze over de straten, richting—

Star Command.
Harry had er al van gehoord. Aan de buitenkant leek het heel weinig: een nietszeggend, donkergrijs gebouwtje met een ruime parking en een neonbord dat de naam adverteerde en een ster deed flikkeren.
Maar hij wist wat er aan de binnenkant was. De hele groep, alle 21 Griffoendors, wandelden de ruime inkomhal in.
Star Command was één van Londens beste lasertagarenas.

Fred en George namen het blijkbaar héél serieus. Ze haalden een potje verf boven en gaven elkaar identieke, dubbele zwarte strepen op de wangen, toen draaiden ze zich met een grijns naar de anderen om. Hermelien had haar haren al opgestoken en haar vest omgeknoopt. Het was duidelijk dat dit niet haar eerste keer was.
Het was wel Harry’s eerste keer. Toen hij eindelijk het vest met de LED-lampjes open had gekregen, stond de tweeling al met geweren te zwaaien. Ron wreef met zijn vingers over zijn kin terwijl hij het arsenaal wapens inspecteerde. Hij ging er zo in op dat hij niet zag dat Leo hem langs achter besloop en een klodder zwart tegen zijn voorhoofd smeerde.
“Hé, gadver!”
“Staat je goed, Ronnieponnie!” riep Fred tussen bulderend gelach door.
Katja, Angelique en Alicia hadden hun helmen al opgezet en boksten hun hoofden tegen elkaar.
Oké, dacht Harry, wiens vingers lichtjes trilden rond de gespen van zijn vest. Misschien nemen álle Griffoendors lasertag serieus.
Nadat iedereen zichzelf uitgedost had in de verplichte uitrusting en elkaar vol gekliederd had met zwarte verf stroomde de groep de wachtzaal in.
Om hen heen zaten drie verjaardagspartijtjes te wachten. De kinderen drukten met grote ogen hun neus tegen het glas dat de inkom en wachtzaal afscheidde van de arena.
Die zag er best cool uit, vond Harry. Het was duidelijk waar de naam Star Command vandaan kwam. Elke schutting en toren en decoratie leek rechtstreeks van een ruimteschip te komen. Stroken licht reflecteerden fel in het donker, en het plafond was bezaaid met sterren.
Stereotiep, maar best leuk.
Olivier kwam met een klembord aanzetten – niet de eerste keer dat ze dat specifieke beeld zagen – en kribbelde al dingen neer terwijl hij naar hen toe gelopen kwam. “Over een half uur zijn wij aan de beurt. Deze drie groepen gaan allemaal tezamen, want het zijn kleine groepen, dus we moeten maar één spel afwachten. En onze tegenstanders zijn er toch nog niet.”
Harry fronste. “Tegenstanders?”
Fred klapte hem op zijn schouders. “Je dacht toch niet dat we deze groep op gingen splitsen? Dat is niet goed voor de team spirit in ’t huis, hoor.”
“Nee,” viel George bij. “Echt helemaal niet.”
Olivier knikte en liet zijn klembord zakken. “Ik weet van je geschiedenis met de Zwadderaars, Harry, maar we hoopten dat dat geen probleem zou zijn.”
Nog voor zijn hart volledig in zijn maag kon zakken, waren Hermelien en Ron daar, die hem vriendelijk toelachten.
“We hebben Hork op de hoogte gebracht van wat Dirk gedaan heeft, Harry.” Olivier hurkte voor hem neer en leek oprecht bezorgd. “Hij mag de eerstkomende tijd geen activiteiten met zijn club meedoen, dus hij gaat er vandaag ook niet zijn. Dat zouden we je nooit aandoen.”
Hij wist niet wat hij het meest voelde: opluchting omdat Dirk hun namiddagje lasertag niet zou verpesten, geluk omdat deze mensen écht om hem gaven, of gekwetst omdat iets wat hij in vertrouwen had verteld verder gebazuind was.
Hij koos voor geluk. Dat was het minst destructief voor zijn nieuwe zelfvertrouwen.

De arena was donker, behalve voor de flikkerende neonlichten die om de zoveel meter ergens boven zijn hoofd in een beschutting of een muurtje gezet waren. De arena was ook veel groter dan vanachter het glas had geleken. Hij was al zo’n vijf minuten bezig het te proberen verkennen, maar hij had het gevoel dat hij in rondjes aan het lopen was. In het donker was het extramoeilijk om zich te oriënteren.
Hij was al een paar Griffoendors tegengekomen, waaronder Fred en George die verkozen om steeds in de hoogte te blijven en die over de bovenkanten van de obstakels en de wanddecoraties kropen om mensen te kunnen snipen. Leo was hun ogen op de grond; door zijn huidskleur, mengde hij goed in de duisternis.
Hij was ook al een paar Zwadderaars tegengekomen en tot zijn afgrijzen hadden die hem raak kunnen schieten voor hij dat bij hen kon doen. Eens geraakt werkte je geweer tien seconden niet, dus kon een wederschot ook niet meer.
Maar hij gaf de moed nog niet op.
Met zijn geweer in klamme handen geklemd leunde hij om een stuk schutting heen en kneep zijn ogen bijna toe, om beter in het donker te kunnen turen. Hij was er niet op voorbereid dat hij oog in oog zou komen met die andere Zwadderaar die hij probeerde te vermijden.
Eerst herkende hij de figuur niet die door het donker kroop. Lang en lenig, de jongen bleef laag bij de grond verder wandelen en keek steeds over zijn schouders, zijn geweer klaar.
Er leek niemand anders in hun buurt te zijn, er was in ieder geval geen enkel geluid te horen boven het zachte, onheilspellende muziekje dat de ruimte vulde.
Hij herkende Draco pas toen een rood lichtje begon te knipperen ergens boven hen en wist, toen hij recht in blauwe ogen keek, dat Draco hem ook herkend had.
Iets warm kriebelde over zijn huid bij die aanblik.
Verstard bleven ze naar elkaar staren. Toen herinnerden ze zich, tegelijkertijd, dat ze middenin een spel zaten. Harry dook net op tijd weg om zijn ‘schot’ te ontwijken. Zijn hart bonsde in zijn keel terwijl hij verder naar rechts kroop en langs de andere kant naar hem probeerde te kijken.
Draco was verdwenen.
Hij sloop om de schutting heen en holde naar waar hij hem eerst gezien had, een nagemaakt planetenrotsblok, maar erachter zat hij niet.
Plots katapulteerde een gewicht in zijn rug hem voorwaarts, tegen de grond. Datzelfde gewicht kwam bovenop hem terecht. Een geweer duwde tegen zijn kaak. “Ik heb je.”
Draco.
“Je hebt me,” echode Harry, die vanuit zijn ooghoeken naar de jongen probeerde te kijken. Het was te donker om íets te zien, maar hij meende dat de Zwadderaar aan het grijnzen was.
Zijn vest maakte een geluidje toen Draco zijn geweer afvuurde en begon van tien af te tellen.
“Je hebt me van Facebook verwijderd.” Het klonk niet beschuldigend, meer constaterend. Harry werd naar zijn voeten geholpen en Draco hield zijn geweer over zijn schouder. “Waarom?”
Hij wilde terug gaan, lasertag spelen, zich in de arena gooien. Al zou hij alles liever willen dan dit gesprek nu te hebben. Hetzelfde rode lichtje knipperde nog eens en belichtte hun.
Fred of George, hij kon ze zo snel niet onderscheiden, sprong tussen hen in, schreeuwde, “Harry, ga opzij!” en schoot met zijn geweer op Draco, waardoor diens vest ook oplichtte met cijfers.
Hij nam de uitweg van deze situatie en rende snel weg.
Hij voelde zich liever laf dan oncomfortabel.
Draco zag hij niet meer in de arena, maar met zijn nieuwe vastberadenheid wist hij wel een aantal Zwadderaars te raken, waardoor hij hopelijk minder punten weggegeven had dan hij er verzameld had.
Hij zag Draco echter wel toen ze nadien door dezelfde wachtzaal liepen, bezweet en hijgend en lachend, maar in het gewone licht was het nog moeilijker naar hem te kijken. Zijn gezicht was onleesbaar, maar zijn ogen bleven in Harry’s rug branden toen hij zijn vrienden opzocht.
“We hebben weeral gewonnen, dus Olivier trakteert op ijsjes,” vertelde Hermelien hem.
“IJsjes in de winter zijn mijn favoriete ijsjes,” verzuchtte Leo, die dramatisch zwijmelde en zich in Freds armen liet vallen.
Harry zocht naar de glimlach die zo natuurlijk was gekomen slechts een paar dagen geleden.
Toen ze de Collectebus weer opzochten, waren de Zwadderaars allang afgedropen, maar hij kreeg er een van maar niet uit zijn hoofd.

Reacties: