FanFic.nl

500 words [Stand Alones]

[8-9-15] [One Direction] Altaar

Tien minuten zijn niks. Tien minuten zijn zeshonderd seconden. Tien minuten bestaan uit tien keer een minuut. In tien minuten kan hij wel vijftig keer zijn veters strikken en drie keer zich uit- en aankleden. Tien minuten zijn niks.

Nu zijn ze iets. Over tien minuten moet hij het middenpad doorlopen en zijn verloofde aan het altaar ontmoeten. Over tien minuten zal hij zijn verloofde in pak zien en zal de ceremonie beginnen die ze tot man en man zal uitroepen. Over tien minuten moet hij klaar zijn.

In zijn onderbroek staat hij voor de spiegel. Hij weet niet of hij dit wel kan of hij wel kan laten zien hoeveel ze van elkaar houden. Hij weet niet of hij zichzelf wel zo kan blootgeven. Het blaadje met zijn geloftes trilt in zijn linkerhand. Hij knippert, spert zijn ogen dan wijd open. Hij weet niet of hij wel kan laten zien hoe hij eruit ziet als hij huilt. Hij kan ze al over zijn wangen voelen rollen. De jongen schudt zijn hoofd en draait zich bij de spiegel vandaan.

Er wordt op de deur geklopt. De jongen loopt er zachtjes naartoe, opent de deur op een kier en verbergt zich erachter. Hij staat immers nog in zijn onderbroek.
‘Harry?’ zegt hij dan verbaast, hij trekt de deur verder open, ‘wat doe je hier? Je mag me helemaal niet zien.’
‘Cut the crap, Louis. We zijn geen gewoon stel, je draagt geen jurk. Ik zal mijn verloofde zien wanneer ik hem wil zien,’ antwoord Harry. Hij stapt naar binnen en sluit de deur. Hij ziet er geweldig uit in zijn zwarte pak. De blauwe strik steekt fel af tegen het spierwitte blouse.
‘Waarom ben je nog niet aangekleed? De ceremonie begint over,’ hij kijkt op zijn horloge, ‘acht minuten.’
Louis haalt zijn schouders op en slaat zijn armen rond zijn middel. Harry kijkt hem even aan, trekt hem dan in een knuffel.
‘Waar maak je je zorgen om? Wat is het?’
‘Ik weet niet of ik er klaar voor ben om mezelf zo te laten zien.’
‘Boo, het zijn onze vrienden en familie maar, die kennen ons toch al?’
Louis haalt zijn schouders op en Harry legt zijn handen op Louis’ schouder. ‘Je gaat je gewoon aankleden en wij gaan trouwen en vanavond gaan we het vieren. Oke?’
‘Oke,’ antwoord Louis zachtjes. Harry glimlacht en geeft de kleinere jongen een kus op zijn voorhoofd.
‘Tot bij het altaar, boo.’
‘Dag,’ fluistert Louis. Harry verlaat de kleedkamer stilletjes en Louis glimlacht. Zo snel als hij kan kleed hij zich aan en doet hij zijn haar. Hij is er klaar voor.

Tien minuten zijn niks. Tien minuten zijn zeshonderd seconden en die zijn zo om. Tien minuten zijn niks. Louis trekt met een glimlach zijn strik recht en opent de deur. Hij steekt zijn arm met een glimlach door die van zijn moeder en laat zich over het middenpad voeren. Tien minuten zijn niks in vergelijking tot het leven wat hij tegemoet gaat.

Reacties: