FanFic.nl

make me feel alive (shatter me)

[08.09.2015][Dishonored] Slaapwel, Emily Kaldwin

i. Emily Kaldwins grijns valt niet te verbergen als Callista ‘Een gaffers verhaal’ uit haar handen trekt; haar vingers glijden langs het zachte leer en hangen dan een seconde lang in de lucht, voor ze haar vingers verstrengelt en liefjes omhoog kijkt.
Dat werkte zo af en toe nog toen ze tien was. Nu helaas niet meer.
“Het is tijd voor bed, Emily,” zegt haar opvoedster en lerares alsof ze nog steeds dat kind is, zelfs als haar trucjes niet meer werken. “Zeker geen tijd om volksverhalen te lezen.”
“Ik ben Keizerin. Dat zou moeten betekenen dat ik alles mag doen dat ik wil.”
Callista zegt daar niets op; deze specifieke ruzie hebben ze bijna elke avond.

ii. Ze wisselt zonder morren haar zwarte, katoenen broek en opgeknoopte hemd in voor haar nachtjapon, die Callista zonder morren voor haar vastbindt.

iii. “Wil je me echt geen nachtverhaaltje meer voorlezen?” werpt ze Callista nog na, maar daar valt zij al jaren niet meer voor. Emily knikt naar Corvo, die geamuseerd vanuit de hoek toe stond te kijken, en haar beschermer (vader) komt een kus op haar kruin drukken voor hij de kamer ook verlaat.

iv. Helemaal alleen lijkt de ruimte eindeloos. Het vuur dat in de glazen kokers flikkert, werpt veel te lange schaduwen op de muren.
Ze is niet langer alleen wanneer die schaduwen golven vormen, diepe zeeën met walvissen die door het oppervlak breken.

v. Met haar ogen toe dwingt ze zichzelf te denken aan het boek dat ze aan het lezen was; de sloepen die de ijzige zee trotseerden om walvissen te vangen, beladen met harpoenen en vol zeelui die ofwel heel erg dapper waren, ofwel geen andere keuze hadden.

vi. Misschien moet ik een bal geven voor alle walvissenjagers. Misschien vinden ze dat wel leuk.
Sowieso vindt híj dat niet leuk.

vii. Ze weet dat ze al in slaap aan het vallen is door de Leegte die naar haar rijkt met dezelfde koude vingers die de Outsider heeft. De achterkant van haar oogleden is niet langer zwart, maar het blauw van haar niet-dromen.
De Leegte is noch positief, noch negatief; toch wordt ze elke ochtend wakker met een wild bonzend hart en klamme handen.

viii. Ze heeft haar huiswerk niet gemaakt.
De Outsider lacht om haar wereldlijke zorgen.
Ze probeert hem haar hoofd uit te dwingen.

ix. Morgen schrijf ik eindelijk die brief aan Piero, om te vragen voor een middeltje tegen dromen.
De Outsider lacht niet meer.

x. Corvo is weer aan het ijsberen net buiten haar deur. Het is het laatste wat ze hoort voor ze volledig in het vage blauw van de Leegte zinkt.
De Outsider grijnst zijn gebroken tanden bloot, zonder enig sprankeltje vriendelijkheid of warmte. In het eindeloze van zijn ogen ziet ze zijn irritatie en ongeduld.
“M’n beste Emily… een bal voor walvissenjagers en niet voor walvissen?”
Zijn ongenoegen vult haar borstkas met warmte. “Dat leek me niet meer dan gepast. Vind je ook niet?”
De Leegte is kouder dan normaal.

Reacties: