FanFic.nl

500 words

Een normale ochtend

“Hoe laat is het?”
“Nog maar vijf over acht,” klinkt het zuchtend.
Dat zegt haar genoeg. Ze voelt even aan de paar planten die in de vensterbank staan. Droog. Vlug geeft ze wat water. Dan zet ze de gieter op tafel en pakt ze het brood. Ze smeert drie broodjes en neemt er twee mee. Eentje begint ze op te eten, de ander geeft ze zwijgend aan een kleine jongen die in de gang met zijn schoenen worstelt.
Op dat moment begint een baby te huilen. Ze loopt naar de woonkamer en haalt de kleine uit de box. “Ben je uitgespeeld? Goede timing! Ik zal jouw jasje alvast pakken. Of wou je gewoon wat aandacht van jouw grote zus?”
Een ouder meisje zit met twee tienerjongens op de bank te ontbijten. Ze loopt terug naar de keuken en kijkt naar het aanrecht. “Hé, waar is mijn broodje gebleven?”
“O, was die niet voor mij?” klinkt het onschuldig. “Ik had geen zin om nog een broodje te smeren.”
Ze grinnikt even. “Dat is wel wat lui hoor! Ik eet daar wel wat als ik honger krijg... Maar voortaan mag je gewoon jouw eigen brood smeren. Dat jouw broertje dat nou niet doet, betekent niet dat ik voor iedereen brood smeer.”
“Zoveel werk... Oké dan...” zucht hij.
Ze vervolgt haar weg met de inmiddels brabbelende baby in haar armen en haalt een minijasje van de kapstok. Voor even gaat ze zitten om beide handen vrij te hebben.
Als het jasje aangetrokken is, gaat ze naar de gang en kijkt ze naar de jongste jongen. “Ga je met me mee naar mijn werk?”
De jongen knikt. Hij loopt richting de kapstok. Ze glimlacht en gaat weer naar de woonkamer.
“Wil hier iemand met me mee naar mijn werk?”
“Nee,” mompelen de drie terwijl de tv aan wordt gezet.
“Oké, maar ik ga wel controleren hoe ver jullie al zijn met jullie opdrachten! Jullie hebben mijn nummer en weten hoe jullie moeten lopen om bij me te komen, toch?”
“Geen zorgen, ik zet ze zo wel aan hun huiswerk,” zegt de oudste jongen.
Ze glimlacht, maar de andere twee beginnen te mopperen.
“Jullie hebben nu nog iemand aan wie jullie hulp kunnen vragen als ik weg ben, gebruik het!”
Voor ze kunnen protesteren, geeft ze iedereen een kus. “Tot straks!”

“Zorg jij dat jullie de ontbijtspullen weer opruimen als iedereen klaar is?” vraagt ze als ze in de keuken staat en een doekje over het aanrecht haalt.
De jongen die naast het fornuis op het aanrecht zit, waar ze omheen poetst, knikt. “Is goed!”
“Tenzij je met me mee wilt?”
“Nee, dankje! Het is makkelijk om mijn schoolwerk hier te maken, waar niet constant iemand is die aandacht wilt.”
“Ze weten gewoon dat jij je laat afleiden.”
Hij knikt. “Dat is waar. Maar het is te gezellig!”
“Dan is het knap dat je niet meegaat. Hoe laat is het inmiddels?”
“Kwart over acht.”
Een glimlach verschijnt weer. Ze is precies op tijd.
“Tot ziens!”

Reacties: