FanFic.nl

concerning the UFO sighting

(09/09/15) (Harry Potter) tijd

“Dit verslindt al dat men kan noemen:
Dieren, beesten, bomen, bloemen;
Knaagt ijzer, bijt staal en
Kan de hardste stenen malen;
Velt koning, verwoest stad.
En slaat hoge bergen plat.”
Pandora Leeflang zat met een vette grijns tegenover haar man op de keukentafel. Hij zat op een stoel, benen volledig uitgestrekt, armen over elkaar geslagen. Xenofilius keek haar met een frons zo diep aan dat ze vrijwel zeker was dat de gezichtsuitdrukking in zijn gezicht gebeiteld stond.
Zondagmiddag was altijd tijd voor raadsels — van moeilijke tot makkelijke tot niet-op-te-lossen. Zolang het maar een raadsel was.
“Een draak?”
“Welk ras?”
“De... Hongaarse Hoornstaart?”
Ze schudde haar hoofd.
“Oekraïnse Ijzerbuik?”
En weer schudde ze haar hoofd.
“Schotse Zwartkop?”
Maar ook dat is niet het goede antwoord.
“Roemeense Langhoorn.”
“Zweedse Stompsnuit.”
“Noorse Bultrug.”
Hij keek haar met samengeknepen ogen aan. “Is het een draak?” vroeg hij weer.
Deze keer schudde ze haar hoofd en keek hem onschuldig aan.
Hij snoof, leunde over de tafel en pakte haar knieën beet om haar naar de rand toe te trekken. Ze plantte haar blote voeten op zijn knieën en keek hem glimlachend aan.
“Een hint?” Xenofilius keek haar hoopvol aan.
Pandora schudde echter haar hoofd. “Je hebt al je hints al opgemaakt vandaag.”
Hij bromde wat onverstaanbaars en rustte zijn voorhoofd tegen haar knieën terwijl hij nog eens nadacht.
“Is het antwoord de wind?” Zijn gezicht betrok al nog voordat ze antwoord kon geven. Natuurlijk niet. Dat was het antwoord geweest van één van haar raadsels van vorige week.
Hij schoot omhoog, één triomfantelijke vinger in de lucht. “Ouderdom.”
Ze trok een pruillip en schudde haar hoofd. “Bijna, maar net niet.”
Met een zucht die buiten het huis nog te horen was ging hij staan. Hij plaatste beide handen op tafel en wrong zich tussen haar benen. “De dood. Dat is het antwoord.”
“De dood slaat bergen plat?” Ze keek hem lichtelijk sceptisch aan. “Kom op, Xeno, je kan beter dan dat.”
Hij trok een gezicht en duwde haar achterover totdat ze languit op tafel lag, om vervolgens zijn gezicht in haar buik te verbergen, alsof dat zou helpen met nadenken.
Dat deed het overigens niet, want enkel antwoord bleef uit, maar het lag wel fijn.
“Ik geef het op,” mompelde hij uiteindelijk, wanhopig. “Ik weet het niet.”
“Zeker weten?” Ze aaide hem door zijn warboel aan haren. Hij knikte, voor zover dat kon dan, met zijn gezicht nog steeds tegen haar buik gedrukt.
“Het is tijd.”
Hij keek wazig op. “Tijd voor wat?”
“Nee, nee. Tijd. Het antwoord. Tijd is het antwoord.”
Xenofilius keek haar lang aan. “Tijd,” herhaalde hij langzaam en dacht nog eens na over het raadsel. Uiteindelijk schudde hij zijn hoofd en zuchtte voor de zoveelste keer.
“Was die te slim voor je?” vroeg ze met een knipoog. Ze sprong van tafel af voordat hij haar vast kon grijpen. Hij zette de achtervolging in.

Reacties: