FanFic.nl

All The Little Lights

Terug [Tokio Hotel]

Met onstuimige wiebelbenen zaten ze op de bank. Vier jongens die inmiddels uitgegroeid waren tot mannen. Vier idolen die zich al bijna weer vergeten hadden gewaand. Maar toch zaten ze hier nu zenuwachtig te zijn.
“Het is tijd,” zei hun tourmanager.
Vier zuchten uit vier monden. De weg stromende lucht gaf geen opluchting, leek de knoop in hun magen alleen maar strakker aan te trekken. Ze keken elkaar aan. Angst in hun ogen. Dit was het, het ging nu gebeuren. Al zo vaak hadden ze door deze momenten heen gewacht, maar nog nooit waren ze zo zenuwachtig geweest – zelfs niet voor hun allereerste concert.
2005, toen was het allemaal echt begonnen. Niet langer stonden ze in woonkamers, het dorpscafé en kleine zaaltjes in de achterafstraten van Magdeburg waar ze na lang zeuren en een voor hun aardige smak geld mochten optreden. Hun eerste keer op een echt podium, en lang niet hun laatste.
Vijf jaar spelen. Vijf jaar het gegil van duizenden meisjes en een enkele onverschrokken jongen. Vijf jaar lang spandoeken met nietsverbloemende aanboden en de eigenaressen die dat ’s avonds voor het hotel nog eens probeerden te herhalen. Vijf jaar van liedjes schrijven, de wereld zien, met je vrienden op pad.
Maar ook vijf jaar van altijd maar op elkaars lip zitten. Vijf jaar in een luchtbel: alleen hun groepje, amper familie en vrienden waren al helemaal ver te zoeken. Daarvoor was hun leven te snel, te vluchtig geworden. Zij reisden met lichtsnelheid over de planeet, terwijl Duitsland zich aan de normale valsnelheid van de planeet te houden had.
Gelukkig geen vijf jaar van ruzie. Dat zou pas niet om uit te houden zijn geweest. Maar in hun leven was het onvermijdelijk: ze renden te hard door een te kleine ruimte, en zelfs zij konden met hun middelbare schoolkennis van de scheikunde beredeneren dat dat botsingen en dus reacties zou geven.
Ze hadden de stekker er niet bewust uitgetrokken. Gewoon lekker op vakantie, dat was het plan geweest. Even niets, dan zien we wel weer.
Maar rust hebben terwijl het halve land in je nek loopt te hijgen: dat gaat niet. Dus was de tweeling vertrokken.
Ze hadden geworsteld met het nu echt alleen zijn, hun eerste stappen in het normale leven in ruim vijf jaar, überhaupt hun eerste echte stappen in het volwassen leven. De beschermers waren af: van het ene op het andere moment moesten ze op eigen benen staan.
Hoe lastig het ook was, ze hadden hun rust wel gevonden, zelfs niet meer los willen laten. Maar de muziek begon te sluimeren, kroop terug in hun hoofden en vingers, vloeide uit hun kelen zonder dat ze er erg in hadden.
En nu was het tijd. Wiebelbenen waren in springveren veranderd, handen hadden zich om hun instrument gesloten.
De stemmen gilden nog steeds. Spandoeken waren er ongetwijfeld ook. Nog één keer keken ze elkaar aan. Nog één diepe zucht. Terug konden ze niet. Terug wilden ze niet.
Het was tijd om het podium weer te betreden.

Reacties: