FanFic.nl

500 words

Weet je nog

Weet je nog, die zomerdagen?
De dag waarop ik je leerde kennen, waarop we meteen vrienden werden toen je hier nog maar een dag woonde?
Zonder wat te zeggen fietsten we op de eerste schooldag samen naar school.
We gingen elke keer naar onze geheime plek. Weet je dat nog? De plas waarin we zwommen? De heide waarover we renden? Die ene keer dat je een kikkertje vond en hem voor mijn neus hield en ik zo hard moest gillen dat je niet meer kon staan van het lachen?
Weet je nog dat je me beschermde tegen die jongens die steeds mijn bril afpakten? Je pakte mijn hand en liep gewoon weg. Vanaf toen mocht ik bij jou lunchen, zei je. Vanaf die tijd was ik bij jou te vinden, altijd.
Weet je nog dat we ouder werden en langer mochten wegblijven? Ik nam mijn gitaar mee en we bleven tot tien uur in het heide. Onze ouders waren woedend. Maar toch bleef je me zien. Zelfs toen je jongens leuk begon te vinden en relaties kreeg.
Ik bleef nog steeds in je buurt en maakte foto’s van jullie als je erom vroeg. Ik bedacht excuses voor je als je weer eens te laat kwam omdat je nog bij hem zat. Ik liep vlug de andere kant op als ik jullie zag zoenen in het fietsenhok.

Ik kende je niet lang, maar zo’n twee jaar, maar weet je nog dat ik naar je toe ging toen je ging verhuizen en je die foto gaf van één van onze eerste avonturen? Die ene foto die je toen zo leuk vond? Waar je zo lekker gek op deed.
Je glimlachte door de tranen heen en nam hem dankbaar aan.
Weet je dat ik dagen, nee, maanden heb gehuild nadat jij wegging? Dat ik nooit meer zo iemand als jij heb gevonden? Dat ik je nog steeds mis? Weet je dat ik van je hou?
Denk je er nog wel eens aan, of ben jij die paar jaar allang vergeten en heb je al een heel ander leven opgebouwd? Zou je me nog herinneren?

Ik weet dat jij het nu weet. Ik weet dat je me nooit bent vergeten want jaren later kom jij ineens naar mijn boerderij gereden met de foto in jouw hand. Je omhelst me en het is meteen zoals vroeger. We lachen, halen samen herinneringen op, praten over ons leven en over onze dromen. Sindsdien ben je niet meer bij me weggeweest.

“Het is tijd, vond ik.” Dat zei je. Het was eens tijd om eindelijk jouw hart te volgen en te doen waar je al tijden van droomt. Het is tijd om te doen wat ik niet durfde. Ik geef je groot gelijk. Het is tijd. Hoog tijd. Om samen nieuwe herinneringen te maken.
Ik pak jouw hand en neem je mee naar de heide en het meertje om te doen wat ik toen niet durfde. Ik zoen je. Want je hebt gelijk. Het is tijd. Hoog tijd.

Reacties: