FanFic.nl

A Million Little Pieces

[09/09/2015][The Maze Runner] Het is tijd

“Het is tijd.”
Verwikkelde benen en verstrengelde armen en de warmte van huid tegen huid, gehaaste ademhaling, borstkassen die bij elke ademhaling meer uitzetten dan normaal. Koude stenen die in zijn rug drukken, zijn schreeuwende spieren die de hele dag gerend hebben en de extra inspanning er eigenlijk niet bij kunnen hebben, zijn droge keel, zijn lege maag, het zweet dat in straaltjes langs zijn brandende huid naar beneden loopt.
Het lachje dat aan Newts lippen ontsnapt, de ondeugende glans in zijn ogen die verraad dat hij niet helemaal achter zijn woorden staat, de seconde die hij nodig heeft om de afstand tussen hun lippen opnieuw te overbruggen, om zich weer een paar minuten te verliezen in een wereld waarin er geen doolhof bestaat anders dan hetgeen de zenuwen blootleggen in hun hersenen.
Het is tijd. Nog heel even en moeten ze de Glade weer in rennen. Voor alle jongens in het doolhof naar hen zullen staren, terwijl ze de afstand van het doolhof tot het kaartgebouw afleggen.
(Omdat Alby hen terug verwacht.)
(Omdat de Deuren anders sluiten.)
(Omdat ze anders dood zijn.)
Het is bijna tijd om terug te gaan en dat betekent dat het tijd is voor de laatste kus, de laatste lijntjes die trillende vingers over naakte huid kunnen traceren, de laatste tekeningen die hun hijgende adem in de lucht kan tekenen, de laatste fluisteringen die het gekerm van de Grievers kunnen overstemmen.
“Het is tijd,” zegt Newt opnieuw, wanneer hij terugtrekt. Ze weten dat het waar is en dus rennen ze terug naar de Deuren.
(Maar niet voor ze nog een laatste kus van elkaar gestolen hebben.)
(Niet voor ze nog een laatste keer in elkaars ogen hebben gekeken om zeker te weten dat ze alle gevoelens van die dag goed over hebben gebracht.)
(Niet – )
“Ik moet nog even iets doen,” zegt Newt, als ze bijna bij de Deuren zijn.
“Wat?” vraagt Minho.
“Gewoon,” zegt Newt. “Ga maar alvast. Ik ben zo terug.”
“Er is geen zo terug, dat weet je best. Het is tijd. Nu of nooit.”
“Ja.”
“Newt, je gaat nu mee terug!”
“Ik moet – ”
“Je gaat mee.”
Newt gaat mee. Hij kan Minho niet uitleggen dat hij niet mee terug wil, dat hij niet van plan is terug te zijn voor de Deuren sluiten. Hij kan het niet uitleggen omdat hij weet dat Minho hem tegen zal houden en omdat hij weet dat Minho het zich, meer dan de andere jongens, aan zal trekken wat hij van plan is.
(Dat hoopt hij, althans.)
(Daarom voelt hij zich schuldig.)
(Maar het verandert niets aan de gapende leegte in zijn binnenste.)
Het is tijd. De jongens rennen pas door de Deuren heen wanneer ze al beginnen te bewegen, zijn net op tijd in de Glade om Alby’s bezorgde gezicht te zien, vlak voor ze zich uitgeput richting het kaartenhuis begeven.
Minho vraagt zich af wat Newt van plan was, niet wetend dat hij er pas achter zal komen als het te laat is.

Reacties: