FanFic.nl

Lost in Harry Potter

I hate goodbyes

‘Ik heb het!’
Geschrokken draait Severus zich om, hij stond met het portret van Perkamentus te praten. ‘O,’ zeg ik snel, en ik bloos, ‘ik stoor toch niet.’ Beide mannen schudden hun hoofd. ‘Wat heb je?’ vraagt Perkamentus glimlachend, ‘behalve groot nieuws, dat je nog niet met mij gedeeld hebt.’ Hij kijkt me een beetje bestraffend aan, ‘ik moest het van Severus horen.’ ‘Ik was druk,’ zeg ik met een dûh toontje. ‘Wat is er?’ vraagt Severus aan me, en hij kijkt me aan. Ik loop naar hem toe, en pak zijn linkerarm, ‘dit ga je niet geloven,’ zeg ik, terwijl ik zijn mouw opstroop. Eigenlijk wilt hij zijn arm terugtrekken, dat kan ik zien, maar aan de andere kant is hij geïntrigeerd door wat ik hem wil laten zien, en wat dat te maken zou kunnen hebben met het Duistere Teken op zijn arm. ‘Dit heeft me een paar maanden gekost,’ zeg ik, en pak mijn toverstok. Voorzichtig zet ik de punt ervan op het Duistere Teken. ‘Inlustro!’ Severus’ ogen worden groot, als hij het inktzwarte teken op zijn arm, zich terug ziet trekken in zijn arm. Na een paar seconden, is zijn arm verlost van het Duistere Teken. Hij kijkt me aan, ‘hoe-’ ‘Toen ik wegliep bij je en in de Lekke Ketel logeerde, heb ik een boek gevonden over het creëren van je eigen spreuken,’ leg ik uit. ‘Ik ben begonnen met oefenen op een stuk vlees. Maar vanmiddag,’ ik stroop mijn eigen mouw ook op, ‘heb ik het geprobeerd op mezelf.’
‘Nee maar, dat is een uitzonderlijk stukje toverkunst, Robin,’ zegt Perkamentus prijzend, en hij kijkt Severus aan, ‘dit kan de vrijheid van veel ex-dooddoeners betekenen.’ ‘De familie Malfidus, bijvoorbeeld,’ zeg ik vrijwel meteen, en nu kijken ze me allebei aan. ‘Kom op, jullie gaan me toch niet vertellen dat jullie echt niet weten dat zij er geen zin meer in hebben?’ zeg ik, van de een naar de ander kijkend. ‘Al sinds Draco die opdracht heeft gekregen van Vol- Jeweetwel zijn zitten zijn ouders er niet helemaal meer in.’
‘Hoe het ook zij,’ glimlacht Perkamentus, ‘je spreuk komt net op tijd. Severus en ik hadden het erover je in veiligheid te brengen vóór de Kragge’s komen om les te geven. Want ik heb begrepen dat Hij-Die-Niet-Genoemd-Mag-Worden hen heeft aangesteld als de nieuwe professors.’ Ik knikte, dat had Severus me ook al verteld. Maar eigenlijk wilde ik hem niet wéér moeten missen. Blijkbaar konden ze dat aan mijn gezicht zien, want Perkamentus zei: ‘hij zal natuurlijk zo vaak mogelijk langskomen.’
‘En waar moet ik heen dan?’ vroeg ik, en sloeg mijn armen over elkaar. ‘Dat mag je zelf beslissen,’ antwoordde Severus. ‘Maar waar het op neerkomt, is dat ik je niet hier wil hebben, waar de Kragge’s je constant op de lip zitten.’ Ik deed mijn mond open om te protesteren, maar hij stak zijn handen op, ‘Robin, je hebt me iets beloofd, een paar weken geleden, weet je nog?’
Ging hij me daar nu aan houden? ‘Sev…’ zei ik zacht, maar hij schudde zijn hoofd. ‘Maak het alsjeblieft niet moeilijker dan het nu al is,’ zei hij, en hij draaide zich om. Een teken dat hij het er minstens zo moeilijk mee had als ik. ‘Dan wil ik naar de ouders van Tops,’ zei ik uiteindelijk zacht. ‘Maar Severus, ik wil dat jij de Geheimhouder wordt.’
Hij knikte, ‘dat spreekt voor zich.’
‘En je moet een goede smoes hebben voor Jeweetwel.’
‘Ga je het nu van me overnemen?’
‘Misschien kun je een necroot voor laten doen als mij? En dan vervolgens vermoorden,’ zei ik, waar dit hele plan ineens vandaan kwam wist ik ook niet, maar ik wist dat het zou werken. ‘Als Jeweetwel dan de Prior Incantatem op je toverstok gebruikt om te zien welke spreuk je als laatste gebruikt hebt, ziet hij dat dat de Vloek des Doods was, en dat je hem hebt afgevuurd op mij, natuurlijk.’ De mannen keken me aan, alle schilderijen keken me aan. Ik voelde mijn ogen branden. ‘Bij Merlijns baard, jongen, je hebt een vrouw met hersens aan de haak geslagen!’ zei Firminus Nigellus. Ik kon een glimlach niet onderdrukken. ‘In deze moet ik Firminus gelijk geven,’ zei Perkamentus met twinkelende ogen. Uit mijn zak haalde ik een verloren Galjoen, sprak er een spreuk over uit, en gaf hem aan Severus, ‘lees de zijkant eens?’
Hij keek me aan, nam het muntstuk aan, en keek op de zijkant. ‘Zo kunnen we communiceren,’ las hij hardop voor, en ik zag een glimlach om zijn lippen spelen. Uit een la pakte hij een fluwelen zakje, en gaf me nog een Galjoen, zodat ik die voor mezelf kon betoveren.
‘Ik meen me te herinneren dat Draco ook zo’n munt gebruikte om met de dooddoeners te communiceren,’ zei Perkamentus, die toe had gekeken. Ik knikte, ‘maar ik heb het idee van Hermelien, die het idee had dit te gebruiken voor de Strijders van Perkamentus,’ zei ik, terwijl ik de Galjoen in mijn zak stopte, ik beet op mijn lip. ‘Ik heb één probleem. Ik weet niet waar de ouders van Tops wonen.’
‘Ik kan je brengen,’ zei Severus. ‘Vanavond nog.’
Dat was snel… moesten we zo snel alweer afscheid van elkaar nemen. Aan de andere kant, Zweinstein zou al snel weer beginnen met haar lessen, overmorgen al, om precies te zijn. En waarschijnlijk zou het de Kragge’s niet ontgaan dat ik, nou, dikker zou gaan worden. Dus ik knikte, ‘afgesproken.’

Die avond, waren we beide behoorlijk stil. En aan de manier hoe hij mijn hand vasthield, kon ik voelen dat hij me liever niet los wilde laten. Maar we wisten ook dat het afscheid onvermijdelijk zou zijn. ‘Heb je alles?’ vroeg hij, toen we door het hek waren, en op het punt stonden te gaan verdwijnselen. ‘Zoveel heb ik niet, Severus,’ glimlachte ik, ‘het hoognodige, en twee flessen slaapdrank, mocht dat nodig zijn.’ Hij knikte, ‘oké, ben je er klaar voor?’ Ik knikte, en met een pang verdwenen we in het niets.
Ik had me hun huis in mijn fantasie anders voorgesteld. Maar, het viel me niets tegen. Ik hield Severus’ hand stevig vast, ‘je weet wat je moet doen, toch?’ vroeg ik trillerig. ‘Jouw vermoorden,’ zei hij nuchter, en ik voelde zijn ogen op me gericht. Ik knikte, ‘ja, mij vermoorden…’
Hij drukte een kus op mijn voorhoofd, ‘het komt wel goed,’ zei hij zacht, ‘ik kan en ga hier niet verder. De rest moet je alleen doen.’
‘Ja,’ mijn stem was niet meer dan een fluister. Severus hield zijn Galjoen omhoog, ‘zo heel ver zijn we niet van elkaar verwijderd,’ zei hij. Ik omklemde die van mij, en schudde mijn hoofd, ‘reken maar dat ik een lastpak wordt.’
‘Ik had niet anders verwacht.’ Ik keek hem op, en even, heel even ging ik op mijn tenen staan, en gaf hem een snelle kus, ‘ga,’ ik voelde tranen branden, ‘ga, voor ik me bedenk en achter je aankom.’ Langzaam liet hij me los, en verdween zijn warmte. En ik stond helemaal in de donkere straat op het moment dat hij verdween in het niets. Opnieuw keerde ik me naar het huis, nou- daar ging ik dan. Ik moest al mijn moed bij elkaar rapen om naar het huis te lopen, over het tuinpad, en aan te bellen. Ik hoorde gestommel, gerommel, en stemmen.
‘Wat is het wachtwoord?’ hoorde ik een mannenstem zeggen. Shit, daar had ik niet aan gedacht. Wat was ik stom! Mijn hart zonk in mijn schoenen, en ik wist even niet wat ik moest zeggen. ‘Wat is het wachtwoord?’ werd er nu iets dringender gevraagd. ‘Ik- het spijt me, dat weet ik niet,’ zei ik heel eerlijk. ‘Ik-kwam hier in de hoop dat jullie me konden helpen.’
‘Wie ben je?’
‘Robin.’
‘Montange?!’
‘Ja, die.’
Het bleef even stil aan de andere kant van de deur, en ik kon opnieuw stemmen horen achter de gesloten deur. Maar wat er gezegd werd kon ik niet verstaan. ‘Waarom zouden we een dooddoener binnenlaten?’ zei een vrouwenstem, ze klonk niet per se onvriendelijk, maar liet wel merken dat ze wist wie ik was.
‘Houd uw oog voor de opening van de brievenbus,’ zei ik. Ik liep een stukje achteruit, en stroopte mijn mouwen op zodat ze mijn armen, die nu geen Duister Teken meer bevatte, konden zien.
‘Dat-dat is onmogelijk!’ riep de mannenstem weer, ‘dat-dat is-’
‘Magie,’ maakte ik zijn zin af. Nu ging de deur wel open, en kon ik voor het eerst kennis maken met de ouders van Nymphadora Tops. Ted Tops en Andromeda Zwarts. Maar zij kon absoluut niet met haar zussen Bellatrix en Narcissa onder doen. En ze had het knappe hoofd overduidelijk ook geërfd van de Zwartsen. ‘Dus jij bent de Robin waar we zoveel over horen,’ zei Ted Tops. ‘Eh-waarschijnlijk?’ zei ik voorzichtig. ‘Wat doe je hier?’ Andromeda sloeg haar armen over elkaar. ‘Onderdak vragen,’ zei ik opnieuw voorzichtig, ‘ik-eh- ik ben gevlucht, zeg maar.’
Hun ogen werden groot, ‘en je hebt het na kunnen vertellen?’ vroeg Ted. ‘Dat lijkt me wel,’ zei ik met een klein glimlachje. ‘Ik heb een spreuk ontwikkeld die het Duistere Teken van de huid kan verwijderen, alleen ik ken hem, niemand anders. Dus er kan geen misbruik van gemaakt worden.’
‘Wie weten er allemaal dat je hier bent?’
‘Niemand,’ zei ik meteen, ‘ik heb ervoor gezorgd dat ik vluchtte op een tijdstip waarvan ik wist dat er het minst, nou, bewaking was, bij gebrek aan een beter woord. Ik heb de Imperius uitgesproken over Arduin, dus die herinnert zich morgen niks meer. Zelfs niet dat hij een uur lang op zijn luie achterste heeft zitten slapen.’
Ik zag het wantrouwen langzaam uit hun blikken verdwijnen, en ze leken wat relaxter te zijn. Andromeda was de eerste die een stapje opzij deed, ‘binnen mag je ons rustig alles vertellen wat dat allemaal is tussen jouw en Severus Sneep,’ zei ze. Ted glimlachte, en volgde haar voorbeeld. Ongelofelijk, het was me gelukt. Ik had hun vertrouwen terug gewonnen. Dankbaar liep ik naar binnen, maar durfde niet helemaal uit mezelf de huiskamer in te lopen, dus wachtte ik op hen, tot ze de deur weer magisch beveiligd hadden. ‘Ik heb thee binnen staan,’ zei Andromeda, en zij ging me als eerste voor. Een beetje opgelaten volgde ik haar naar binnen. Maar ik was niet voorbereid op de schok die me daar te wachten stond.
‘Hoe halen jullie het in je hoofd een aanhanger van Jeweetwel in huis te halen!?’ Sirius stond voor mijn neus, en hij zag er woedend uit.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.