FanFic.nl

All The Little Lights

Racen naar huis [The Legend of Korra]

Op maandag had Mako naast zich gekeken en tot zijn verbazing moeten concluderen dat Korra er niet meer was. Ja, de gedimde lampen en monotone stem van de professor hadden hem slaperig gemaakt, maar hij was toch niet zo diep weggezakt dat hij Korra’s vertrek helemaal gemist had?
Kennelijk toch wel. Rijen studenten dromden over de trap naar beneden, de zaal uit, maar tussen de hoofden spotte hij Korra’s donkere haar niet. Zijn gefronste wenkbrauwen weerspiegelden in zijn smartphonescherm terwijl hij zich met de meute mee naar buiten liet voeren. Snel tikte hij een berichtje naar zijn beste vriendin.
Ze reageerde wel - uiteindelijk. Het was uren later en Mako zat diep over zijn studieboeken gebogen. Normaal zou hij het geluid uitgezet hebben om de verleiding zo klein mogelijk te houden, maar momenteel vond hij Korra’s vreemde gedrag iets belangrijker. Ze was nog nooit eerder weggegaan zonder iets van zich te laten horen.
Toen hij haar er ‘s avonds naar vroeg, verontschuldigde ze zich enkel met “ik bedacht me plotseling dat ik iets moest doen, sorry.” Hij had het daarbij gelaten. Korra was wel vaker een tikje chaotisch.
Maar de dagen erna was ze bijna net zo snel weer verdwenen. Hij was haar niet meer van het ene op het andere moment kwijt, maar voor rustig rondhangen met een beker koffie, wat ze normaal deden, had ze plotseling geen tijd. “Korra, relax, de examens zijn nog mijlenver weg!” riep hij haar op donderdag na. Ze reageerde echter niet.
Toen ze ook na het college van vrijdagmiddag meteen wegliep, had Mako er genoeg van gehad. Hij was wel met hun vriendengroep meegegaan om iets te gaan drinken, maar na één glas stond hij alweer op, excuseerde zich en pakte de bus naar Korra’s kamer.
Ze leek te schrikken toen ze de deur opendeed. “Ha, Mako! Wat doe jij hier?”
“Hé. We gingen wat drinken in de stad, maar je was meteen weg. Wil je misschien toch komen?” Eigenlijk wist hij al wat haar antwoord zou zijn, maar toch zette hij zijn vraag kracht bij met: “Er was geen bal aan zonder jou.”
“Sorry, ik kan niet!” zei Korra meteen. “Te druk, je kent het wel.”
“Korra, gaat het wel goed? Je hebt de hele week al zo’n haast om weg te komen na de colleges, hebt geen tijd om af te spreken. Is er iets?”
“Nee, dan had ik dat toch wel gezegd,” zei ze geïrriteerd.
Mako zuchtte. “Mag ik misschien binnenkomen? Ik heb toch niet zo’n zin om terug te gaan naar de stad.”
Korra leek te aarzelen. “Nou…”
“Er is dus wel iets. Waarom ontloop je me?”
“Ik ontloop je niet! Kom maar binnen.”
Met opgetrokken wenkbrauwen volgde hij haar. De kamer zag er niet anders uit dan anders: rommelig, met haar studieboeken als een onaangeraakte stapel in de hoek.
“Oké, dit klinkt misschien een beetje stom,” begon ze zacht, “maar ik moet je aan iemand voorstellen. Mako, dit is Asami.” De wereldberoemde autocoureur zwaaide vanaf het beeldscherm naar hem.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.