FanFic.nl

A Million Little Pieces

[11/09/2015][A Song of Ice and Fire] Wacht

“Wacht.”
Ik moet nog even mijn jas dicht knopen, mijn broek aantrekken, mijn ontbijt opeten of opruimen. Mijn schoen zit niet lekker, ik ben iets vergeten, ik wil nog niet weg. Wacht even. Wat vertellen we aan Thormund? Wacht, wacht, wacht.
Wacht.
Een stemmetje in mijn achterhoofd toen ik je voor het eerst zag; toen ik op het punt stond om je te doorboren met een dolk. Later, toen ik onder het breken van mijn Eed vandaan probeerde te komen. Wacht, het is te koud. Wacht, iedereen kijkt en luistert en ruikt en weet. Wacht, ik wil niet, ik durf niet, ik kan niet – woorden die ik nooit hardop gezegd heb, maar die jij wel degelijk hoorde, voelde, proefde.
Wacht.
Wacht, we kunnen deze onschuldige man niet zomaar vermoorden. We kunnen hem laten gaan en dan kan hij geen kwaad doen, toch? Wacht, ik heb mijn Eed aan de Wacht al verbroken, ik wil niet ook nog de eer die mijn vader me heeft meegegeven besmeuren. Ik wil niet, ik kan niet –
Wacht, wacht, wacht.
Als ik terugga, kan je mee. Ik smokkel je mee, breng je onder in één van de leegstaande forten van de Wacht; je kunt een leven opbouwen als Speervrouw, je zult door iedereen behandeld worden als een gelijke. Je zult niet hoeven knielen, je zult alleen hoeven werken, hoeven accepteren dat je je Broeders en Zusters niet kunt vermoorden, hoeven, kunnen –
Wacht.
Wacht, ik wil je nog zo veel laten zien. Ik zal je meenemen naar Winterfel, waar ik opgegroeid ben. Ik zal je laten zien in welke kamer ik sliep, in welke kamer ik altijd lachte met Arya, in welke tuin ik heb leren zwaardvechten en in welke zaal ik altijd at. Ik zal je de keuken laten zien, waar ik met Sansa altijd citroencakejes stal. Ik zal je laten zien waar mijn vader zijn belangrijke gasten ontving en waar zijn vrouw meestal zat. Ik zal je vertellen dat ik die kamer altijd ontliep omdat ze mij niet mocht en ik zal je laten zien waar ik buiten speelde met Robb en waar ik de wolvenpups gevonden heb in het bos.
Wacht, ik wil je nog zo veel laten zien.
Wacht, ik wil nog zo veel met je delen.
Wacht, ik zal je naar de maester brengen. Hij zal weten wat hij moet doen en hij zal je helpen zodat ik je mee kan nemen naar Winterfel. Misschien zullen we op een dag zelfs Koningslanding bezoeken, jij aan mijn arm als mijn prinses, ik aan jouw arm als jouw prins. Ik wil weten hoe je eruit ziet in zwart leer, met zwarte laarzen en een zwarte band in je haar. Ik wil zien hoe we samen verdwijnen in de zwarte schaduwen waar de kleur van je kleding vervaagt tot triviale achtergrondinformatie.
“Wacht,” zeg ik met brekende stem, terwijl mijn eerste traan op je wang kapot spat.
De goden schudden hun hoofden en weigeren mijn gebed aan te horen, lachen me uit.
Je wacht niet.

Reacties: