FanFic.nl

The 500 Challenge

Niet meer wachten

“Mama, wacht!”
Maar mama wacht niet, dat doet ze nooit. Zwarte haren wapperen terwijl ze naar beneden loopt. Het kleine meisje houdt ze niet bij en volgt langzaam.
“Nayla, schiet op!”
Ik kan niet sneller, denkt ze. Mama wacht niet meer, als ze beneden komt zit ze al in de auto. Ze kruipt achterin en nog voordat ze de gordel om heeft rijdt mama al weg. De kijkt op de digitale klok van de auto en ziet dat het half zes is.
Als ze bij het station aankomen stappen ze uit. Mama sluit af en wacht niet op haar dochter.
“Mama, wacht!” Ze kan niet sneller, ze is nu eenmaal niet zo groot, zelfs nu ze elf is niet. Maar mama wacht niet. Niet op haar, mama wacht op iemand anders.
Zij ook. Als ze het dranghek door zijn, zien ze dat de trein er nog niet is.
Dus wachten ze.
Haar veter is los, mama strikt hem en kust op haar hoofd. Ze is blij, zenuwachtig en opgelucht dat ze op tijd was. De trein komt binnen gereden. Ze blijven staan wachten totdat hij uit de massa tevoorschijn komt met zijn hutkoffer en uil.
Ze rent op haar broer af en vliegt hem om de hals. Mensen lachen, maar zij glimlachen alleen maar naar elkaar, zes maanden elkaar niet zien is veel te lang. Ze wachten tot mama bij hen is.
“Hoe was school?”
“Fantastisch!” De zoon grijnst en slaat een arm om zijn één jaar jongere zusje heen, gezamenlijk lopen ze door het dranghek. Afscheid is genomen, brieven schrijven was de belofte, tot één september.
Gedrieën lopen ze terug naar de wachtende auto, en terwijl zij achterin kruipt en wacht tot de bagage is ingeladen voelt ze een kriebel opkomen, over twee maanden mag zij ook gaan!
Nog acht weken wachten!
Ze rijden rustig terug naar huis. Als ze voor een stoplicht wachten vertel hij over de lessen, over de leerlingen, over het kasteel, over avonturen. Zijn favoriete les is bezweringen en zijn minst favoriete is Geschiedenis van de Toverkunst.
De auto zal wachten om hen opnieuw naar het station te brengen. Ze wachten op de lift die hen naar de derde verdieping brengen zal.
“Mama, wacht!” Ze zal de zin een jaar lang niet hoeven roepen om op tijd op school te komen, om naar beneden te lopen, om iets te zeggen wat voor haar belangrijk is. Zal zij ook kunnen wachten?
Wachten tot ze naar de toverschool mag? Wachten tot ze eindelijk achttien is? Wachten tot ze eindelijk haar echte achternaam mag gebruiken? Tot ze groter is?
Ze hoopt het.
Mama hoopt ook.
Hij niet, hij heeft gewacht en opgegeven, wat komt, dat komt. Hij geeft haar een foto van het kasteel, eentje waar hij er ook een van heeft. Mama wacht met het eten, terwijl ze de foto's boven hun voeteneinde hangen.
Voor hem is het thuis.
Voor haar wacht het kasteel als een trouw huis.
Voor Rebella Potter was het thuis.
Wachten is voorbij.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.