FanFic.nl

Rebella Potter

Hoofdstuk 18: Kiss, bangbang and back 'home'

"Wat is er met hem gebeurd?" Meisjes wezen Sirius de volgende dag na alsof hij een interessant studie object was. Ik grijnsde en verhief mijn stem.
"Hij heeft meisjes in het nauw gezet en onschuldig strafwerk gegeven!"
Lily die naast me liep proestte het uit en hield zich met moeite overeind aan de muur. Sirius draaide zich woedend om, ik grijnsde en stak liefjes mijn middelvinger op. Diverse meiden dropen geschokt en teleurgesteld af. Remus die het allemaal met lede ogen aan zag zuchtte diep.
"Kom op, Sluipvoet, zoek nou geen ruzie met iemand die je moeiteloos verslaat."
Goh, er was iemand met hersens. Ik was egoïstisch bezig, dat wist ik donders goed. Maar het enige wat zowel James als Sirius hoefde te doen was hun excuses aanbieden aan iedereen die ze ooit gekwetst of gepest hadden. Dus ook Severus, niet dat die laatste het na gisteren nou verdiende, maar dat was bijzaak. Lily, Roos, Lizzie en ik vormde vanaf die dag het tegenpool van de vier vrienden. Lizzie en ik leerde de meiden hoe ze faunaat konden worden, leerde ze hoe ze ongezien van de ene kant van Hogwarts naar de andere kon komen, maar bovenal leerde we ze hoe ze mierzoet wraak konden nemen op de 'stoutertjes' zoals we ze noemden.
Het laatste examen, Astronomie, was net als de lessen na zonsondergang. Wij vieren namen plek, die het verst van de jongens af was. Remus trok me het meest aan, hij zag er ongelukkig uit, waardoor ik me bedacht dat hij in feite geen aandeel had. Ik zat al een tijdje met het idee te spelen om met hem te praten. Ik keek even naar de examinator die nog in gesprek was met professor Astronius, waarschijnlijk over het feit dat het bewolkt was. Ik stond op en liep naar Remus toe.
"Rebella!" Sirius leek opgetogen over mijn komst maar ik gaf hem een blik die hem toch maar weg deed kijken.
"Remus?" Ik wachtte tot hij reageerde, wat direct erna was.
"Ik wil graag dat je weet dat ik niet boos op jou ben, jij hebt niks verkeerd gedaan." Hij glimlachte bleekjes, stond op van zijn stoel en omhelsde me.
Toen de examinator ons waarschuwde dat we gingen beginnen liep ik terug naar mijn stoel. Het was een begin, een start. Misschien dat het meer zou worden, geen idee.
Het examen ging goed, makkelijk zelfs. Ik treuzelde bij het inpakken van mijn spullen om alleen met Remus terug te gaan naar de slaapzalen. Ik had een hoop met hem te bespreken. De meiden waren niet voor niets mijn vriendinnen en vertrokken.
Remus wachtte op onderaan de trap op me en een poosje liepen we zwijgend naast elkaar, wennend aan de koude spanning die tussen ons in hing als bevroren haren van een doxy. Ik zweeg en genoot in diepste geheimenis voor het prettige gevoel dat ik kreeg terwijl Remus in dezelfde stilte naast me liep.
"James is verdrietig." Remus bleef op een portret en standbeeldloos kruispunt staan.
"Dat weet ik," ik bleef staan en stak mijn handen in mijn zakken. Ik had als tweelingzus immers exact hetzelfde gevoel.
"Je gaat het niet goed maken he?" Remus kopieerde mijn houding en keek me onder zijn wimpers door voorzichtig aan, alsof ik ook hem een kaakslag zou geven.
"Ik heb niks fout gedaan, ik heb Sirius geslagen, en James vervloekt, maar misschien moeten die twee even nagaan wáárom ik dat deed." Ik keek naar De Grijze Dame die dromerig uit een nu verlaten lokaal kwam zweven en weer door de tegenoverliggende muur verdween.
"Wat kunnen ze doen om je vergeving te krijgen?"
"Door iedereen die ze ooit hebben gekwetst of gepest hun excuses aan te bieden." Ik haalde mijn handen uit de zakken en sloeg mijn armen over elkaar.
Remus knipperde even met zijn ogen, keek me wantrouwig aan, maar knikte toen.
"Dus ook jou, Lily en Sneep?"
"Sneep, niet persé, maar beter van wel, Lily... wat mij betreft wel, maar of zij het doet is een tweede, en ik zal de laatste zijn aan wie ze het moeten vragen." Ik keek hem onbewogen aan, zou hij beseffen dat hij geen partij hoefde te kiezen?
"Ik zal ze het zeggen..." Remus keek naar zijn voeten, mijn blik ontwijkend.
"Doe dat, Remus, doe dat." Ik pakte zijn kin en drukte een kus op zijn bleke, ingevallen wang en liep terug naar de toren van Griffindor. Het laatste examen was achter de rug, de stress was voorbij.

De dagen na het examen gonsde het van luilekkerland, rust, angst voor de buitenwereld en hormonen over het hele terrein. Natuurlijk ging dat gespaard met een berg aan geruchten. Er waren zelfs een paar naïeve tweedejaars die beweerden dat professor Dumbledore met professor Anderling ging. Maar die werden snel in de doos met idiotie gedumpt. Echter het gerucht dat Remus en Sirius ruzie hadden stak wel op en behield mijn interesse. Niet dat ik er wat aan deed, oh nee, dit was hun eigen rotzooi. Noch James, noch Sirius had zich laten tonen mijn vergeving te willen. Wel werden ze eenmaal door professor Slakhoorn betrapt op het beheksen van Severus zijn schoenen. Lily lachte erom, ze had sinds die middag aan het meer bewust geen contact meer met hem gehad. Die fout bezorgde Sneep meer ellende, want blijkbaar had haar lachen mijn rare broer ertoe aangespoord om hem meer te pesten. Dus nam Lily wraak om hem strafwerk te geven om tot aan de vakantie elke avond haar een heel heel nauwkeurig verslag te geven over zijn momenten dat hij pestte. Ik wist dat hij daarmee nog een volle maan moest missen, maar Remus had mij en Lizzie gevraagd bij hem te zijn, aangezien Anderling, Sirius ook strafwerk had gegeven vanwege het niet maken van de juiste opdrachten en wel uit te gaan met drie meiden uit Ravenklauw. Ik negeerde de drie jongens volledig en vertrok met Lizzie de avond van volle maan naar het Krijsende Krot, Remus was er al.
"Hey," de gewone begroeting klonk uit drie monden tegelijk. Ik grijnsde, dit was enigszins normaal. Lizzie trok haar Hogwarts gewaad uit en gooide hem achteloos over een gammele stoel. Ik zakte op het bed dat meer gehavend dan heel was en trok mijn schoenen uit. Remus keek even toe maar volgde toen ons voorbeeld. Wellicht zouden de kleren nu meer heel zijn dan wanneer we ze aan zouden laten. Remus keek nog eenmaal op zijn horloge voordat hij hem op de stapel met kleren lieten vallen.
"Bijna tijd," zijn stem was schor en trilde. Ik had nu niks anders aan dan een hemdje en ondergoed. Ik omhelsde Remus tegelijk met Lizzie. Zo stonden we in de donkere ruimte van het Krijsende Krot, armen als reddingsboeien om elkaar heen. Troost gevend waar er geen was. Kou rolde de kamer in en ik sloot mijn ogen, onwillekeurig wist ik dat het tijd was. Ik schoot uit de cocon van warmte en rolde mezelf op achter het bed.
Hoewel ik inmiddels acht manen omgevormd was tot een onnatuurlijke wolf nam dat niet weg dat de negende maan erger was. Lizzie had zich omgetoverd tot haar vossen gedaante en Remus zat als niet-Remus in een hoek te trillen.
De pijn die snel door mijn ledematen geschoten waren verdween. Mijn menselijke brein bleef achter op de vloer achter het bed in het Krijsende Krot.

Mijn dierlijke brein nam me over en schoot grommend overeind toen de deur openzwaaide en er een hinde en een tijger in de opening stonden. Ik liet mijn haren rechtop staan. Even leken de twee achteruit te deinzen toen er naast me een vos en een wolf opdoken. Maar toen leek de hinde iets te herkennen en liep de kamer in. Groette eerst de vos doe haar neus tegen de ander haar neus te drukken. Ik hield mijn kop scheef, nieuwsgierig kwam ik dichterbij. Dit was een hinde, maar geen normale hinde. We drukten elkanders neuzen tegen elkaar en ik voelde iets diep en vertrouwds door me heen gaan. De tijger die besloot dat de kust veilig was volgde het voorbeeld van de hinde.
Als je me die dag had gezegd dat ik de volgende ochtend wakker zou worden in het Krijsende Krot met Remus, Lizzie, Lily en Roos om me heen had ik je vierkant uitgelachen. Toch was dat het geval toen ik die ochtend mijn ogen opende.
Bizar genoeg was het eerste wat ik dacht dat we moesten opschieten voor de les Transfiguratie. Tot zacht gekreun aan mijn voeten me die richting liet kijken en ik in het slaperige gezicht van Lily keek. We grijnsde tegelijk. Was het niet vreemd dat ik elk detail van afgelopen nacht herinnerde?
Het was pijnlijk geweest om te transformeren, maar daarna was het lachen geblazen. Vage beelden van twee wolven die elkaar staart najoegen doemde op uit mijn nog half slaap stand en ik duwde me moeizaam overeind. Een hand gleed van mijn buik.
Een hand die ik herkende als een Remus Lupos hand. Ik glimlachte, dit was goed.

Dat we vier weken later in de trein zouden zitten met mij als kampioen chagrijn had ik niemand kunnen voorspellen. Want hoewel ik James en Sirius via Remus had laten weten wat mijn voorwaarden tot vergeving waren, hadden ze dat tot een uitdaging aangenomen door de pesterijen te verdubbelen. Lily en de andere klassenoudsten kwamen net als de leraren en hoofdmonitoren om in het oplossen van vervloekingen, gepeste leerlingen en opgeblazen toiletten. Diverse malen had ik geprobeerd hen tot rede te brengen, maar er leek geen houden aan. En nu zou ik twee maanden met werelds grootste eikel opgescheept zitten. Mijn ouders hadden me een brief geschreven waarin ze vertelden dat ik beter een andere plek kon vinden aangezien zij het komende twee maanden gigantisch druk zouden hebben. Het lot besloot anders, Lizzie ging met haar ouders en Remus naar Nieuw-Zeeland, Lily haar ouders leek het beter om geen vriendinnen mee te nemen vanwege haar zus, die steeds meer een hekel aan haar kreeg en Roos zou de hele zomer met haar neef een trektocht maken door Engeland. Ik was de hele dag stil geweest en keek nukkig uit het raam zonder de voorbij flitsende heuvels, bomen of dorpen te zien.
Een aantal uren geleden had het ruige Schotse landschap plaats gemaakt voor de steeds nettere omgeving van centraal Engeland. Ik wou dat ik kon blijven zitten en terug kon gaan naar de school.
"Oh, kom op! Rebella, het zijn slechts twee maanden!"
Ik zuchtte, Lily had gelijk, ik moest niet klagen, ik leefde nog, had een mogelijkheid om te leven als vrouw en ik had een scherper verstand dan mijn broer.
"Je hebt gelijk, dankje Lily."
"Mocht het echt mislopen, well, er is een plek waar je altijd terecht kan," het nichtje van mijn vriendje grijnsde ondeugend.
"Oh, waar dan?" Ik keek haar sceptisch aan, ondertussen een pompoentaartje van Roos aanpakkend.
"De Lekke Ketel, natuurlijk." Lizzie grijnsde vanuit haar luie positie, benen op de bank tegenover haar, onderuit gezakt en armen achter haar hoofd gevouwen. De grijns was onmiskenbaar en uitdagend.
"Damn! Dat ik daar niet eerder aan heb gedacht!" Ik schoot in de lach, de toekomst was nog ver weg, het zonnetje scheen, ik was met mijn vriendinnen en we konden zeggen wat we wilden zonder op onze woorden te hoeven letten.
De trein remde een uur later steeds meer af en tegen de tijd dat we onze spullen verzameld hadden, de koffers uit de bagagerekken hadden gehaald en ons naar het gangpad begaven, waren we in Londen aangekomen. Toen de trein stil stond hielp ik een paar ex-eerstejaars hun koffers uit de trein tillen en keek of ik heel toevallig mijn ouders zag.
Natuurlijk was het niet het geval en ik nam de tijd om afscheid te nemen van de meiden. Ook een aantal andere jaargenoten uit Ravenklauw en Huffelpuf nam ik afscheid van, want hoewel ik ze niet tot mijn vriendenkring rekende telde ze wel mee als 'aardig'.
"Lily, maak je geen zorgen, ik red me wel, ik ben met meneer klootzak opgegroeid dus ik overleef het wel."
"Oké, belooof me wel dat je zult schrijven!"
"Tuurlijk! Schrijf jij ook?"
"Ik zou niet weten wat ik anders moest doen in twee maanden."
"Loltrappen?"
"Hm, misschien kan ik professor Anderling vragen of ik mijn ouders huis mag beschermen..."
"Da's een best goed idee," we namen afscheid toen we het dranghek alweer door waren en ik Roos omhelsde.
"Doe je de Groene Huisdraak de groeten van me, Roos?" Ik grijnsde, Roos lachte en zwaaide gedag. Twee maanden leken nu wel erg lang.
Lizzie knuffelde me plat en ik wist dat ze zwijgend tegen me zei dat áls de jongens te ver gingen dat ik haar altijd kon opzoeken.
Ik keek de meiden met een brok in de keel na, en begaf me toen naar spoor vier die me verder westwaarts zou brengen. Naar James keek ik niet eens om, die idioot zorgde zelf maar dat hij thuiskwam.
Net voordat ik de trein in wou stappen werd ik van achteren omhelst. Ik schoot in de lach.
"Hoe hard heb je gerend om dit te kunnen doen, Maanling?"
Hij lachte en liet me los, ik omhelsde hem nu met onze gezichten naar elkaar toe.
"Ik wist dat je deze trein zou nemen, vandaar."
"Ah, je hebt erover nagedacht."
"Min of meer, maar Rebella, je hoeft niet met de trein, mijn oom en tante hebben nog wat brandstof over, dus hier," Remus drukte me een miniscuul zijde-achtig gouden tasje in de hand en trok me met mijn hutkoffer en uil mee naar een dranghek naar het magische perron 7 ½. In een wachtkamer stopten we bij de haard.
"Remus?"
"Ja?"
"Vergeet niet te genieten van je vakantie."
"Ik zal het proberen, jij ook?"
"Maak je over mij maar geen zorgen, ik ben een harde. Maar doe of doe het niet, er is geen proberen."
"Ik hou van je." Remus pakte mijn gezicht tussen zijn handen en drukte een kus op mijn mond. Even stond ik doodstil en kuste toen terug.
Dat ik een kwartier later de haard in stapte me natte wangen verbaasde me niet.
Hallo eenzaamheid, hallo zomer, misschien tijd voor wat T-Rex muziek als ik op mijn kamer was.

Reacties:

hpyasmine12 zei op 29 dec 2015 - 19:35:
Moet er zelf ook van huilen.., Dit is echt zo mooi... x En James die jerk.
Damnit. En Remus.. Ik denk dat ik zelf ook verlieft op hen wordt.. Haha oeps

narcissa zei op 28 sep 2015 - 18:23:
Waarom houd ik toch zo van dat gerucht dat de tweede jaars verspreiden. Ik moest echt lachen bij het idee dat Perkamentus en Anderling iets zouden hebben, maar toch vind het stiekem wel een erg leuk gerucht. Wel stoer dat Lily en Roos nu ook in een faunaat kunnen veranderen, dat is voor Rebella ook wel fijn.
Ik vind haar en Remus echt super lief samen!!
Het was leuk om hier weer eens een hoofdstuk van de kunnen lezen.