FanFic.nl

Secrets x HP

Hoofdstuk 1 Cecilia

Met een luide plof landde ik op mijn hutkoffer, in de hoop het eigenwijze ding eindelijk dicht te krijgen. Mijn koffer puilde uit van allerlei soorten Dreuzelsnoep, dat ik bemachtigd had op een enorme roddelmarkt, in een nabijgelegen stad waarvan ik de naam en ligging al lang vergeten was. Het geld dat ik ervoor gebruikt had, had ik gekregen van Mevrouw van Straaten, het hoofd van het weeshuis waar ik elke vakantie verbleef. Het was een oud, rood, bakstenen gebouw met donkere dakpannen, en hoge muren die schuilgingen achter een enorm hoge, dikke laag klimop, waardoor het voor mij en mijn medehuisgenoten erg makkelijk was te ontsnappen. Natuurlijk had Mevrouw van Straaten dit altijd door, aangezien we de dag erna slaperig en met donkere kringen onder onze hangende ogen aan tafel verschenen, een kwartier nadat het ontbijt afgelopen was. Hoewel ik tegenwoordig best goed was in het naar buiten komen om te kunnen leren.
Mevrouw van Straaten was al lang bekend met Zweinstein. Zij ving de ongelukkige wezen op, die op een dag een brief zouden krijgen. In de schoolvakanties was het huis overvol, de overige dagen waren de gangen leeg, de bedden onbeslapen en de kledingkasten leeg.
Ik trok nog een laatste keer aan de rits van mijn koffer, die eindelijk meegaf. Vanaf de overkant van de kamer staarde Mila, mijn kamergenoot, me bedenkelijk aan. Onze kamer was niet erg groot, en haar ogen waren groot en blauw.
Ze was een klein, gezet meisje met een haakneus en enorme grijze koeienogen en knalrode krullen. Ze was onmiskenbaar een Huffelpuf, en ontzettend aardig.
Het was een vreemde verzameling gelaatstrekken, maar op een bepaalde manier was ze knap. Ik was precies het tegenovergestelde van Mila. Ik was lang, zo'n 1,80 meter, en had lang, donkerbruin haar dat in golven over mijn schouders viel.
Mijn ogen waren blauw, en ik was slank gebouwd, maar had ook zeker geen gebruik aan vrouwelijke rondingen. Ik was een Ravenklauw, en vrij standaard. Mensen vonden me knap, maar ik zag het niet.
In mijn ogen was ik standaard, ongelofelijk standaard. Bijna Niemand anders heeft een vliegtuigcrash overleefd.
Het was sneller gedacht als ik me besefte, en ik schrok ervan. Toch was het waar. Mijn ouders, die me meenamen op weg naar Sydney om daar vakantie te vieren.
We stapten over, en toen we er bijna waren, gebeurde het, net buiten de stad. De hulpdiensten kwamen snel. Maar mijn herinneringen waren weg voor een aantal dagen. Ik kon me niets meer herinneren van de vlucht, maar alles werd me verteld door de artsen. Andere familie was er niet, en als 8-jarig meisje had dat een grote impact op me. Een getraumatiseerd, jong meisje was een makkelijk doelwit.
Ik schudde met mijn hoofd. Ik moest hier niet over denken, dan zou ik gaan huilen, en dat mocht niet. Dat was 1 regel in dit huis. Niet huilen. Want als je hier eenmaal begon met huilen, bleef je huilen.


Dit was het eerste stukje, laat me weten wat je ervan vond. Tips mogen altijd, en ook kritiek is meer dan welkom! (:
X

Reacties: