FanFic.nl

500 words [Stand Alones]

[12-9-15] [Harry Potter] Sterren

De sterren zijn vanaf zijn plekje geweldig goed te zien. De jongen is er blij mee, want in de stad zijn ze niet te zien. Teveel lichtvervuiling en dat vindt hij maar al te zonde. Sterren zijn, zeker in vakanties, het hoogtepunt van zijn dag. Heerlijk in het veld liggen, een kleed onder zijn lichaam en dan maar kijken naar de sterren. Jarenlang heeft hij het alleen gedaan, omdat niet veel zijn nachtelijke energie bij kon houden. Hij had van zijn beste vriend verwacht dat hij dat wel kon, maar de jongen maakt altijd zoveel mee op school, dat hij het hem ook niet kwalijk neemt. Nu is hij echter niet alleen.

Naast hem ligt het meisje van zijn dromen. Al sinds dat eerste moment in de trein, wist hij dat hij haar wilde hebben. Ze was zo mooi, zo slim en wist hem en zijn beste vriend in bedwang te houden. Meestal. Hij glimlacht en legt zijn hoofd op zijn onderarm.
‘Waar denk je aan?’ hoort hij haar vragen.
‘Aan niets.’
‘Tuurlijk.’ Ze rolt haar ogen, dat weet hij bijna wel zeker.
‘Ik denk aan hoe ik zolang geleden al wist dat ik je voor mezelf wilde hebben.’
Ze lacht. ‘Daar lag ik nu toevallig ook aan te denken.’
‘Nee, je maakt een grapje.’
‘Nee, echt niet.’
Hij lacht alleen maar en richt zijn blik weer op de sterren.
‘Zijn ze niet mooi?’ vraagt hij dan, minuten misschien wel uren later.
‘Ja,’ antwoordt ze, ‘in de stad zie je ze niet.’ Er klinkt een snik door in haar stem en hij rolt naar zijn zij.
‘Hee hee, ik weet dat het je pijn doet, maar je hebt de juiste keuze gemaakt, oké?’
‘Ze zullen me nooit herinneren, Ron. Nooit.’
‘Ik weet het, ik weet het.’ Hij strijkt over haar haar en trekt haar dichter tegen zich aan.
‘Het spijt me.’
‘Het is niet jouw schuld.’
‘Alsnog spijt het me, Hermelien.’

Ergens in de verte klinkt een uil en de sterren stralen nog steeds.
‘Denk je dat het ons gaat lukken?’ vraagt hij voorzichtig.
‘Ik weet het niet. Jij?’
‘Ik weet het ook niet.’
‘We kunnen het wel, toch?’ vraagt hij. Hij klinkt onzeker.
‘Tuurlijk wel. We zijn Hermelien, Ron en Harry. We kunnen het wel,’ stelt ze hem gerust. Hij knikt en kijkt weer naar de sterren. Er krijst weer een uil.
‘Denk je dat de bruiloft morgen goed gaat verlopen?’ vraagt Hermelien.
Ron lacht. ‘Tuurlijk wel. Mijn moeder heeft alles tot in de puntjes voorbereid.’
‘Dat is zeker waar,’ ze staart naar de sterren, ‘ik heb alleen zo’n raar gevoel erover.’
‘Maak je nou maar geen zorgen. Alles gaat prima verlopen. Op misschien een geintje van Fred en George na, maar ik denk het niet. Ma zou ze vermoorden.’
Beiden lachen en Hermelien knikt. ‘Daar heb je gelijk in. Het zal wel niks zijn.’
Ron knikt en klimt dan overeind. ‘Kom, we gaan terug naar het Nest. Morgen vroeg op.’
Wisten zij veel wat nog zou komen gaan.

Reacties: