FanFic.nl

make me feel alive (shatter me)

[12.09.2015][Harry Potter] Groen en zilver

De tribunes zijn leeg, behalve voor één enkele persoon die, buiten het licht van zijn toverstok, volledig in duisternis gehuld is. Voor zijn hoofd zoemt een Gouden Snaai met verkreukelde vleugeltjes; het geluid echoot door het stadion en lost dan op in de nachtelijke stilte.
Wanneer zijn vingers om het gouden balletje slaan, voelt hij de haat weer als een stormachtige golf over zich heen storten. Zoals het eerder vandaag gebeurde. Alle boes en verwensingen bliezen hem bijna van zijn bezem.
De drie andere Afdelingen waren luid genoeg om het gejuich van zijn mede-Zwadderaars buiten te sluiten.
Groen en zilver had zijn blikveld kort erna ingepalmd, armen hadden hem omhelsd, iemand had in zijn oor geschreeuwd.
Eenieder die naar hem had gekeken, zou een arrogante grijns gezien hebben. Maar toen al braken kleine stukjes uit het masker en ondertussen is het volledig weggevallen. In het donker kan niemand zien dat zijn hart gebroken is en dat het in zijn ogen te lezen staat. In het donker kan niemand de woedende, eenzame tranen op zijn wangen zien of de kracht waarmee hij steeds opnieuw de Snaai uit de lucht vist, alsof er een andere reactie op zal komen.
Alsof de andere Afdelingen hen dan wel plots de overwinning gunnen.
Hij is trots een Zwadderaar te zijn. Dat zal hij ook altijd blijven. Maar soms doet het zo’n pijn om groen en zilver te dragen, om elke keer weer de priemende blikken te zien en de hatelijke woorden te horen.
Zijn hoofd vult zich met alle oneerlijkheden die hen aangedaan worden, omdat ze (on)gelukkig genoeg waren in Zwadderich ingedeeld te worden. Het bloed trekt uit zijn knokkels, zijn vingers knijpen het gouden balletje haast fijn. De Afdelingsbeker die ze hadden moeten winnen in hun eerste jaar; alle keren Hoofdmonitors punten van hen aftrokken omdat er iets gebeurde dat door niemand anders gedaan zou kunnen zijn dan die kwaadaardige, gluiperige slangen; alle haat waar professoren voor de andere kant uitkeken, want de Zwadderaars pestten zelf genoeg; het idee dat er vorig jaar een kampioen uit Zwadderich gekozen had kunnen zijn en wat hij Potter erover hoorde zeggen…
De Snaai maakt een stil, jammerend geluidje en stopt dan met bewegen. Verbaasd opent Draco zijn hand.
Niet veel later hoort hij stemmen dichterbij komen en drie paar voeten die tegelijkertijd de trappen beginnen te beklimmen. Hij springt overeind, stopt de Snaai in zijn broekzak en grist dan zijn toverstok van de bank.
Natuurlijk zijn het geen Griffoendors, Huffelpuffers of Ravenklauwers die hem op komen sporen, maar mensen van zijn eigen Afdeling. Theodoor, Benno en Patty kijken hem bezorgd aan.
Hij hoeft het ze niet eens uit te leggen—ze begrijpen het gewoon. Terwijl hij met hen meeloopt, terug richting het kasteel, beseft hij dat ze hem zijn komen zoeken op risico van gestraft te worden wegens uit bed zijn ’s nachts, op risico van honderden punten aftrek.
Hij mag dan vijanden hebben in alle drie de andere Afdelingen, in Zwadderich heeft hij er geen—alleen maar familie.

Reacties: