FanFic.nl

A Million Little Pieces

[12/09/2015][Harry Potter] verhult

De hemel wordt bevolkt door wolkenkolonies die zo dicht zijn dat de sterren noch de maan zichtbaar zijn. Er komt zwak licht vanaf het kasteel, maar de jongens hebben een plekje uitgekozen waar ook dat licht tot een minimum beperkt is. De nacht verhult al hun geheimen.
De avondklok heeft allang geluid.
“Het is koud,” fluistert een zwarte stem in Draco’s oor. Hij weet het, hij voelt het, maar hij schudt zijn hoofd. Dichter drukt hij zich tegen de jongen aan, tot diens kippenvel zijn kippenvel is en zijn kippenvel diens. De haartjes op zijn buik en op zijn rug en op zijn benen en op zijn armen protesteren hopeloos, proberen een vachtje te vormen om hem te beschermen, maar gepassioneerde vingers strijken de vacht steeds weer glad, overal. Ze hebben elkaar nodig voor warmte; hetgeen de aard van hun samenzijn niet alleen op lust maar ook op noodzaak baseert. De nacht verhult hun wanhoop.
Elk zintuig staat op scherp. Oren zijn gespitst om dwingend gefluister op te vangen en om ongewenst bezoek tijdig te detecteren. Ogen zijn gesloten maar stellen binnen een mum van tijd scherp wanneer ze geopend worden, starend in ogen die de nacht zwart verft, trachtend elke betekenisvolle glinstering van het hoornvlies vast te nemen; heen en weer schietend op zoek naar voorbijkomende nachtbrakers. Neuzen ruiken meer dan normaal – de geur van shampoo, van zweet en van lust. Het enige zintuig dat haar ogen sluit, is smaak: voor het bittere, het zoute, het wanhopige van ongepoetste tanden aan het einde van de dag. De tastzin is ter compensatie twee keer zo scherp als normaal; elke porie protesteert tegen de kou, elke zenuw staat op scherp in de hoop een lichte (of iets minder lichte) aanraking van een geliefde vinger op te vangen. Draco kan bijna voelen hoe zijn spierwitte, ijskoude huid versmelt met die van de iets warmere, donkere jongen die hem al jaren de adem beneemt.
“We moeten terug,” fluistert Benno. Draco schudt zijn hoofd, realiseert zich vervolgens dat zijn vriend zijn ogen waarschijnlijk nog dicht heeft en fluistert, trillend door de doodstille nachtlucht: “Nee.”
Benno grinnikt en kust Draco op een manier die hem vertelt dat ze allebei nog niet terug willen, dat hun afspraakjes gebaseerd zijn op meer dan lust, dat ze niet zonder elkaar kunnen en dat ze niet zonder elkaar willen en dat –
“Jawel,” zegt Benno, terwijl hij zijn vingers van Draco’s schouders naar zijn handen laat glijden, een hernieuwd spoor van kippenvel achterlatend. Hij pakt Draco’s handen en trekt de jongen overeind, klappertandt terwijl hij zijn gewaad weer aantrekt en wacht tot zijn vriend die ook aan heeft. Daarna pakt hij hem weer bij de hand en trekt hij hem, zachtjes dwingend, mee terug richting het kasteel. Aan de rand van de duisternis kust hij Draco nog een laatste maal, daarna laat hij hem los en sluipen ze samen, doch zonder blijk te geven van de band die ze delen, terug naar de leerlingenkamer.
De nacht verhult de achtergelaten lust.

Reacties: