FanFic.nl

concerning the UFO sighting

(12/09/15) (Doctor Who) raggedy man

Amelia wist niet hoe lang ze nu al buiten zat, op haar koffertje, hoofd in haar nek terwijl ze omhoog tuurde naar de sterren die aan de hemel fonkelden. Ergens daarboven zou hij moeten zijn. Haar sjofele meneer.
Het zou niet langer dan een paar minuten moeten duren, had hij gezegd.
Maar een paar minuten waren een half uur geworden en datzelfde half uur werd een heel uur en nu was het al bijna middernacht en begon ze moe te worden.
Wel had ze in de verstreken tijd haar belangrijkste bezittingen bij elkaar kunnen schrapen: haar twee favoriete jurken, een jas voor als het koud zou worden in de ruimte, een hoed en een zonnebril... Ze had zelfs nog een knuffel gepakt. (Al had ze die dan helemaal onderaan gestopt, want ze was eigenlijk te groot om nog knuffels te hebben.)
En nu was het wachten geblazen.
Ze keek nog steeds omhoog, vroeg zich af of één van de lichtjes die ze zag de TARDIS was. Ze had geen lampjes aan de buitenkant gezien, dus misschien was het schip wel helemaal niet te zien vanuit haar tuin.
Niet dat dat veel uitmaakte. Hij zou in een mum van tijd weer tevoorschijn komen, en dan mocht ze mee met de magische dokter.
(Zoals hij haar beloofd had. En een dokter kwam zijn belofte altijd na. Dat dacht ze, tenminste, want dat had haar moeder haar altijd verteld.)
(Maar diezelfde moeder had ook gezegd dat ze Amy nooit in de steek zou laten.)
(Achteraf bleek dat niet te kloppen, dus wie wist of dokters wel écht zo betrouwbaar waren?)
De kerkklokken gaven aan dat het twaalf uur was. Amelia begon steeds ongeruster te worden; haar frons werd dieper en dieper; haar nek begon pijn te doen.
Om wat te doen te hebben stond ze op en knielde voor haar koffertje neer. Ze maakte de gespen open en duwde het deksel open. Als ze dan toch nog wat tijd over had, kon ze haar kleding in ieder geval netjes opvouwen en verdere kreukels voorkomen. Dat had ze eerder niet gedaan, omdat ze had moeten haasten, dus kon ze er voor zorgen dat haar koffer nu wat overzichtelijker was.
Eenmaal onderaan griste ze na een paar seconden bedenktijd toch maar haar knuffel van de bodem. Misschien had ze die niet onderaan moeten stoppen.
Haar recent opgevouwen kleding ging de koffer weer in, samen met haar hoed en haar zonnebril en haar lievelingsboek en... Ze plaatste de knuffel aarzelend bovenop en greep naar het deksel. Voordat ze de koffer dichtsloeg haalde ze hem er alsnog uit.
In plaats van bovenop ging ze er nu naast zitten en leunde met haar elleboog op de bovenkant. Amelia steunde haar kin op haar hand en trok het beestje tegen zich aan.
Ze richtte haar blik weer op de sterren.
Haar sjofele meneer zou zo komen, en dan zouden ze samen op reis gaan.
Maar hij kwam niet, hoe vurig ze dat ook hoopte. Uiteindelijk viel ze in slaap.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.