FanFic.nl

Lost in Harry Potter

No more fights

‘Ze heeft anders het Duistere Teken niet meer,’ zei Ted, en hij keek van mij naar Sirius. En om het te bewijzen, liet ik mijn linkerarm zien aan Sirius. Daar keek hij wel van op. ‘Laat haar nou gewoon haar verhaal doen,’ zei Tops, die op de bank zat, ik had haar nog helemaal niet zien zitten. Vaag besefte ik me, dat zijn nu ook in het begin van haar zwangerschap zat. ‘Daar ben ik het mee eens,’ zei Andromeda, ‘Robin, zoek een plekje.’ Ik besloot dat de veiligste plek waarschijnlijk naast Tops was, dus ging ik naast haar op de bank zitten. ‘Wat heeft je doen besluiten te vluchten?’ vroeg Ted, terwijl hij me een warme kop thee in mijn handen drukte. ‘Ik werd niet goed daar, constant in de buurt van Jeweetwel zijn doet iets met je, moet je weten. Het is alsof je, je zintuigen afzwakken ofzo. En donker, het voelt constant donker,’ ik beet op mijn lip, ‘ik besloot dat ik het niet meer kon. Dus ben ik gevlucht. Ik- eh-ik was al een tijdje bezig met het ontwikkelen van een spreuk, in de hoop daarmee het Duistere Teken te kunnen verwijderen.’
‘Het was erg dapper van je om te vluchten-’ zei Ted en hij nam een slok van zijn thee, ‘maar komen ze nu niet achter je aan? Om-om je te laten boeten?’
‘Ik had hulp bij mijn ontsnapping,’ glimlach ik. ‘Oh? Van wie,’ vraagt Andromeda. ‘Toch niet van Secreetje?’ vraagt Sirius scherp, en meteen ben ik boos. ‘Jawel, Sirius, van Severus!’ snauw ik. Tops kijkt me verbaasd aan, ‘waarom zou juist hij je helpen?’ vraagt ze, ‘hij is toch Jeweetwels trouwste dienaar?’ Ik schud mijn hoofd, ‘niet helemaal. Bovendien zou hij mij nooit verraden.’
‘Hoe weet je dat zo zeker?’ vraagt Andromeda.
‘Omdat-’ begin ik, maar ik weet niet zo zeker of ik mijn zin wel af moet maken. Dit zou alles kunnen verpesten, voor mezelf. Als zij Severus net zo haatte als Sirius deed, was de kans groot dat ik in no time weer op straat stond. En dan kon ik echt nergens meer heen, behalve op straat gaan leven. Als een zwerfster. Wauw, wat een vooruitzicht. ‘Omdat wat?’ vroeg Andromeda, en ze keek me met een schuin hoofd aan. Ik moest het erop wagen, ik had geen keuze. Ik moest eerlijk zijn tegen ze, zonder ze teveel te vertellen. ‘Ik draag zijn kind,’ zei ik uiteindelijk, en keek naar mijn kop thee in plaats van naar de gezichten om me heen.
‘Wát?’ hoorde ik Sirius uiteindelijk stamelen, ‘zeg me dat het niet waar is!’ Ik stond op, en schoof de te grote trui van Lucius een stukje omhoog. ‘Ja, dat is het wel.’
Sirius maakte een hoofdbeweging die me meer dan duidelijk maakte dat hij het walgelijk vond. Maar- ik voelde ook hoe twee armen me omhelsden, ‘ik kan niet geloven dat we tegelijk zwanger zijn!’ riep Tops opgewonden. Het enthousiasme was een beetje aanstekelijk, en ik zag hoe haar ouders zich iets ontspanden. Blijkbaar gingen ze uit van Tops haar oordeel, en als zijn me vertrouwde, deden zij dat ook. De enige die er duidelijk nog niet over uit was, was Sirius. Hij leek in tweestrijd met zichzelf, en zat met zijn kop thee voor zich uit te kijken. ‘We hebben gehoord dat jij het was die ervoor gezorgd heeft dat Sirius kon ontsnappen,’ zei Ted, en hij glimlacht me bemoedigend toe. ‘Oh, dus hij was vriendelijk genoeg me die eer wel te geven,’ zei ik, en beantwoordde de glimlach. Hij keek me vuil aan, en ik kon het niet laten even mijn tong naar hem uit te steken. ‘Als jij hem de tip over Knijster niet had gegeven, was hij nu-’ begint Andromeda.
‘Dood geweest,’ maak ik haar zin af. Ze knikt, en neemt snel een slok van haar thee. ‘Wat mij betreft mag je hier blijven,’ zei Ted uiteindelijk, en we keken hem allemaal aan, ‘maar ik weet niet of ik Sneep kan vertrouwen. Jij doet het misschien wel, en dat spreekt voor je kind, maar hij heeft in dit huis alle schijn tegen zich.’ Ik knikte, hier hadden we min of meer al rekening gehouden. ‘Ik heb mijn manier om met hem te communiceren,’ zei ik, ‘en als ik hem wil ontmoeten zal ik dat niet in dit huis doen, dus wees maar niet bang.’ Ze knikten, en dat was het. Ik werd bij hen in huis opgenomen. ‘Je kunt op zolder slapen,’ zei Andromeda, ‘we eh- onze andere logeerkamer wordt de kinderkamer voor Nymphadora.’ ‘Oh, natuurlijk,’ zei ik meteen, ‘geen probleem.’
‘Dan slaap je dus weer bij mij,’ gromde Sirius, en hij keek me aan. ‘Oh, en durf je het aan, om met mij op een kamer te gaan?’ vroeg ik, en sloeg mijn armen over elkaar. Hij keek me alleen maar chagrijnig aan, maar gaf geen antwoord.

Gelukkig voor Sirius en mij, hadden we allebei een eigen bed. Ik staarde door het raam boven me naar de sterren. Het was een tijd geleden dat ik zo comfortabel had gelegen, hoewel ik natuurlijk het liefst naast Severus had gelegen in plaats van naast een chagrijn. ‘Vertel eens wat er écht gebeurd is?’ vroeg hij in het donker aan me. ‘Weet je zeker dat je naar me kunt luisteren zonder meteen ruzie te zoeken?’ vroeg ik rustig. Even was het stil, ‘het spijt me, dat- nou- dat ik je niet meer vertrouwde. Maar je- nou- gedroeg je zo overtuigend als een dooddoener, dat ik echt even geloofde dat je was overgelopen.’ ‘Ik had er geen idee van dat ik zo’n overtuigende actrice kon zijn,’ zei ik koeltjes, ‘ik bedoel, ben je vergeten dat je erbij zat toen ik en Severus je ons hele plan hebben verteld? Ik dacht dat ik je kon vertrouwen, maar je hebt me bijna gewurgd, mocht je dat vergeten zijn.’ Ik hoorde hoe hij zich omdraaide, en toen hij weer iets zei, kon ik horen dat hij met zijn gezicht naar me toe was gaan liggen, ‘dat spijt me echt.’ Zei hij, ‘ik-denk dat ik misschien wel een beetje jaloers ben geweest op jouw en Secr- Sneep. En nu…nu-’
‘Nu krijg ik zijn kind,’ zuchtte ik, ‘ik schrok me dood toen ik erachter kwam. Dat is één van de dingen die ik hem beloofd had, weet je. Als het gevaarlijk werd moest ik van hem vluchten.’
‘Dat was een goed idee van hem.’
Nu draaide ik me wel naar hem toe, ‘ja.’
‘Je bent het er niet mee eens?’
‘Aan de ene kant wel, natuurlijk, ik heb nu een nieuwe verantwoordelijkheid. Maar ik zou willen dat ik er ook voor hem kon zijn. Ik-ik mis hem.’ Zei ik. Het voelde eigenlijk wel goed om eens geen ruzie te maken met Sirius. We hadden weer een ouderwets goed gesprek, en hij was zichzelf. ‘Ja, dat snap ik,’ hoorde ik vanuit het andere bed. ‘Ik hielp hem Zweinstein klaar te maken, voor ik hierheen kwam,’ vertelde ik hem. ‘Maar de Kragge’s konden elk moment komen, en Severus wilde niet dat zij me zouden zien. Want uiteindelijk zou ik natuurlijk niet meer geheim kunnen houden dat ik zwanger was, en dan zouden er vragen gaan komen.’
Sirius zei niks, maar ik kon in het vage licht zijn ogen zien glinsteren, dus hij was wakker, en luisterde naar mijn verhaal. ‘Toen bedacht ik me dat ik hierheen kon komen. We communiceren met een betoverde Galjoen,’ ging ik verder met mijn verhaal. ‘Ik vertelde hem, dat hij tegen Jeweetwel kon zeggen dat ik gevlucht was. Dat hij me achterna was gegaan, en me had moeten vermoorden. Hij kon daarvoor een necroot gebruiken, die hij vermomd had als mij, zodat als Jeweetwel de Prior Incantatem op Severus’ toverstok zou gebruiken, hij zou kunnen zien dat hij inderdaad de Vloek des Doods had gebruikt, op mij, en dat ik dus dood was.’
‘Dat was slim van je,’ zei Sirius eindelijk ,toen hij hoorde dat mijn verhaal afgelopen was. ‘Ik hoop het,’ zei ik zacht.
‘Hoezo?’
‘Hij heeft nog niks laten weten. Als dat wel zo was, had ik de munt wel voelen gloeien, ik- ik ben bang, Sirius.’ Ik hoorde hoe hij de dekens wegsloeg, en uit bed stapte. ‘Schuif eens op,’ zei hij ineens vlakbij mijn bed. Verbaasd deed ik wat hij zei, hij kroop bij mij onder de dekens, en trok me naar zich toe. ‘Je hebt het over Sneep hier,’ zei hij in mijn haar, ‘die is niet voor één gat te vangen. Dat was hij al niet toen we nog op school zaten. Als dit plan niet werkt, verzint hij vast iets dat Jeweetwel wél overtuigd.’ Blijkbaar waren dat de woorden die ik moest horen om de sluizen open te zetten, want ik voelde tranen over mijn wangen lopen. Sirius trok me nog iets dichter naar zich toe, en sloeg zijn armen om me heen, ‘misschien is hij wel heel druk geweest op Zweinstein, en heeft hij helemaal nog geen tijd gehad om verslag uit te brengen bij Jeweetwel,’ zei hij zacht, terwijl ik snikte in zijn t-shirt. Na lange tijd, waren Sirius en ik eindelijk weer een beetje nader tot elkaar gekomen, en voelde het weer als voor we zoveel ruzie kregen. En nog belangrijker, hij probeerde míj gerust te stellen over Severus. Dat had ik in honderd jaar nog niet kunnen hopen. ‘Misschien heb je gelijk,’ zei ik uiteindelijk zacht, en wreef met mijn hand langs mijn ogen. Ik voelde hoe Sirius zijn hand uitstrekte, en iets van het nachtkastje pakte. Het was de bol, die Severus me ooit met kerst gegeven had, ‘ik denk dat je dit even moet zien,’ zei Sirius, en samen keken we erin. Ik had wel ín de bol willen duiken toen ik Severus zag staan praten met Perkamentus’ potret. Ik slaakte een kreet, en ging rechtovereind zitten, ‘Sirius! Het is Sev!’
‘Ja, daar was ik achter,’ zei hij, en kwam ook overeind zitten. Het was alsof ik een kleine tv had, gericht op maar één zender. Hem. Sirius trok me weer neer, met zijn arm om me heen geslagen. ‘Ik zal jouw en die kleine helpen beschermen, Robin,’ zei hij gapend, ‘al is het de laatste goede daad die ik doe.’ Ik keek hem zijlings aan, en gaf hem een zoen op zijn wang, ‘ik ben blij dat jij weer jij bent.’
Ik zag zijn lippen even omkrullen in een glimlach, terwijl hij al met gesloten ogen naast me lag. Het duurde even voor ikzelf in slaap viel, ik lag nog minstens een uur in de bol te kijken. En met de bol tegen me aangeklemd werden mijn oogleden uiteindelijk ook zwaar.

Reacties: